Στο ξωκλήσι του Αϊ-Λια - Ως εις ουρανόν ανάβασις

'Ούτος ήτο υιός Σωβάκ, καταγόμενος από την Θέσβην εκ της γης των Αράβων και εκ της φυλής του Ααρών εκατοίκει δε εις την Υαλαάδ, η δε Θέσβη ήτο δεδομένη εις τους ιερείς. Ότε δε εγέννησεν αυτόν η μήτηρ του, είδεν οπτασίαν τοιαύτην ο πατήρ του Σωβάκ είδε δηλαδή ότι άνδρες λευκοφόροι τον ωνόμαζον Ηλίαν (όπερ δηλοί θεός ή θείος, παραγόμενον εκ του Ηλί, το οποίον σημαίνει εβραϊστί θεός) και ότι τον εσπαργάνωνον με πυρ και έδιδον εις αυτόν να φάγη φλόγα πυρός... Ούτος λοιπόν επροφήτευσε χρόνους εικοσιπέντε, και ήτο προ της ελεύσεως του Χριστού χρόνους οκτακοσίους δεκαέξ... Και ανελήφθη με άμαξαν πυρίνην ως εις τον ουρανόν...'
Νικόδημου Αγιορείτου Συναξαριστής

Γράφουν: Ελένη Μεγαρίτη και Νατάσα Τομαρά

Στις φωτογραφίες: Νατάσα Τομαρά, Ελένη Μεγαρίτη και Ράνια Τσιουνάρα

Κάπου τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν... Η γερόντισσα τσοπάνισσα βόσκει καθημερινά τα πρόβατα στους πρόποδες του Αϊ-Λια. Εδώ που πατάμε ήταν κάποτε ένα προϊστορικό χωριό κι οι κάτοικοί του απλοϊκοί και φιλήσυχοι γεωργοί και τσοπάνηδες. Τη ρωτήσαμε από πού είναι και απάντησε πως είναι από εδώ. Στον ώμο το ταγάρι της, με το ψωμοτύρι κι ένα μπουκαλάκι λάδι, ν' ανάψει τα καντήλια του Αϊ-Λια, όπως το συνηθίζει τόσα χρόνια. Καλοσυνάτη η γερόντισσα τσοπάνισσα, και πόσο διακριτικός ο σκύλος της! Παραείναι ντροπαλός, είπε εκείνη γελώντας. Νιώθουμε να βρισκόμαστε σε άλλο καιρό και κόσμο, κι είμαστε μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας. Στο έδαφος είναι σκόρπια αμέτρητα όστρακα, κομματάκια από αρχαία αγγεία. Ένα μάλιστα έχει το αποτύπωμα των δακτύλων του αγγειοπλάστη, που ζούσε εδώ πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, εποχή του χαλκού...

Κοιτάζουμε ψηλά στο λόφο. Το ξωκλήσι δεν διακρίνεται από τούτο το σημείο. Η πλαγιά είναι απότομη, γεμάτη βράχια και θάμνους, αγριελιές, σκίνους, λουβινιές (αλισφακιές), μπότσικες. Το ξωκλήσι είναι στην κορυφή, 77 μέτρα ψηλά... μας περιμένει.

Αφήσαμε το κοπάδι τα πρόβατα στους πρόποδες και πήραμε το δύσβατο ανήφορο. Λαχανιάσαμε ως να φτάσουμε...

Είναι απίστευτο!
Τα πρόβατα, που τα είχαμε αφήσει πίσω μας, βρίσκονταν ήδη στην κορυφή και έβοσκαν με την ησυχία τους μπροστά στο ξωκλήσι. Ούτε που τα είδαμε όσο ανεβαίναμε, λες και ήρθαν πετώντας εδώ πάνω...

Ω, η θέα.. η θεά! Ο κάμπος της Μεσσαπίας, ο Ευβοϊκός, τα Ψαχνά, η Δίρφη. Όλη μας η Γη σχεδόν. Και ταξιδεύουμε... ως τα σύννεφα.

Προσκυνητές μαζεύονται στις 20 Ιουλίου, περνούν δίπλα μας και μπαίνουν στο ξωκλήσι ν' ανάψουν το κεράκι τους. Ένα μουρμουρητό ακούγεται γύρω μας. Ένας βωμός είναι εδώ, από χιλιάδες χρόνια, αμετακίνητος...

Πλησιάζουμε στην πορτούλα του ξωκλησιού και χτυπάμε διστακτικά...
Πού ακούστηκε να χτυπάς την πόρτα στα ξωκλήσια;
Δεν ξέρουμε γιατί, ίσως από φόβο μην ταράξουμε τα οράματα του Προφήτη...

Η πορτούλα ανοίγει αθόρυβα και χέρι αγγέλου με ένα ρόδο προβάλλει...
Μας προσφέρει το κατακόκκινο τριαντάφυλλο, σα φλόγα δροσερή
με άρωμα ουρανού, άγγελος θα ήταν και χάθηκε ξαφνικά...

Μοσχοβόλησε το λιβάνι κι ανάβοντας τα κεράκια φανταζόμαστε την Ανάληψη του Προφήτη Ηλία. Οι τοίχοι του ξωκλησιού έχουν χαθεί, δεν έχει ο χώρος όρια. Εμείς, το μανουάλι και τα κεράκια στην κορυφή του λόφου...

Ο λόγος αυτού ως λάμπας εκαίετο...
Οι φλογίτσες των κεριών ζωηρεύουν, ως να γίνουν άλογα πύρινα...

Απλώνουμε τα χέρια ψηλά... Το εικόνισμα μετέωρο... Σα να έχουμε σηκωθεί από τη γη. Ο μαγνήτης του ουρανού μας έλκει, να ασπαστούμε τα σύννεφα, ν' αγγίξουμε κάποιο σημάδι. Ήταν εδώ τώρα...

...Και ανελήφθη με άμαξαν πύρινην ως εις τον ουρανόν...