Στο σχολείο μας φοιτούν και μερικά παιδιά μεταναστών, τα οποία, βεβαίως, δεν έχουν καμία διαφορά από τα υπόλοιπα. Από την πλευρά μας, κατανοούμε πόσο σκληρό είναι να εγκαταλείπεις την πατρίδα σου και να πας σε άλλο τόπο, να αρχίσεις μια άλλη ζωή, με χίλιες-δυό δυσκολίες. Ξέρουμε ότι δυστυχώς υπάρχει και ρατσισμός. Ξέρουμε ότι υπάρχει και υποκρισία. Γιατί πολλοί συνάνθρωποί μας είναι καλοί στη θεωρία, ενώ δεν είναι στην πράξη. Είναι σκληρή η κοινωνία των μεγάλων και μακάρι να μην της μοιάσει και η δική μας, η μικρή κοινωνία του σχολείου. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν ξένοι, όταν υπάρχει αγάπη. Όλοι μας είμαστε κάτοικοι τούτης της γης. Ας το καταλάβουμε κάποτε.

Kάναμε μια φιλική συζήτηση με τα τέσσερα παιδιά από άλλες χώρες, που φοιτούν στο Γυμνάσιο Ψαχνών, για να μας πουν τα ίδια πώς βλέπουν τα πράγματα εδώ. Μιλήσαμε με την Νταϊάνα και τον Έντουαρτ (Παναγιώτη) από την Αλβανία, με την Ντιάνα από τη Μολδαβία και τον Σατβίρ από την Ινδία.

Η Νταϊάνα ήρθε πριν 3 χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένειά της. Οι γονείς του Παναγιώτη είχαν έρθει πριν 5 χρόνια. Η Ντιάνα έχει 4 χρόνια που μένει στη Νεροτριβά και ο Σατβίρ ήρθε στα Ψαχνά πριν 3 χρόνια. Όλων οι γονείς εργάζονται σε διάφόρες δουλειές. Μάλιστα ο πατέρας του Σατβίρ έχει αγοράσει μια αξιόλογη αγροτική έκταση, την οποία καλλιεργεί ο ίδιος.

Στα μαθήματα, σε κάποια μαθήματα, υπάρχουν κάποιες δυσκολίες. Στη Γλώσσα και τη Γραμματική δυσκολεύεται η Νταϊάνα. Ο Παναγιώτης λέει ότι δυσκολεύεται περισσότερο στα Γερμανικά και την Ιστορία. Η Ντιάνα, που είναι άριστη μαθήτρια, θεωρεί δύσκολη την Πληροφορική. Ο Σατβίρ τα βρίσκει δύσκολα στην Ιστορία και την Οδύσσεια, αλλά κυρίως στη Γλώσσα, που τον μπερδεύει. Ε, όλοι κάπου δυσκολευόμαστε.

Nα δώσουμε το λόγο στα παιδιά, να μας μιλήσουν και για τις σχέσεις τους στο χώρο του σχολείου, αλλά και έξω:

Νταϊάνα:«Γενικά, είναι καλές οι σχέσεις μου. Κάνω παρέα με όλα τα παιδιά. Νιώθω φιλικά, όπως και στη χώρα μου. Υπάρχουν, όμως, λίγοι που θα έπρεπε ν' αλλάξουν συμπεριφορά».

Παναγιώτης:«Κανένα πρόβλημα δε συνάντησα εδώ. Οι συμμαθητές μου μου φέρονται καλά. Στη γειτονιά έχουμε καλή σχέση, έχω και τους φίλους μου και περνάμε όμορφα».

Ντιάνα:«Μου αρέσει πολύ στο σχολείο. Δεν έχω κανένα παράπονο από τη συμπεριφορά των άλλων. Καταλαβαίνω, πάντως, ότι δεν μπορούν όλα τα παιδιά να ξεπεράσουν το γεγονός ότι είσαι από άλλη χώρα. Τα δικαιολογώ, γιατί σκέφτομαι ότι κι εγώ, αν είχα συμμαθητές στο σχολείο της χώρας μας κάποια παιδιά από άλλη χώρα, ίσως να μου φαινόταν παράξενο. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η νοοτροπία ορισμένων παιδιών. Ζηλεύουν αν παίρνεις καλούς βαθμούς. Μου φαίνεται γελοίο, απίστευτο. Είναι μερικοί που αδιαφορούν τελείως για τα μαθήματα. Γιατί, λοιπόν, ζηλεύουν; Αλλά είναι και καλοί μαθητές, που φθονούν τους άλλους αν παίρνουν καλύτερους βαθμούς απ' αυτούς, ιδίως αν κάποιος δεν είναι Έλληνας ή Ελληνίδα. Λυπάμαι γι' αυτό κι εύχομαι να αλλάξουν νοοτροπία και να μη λένε ότι οι μεγάλοι βαθμοί οφείλονται στη «συμπάθεια» των καθηγητών. Εγώ νιώθω ίση μέσα στην τάξη. Ελπίζω να νιώθουν όλοι ίσοι».

Σατβίρ:«Στην αρχή συνάντησα μερικά προβλήματα, όπως ο καθένας σε μια άλλη χώρα. Στο σχολείο, όμως, είμαι πολύ καλά και οι συμμαθητές μου δεν με ξεχωρίζουν. Κάνουμε πλάκα και είμαι λίγο πειραχτήρι. Μου αρέσουν και μερικά ωραία κορίτσια. Θα δούμε...».

Ο Σατβίρ μιλάει για το θρήσκευμά του (Sikh) και τη διδασκαλία του Guru Naηak: 'Ο Θεός είναι ένας για όλους... Σκοπός της ζωής δεν είναι απλώς η λύτρωση του εαυτού μας, αλλά η λύτρωση του κόσμου ολόκληρου'.

Είπαμε κι άλλα πολλά με τα παιδιά. Ο Σατβίρ έχει όνειρο να γίνει πιλότος, για να γνωρίσει πολλές χώρες. Πάντως, η πατρίδα του του λείπει και ιδιαίτερα η γιαγιά και η θεία του, η γειτονιά κι οι φίλοι του στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Η Νταϊάνα αγαπάει πολύ την Ελλάδα, αγαπάει την ιστορία και τις αρχαιότητες, αγαπάει τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο. Αλλά της λείπει η πατρίδα της: «Ναι, μου λείπουν τόσα. Η παρέα μου, τα παιχνίδια, οι βόλτες στο δάσος, τα βράδια που μαζευόμασταν οι φίλοι, οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας. Μου λείπει το παλιό μου σπίτι, το δωμάτιό μου με τις ζωγραφιές μου τις παιδικές. Τόσα προσωπικά πράγματα, που έχω αφήσει πίσω μου. Τόσες αναμνήσεις. Θα τα ξανάβρω όλα, αν γυρίσω πίσω. Τώρα δεν θέλω να τα θυμάμαι αυτά, γιατί μελαγχολώ. Δεν θα ξανασυμβούν αυτά. Με την παλιά μου παρέα επικοινωνώ ακόμα, τηλεφωνούμε και στέλνουμε γράμματα. Δεν ξεχνώ το σχολείο μου, τις φωτογραφίες με τους συμμαθητές μου, που είναι κρεμασμένες στο γραφείο του σχολείου. Θυμάμαι πάντα και το όμορφο σκυλάκι μου που παίζαμε μαζί. Θυμάμαι και το δέντρο πουαναζητούσα τη συντροφιά του, για να σκεφτώ. Ήταν ένας φίλος μου κι αυτό το δέντρο».

Ας ακούσουμε και την Ντιάνα: «Αυτά που μου αρέσουν στην Ελλάδα είναι ο τρόπος ζωής, το ήπιο κλίμα και η θάλασσα. Την πατρίδα μου την αγαπώ, αλλά αν θα γυρνούσα πίσω θα ήταν μόνο για να δω τους συγγενείς μου, τους φίλους μου, τους συμμαθητές μου από το δημοτικό σχολείο. Θα ήταν, όμως, σα να πήγαινα διακοπές. Αισθάνομαι ότι έχω νέα θεμέλια εδώ. Σκέφτομαι ότι, αν γυρνούσα, θα έπρεπε να ξαναπροσαρμοστώ στις συνθήκες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν μπορούμε να παίζουμε μ' αυτόν. Γι' αυτό έκανα μεγάλη προσπάθεια να μάθω γρήγορα και καλά την ελληνική γλώσσα. Πιστεύω ότι τα κατάφερα, αν και νομίζω ότι έχω ελλείψεις στο λεξιλόγιο. Μα τα ίδια κενά θα έχω τώρα πια και στη μητρική μου γλώσσα. Κι εκεί δύσκολα θα ήταν. Με πιάνει νοσταλγία για τον τόπο μου. Είναι μια κατάσταση δυσάρεστη. Θυμάμαι που έλεγαν εκεί στη χώρα μου: Όποιος έχει δύο πατρίδες,δεν έχει καμιά! Προτιμάω μία, αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δεν είμαι Ελληνίδα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία για τα υπόλοιπα. Αγαπώ την Ελλάδα και δεν νιώθω καθόλου ξένη».

Της Έφης Αρβανίτη

«  Προηγούμενo άρθρo