Η πρώτη και τελευταία συνέντευξη που έδωσαν δυο σοφές καραβίδες της «λαϊκής»

Γράφουν: Νατάσα Τομαρά και Μαριάννα Σταματούκου

Στις φωτογραφίες: Νατάσα Τομαρά

Ήταν οι μόνες που απόμειναν στην ψαροκασέλα. Η λαϊκή αγορά των Ψαχνών έκλεινε. Αγνωστο πώς αυτές οι δυο καραβίδες ξεγλίστρησαν. Ο πάγος είχε από ώρα λιώσει κι αυτές ήταν ήδη δυο μέρες έξω από τη θάλασσα. Ήταν ακόμη ζωντανές! Αλλά τι να περιμένουν πια; Δεν τις πήραν για μαγείρεμα, τη γλίτωσαν.

Δεν μένει παρά το χειρότερο, να τις πετάξουν στα σκουπίδια. Κάπου 40 γραμμάρια «απώλεια» για τον ιχθυοπώλη....

Ονόματα έχετε; «Έχουμε ονόματα, αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε μεταξύ». Γιατί; «Γιατί είμαστε αδέλφια, δεν ξεχωρίζουμε, κι είναι μικρή η ζωή, δεν προλαβαίνουμε να λέμε ονόματα».

Κάντε μας, όμως, τη χάρη να τα πείτε σε μας... «Εμένα με λένε ΧΡΣ», είπε η μία καραβίδα. «Εμένα με λένε ΡΣΧ», είπε η άλλη καραβίδα. Ποιο είναι το φύλο σας; Η ερώτηση αυτή έκανε τις καραβίδες να γελάσουν...

Κ.Α.: Πώς βρεθήκατε εδώ, στη λαϊκή αγορά των Ψαχνών;

ΧΡΣ: Δεν ξέρουμε λεπτομέρειες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μας αιχμαλώτισαν.

ΡΣΧ: Μας έπιασαν έξω από το σπίτι μας. Νομίζαμε αρχικά ότι ήταν παιχνίδι, ότι θα μας πήγαιναν εκδρομή.

Κ.Α.: Πότε καταλάβατε ότι σας αιχμαλώτισαν;

ΧΡΣ: Πολύ αργά. Δεν μπορούσαμε πια να κάνουμε τίποτε.

ΡΣΧ: Βρεθήκαμε σε μια ψαροκασέλα εκατοντάδες αδέρφια κι αρχίσαμε να καβγαδίζουμε. Δεν είχαμε ως τότε ξανακαβγαδίσει...

ΧΡΣ: Κοντεύαμε να τρελαθούμε, δεν αναγνωρίζαμε τον εαυτό μας!

Κ.Α.: Τι σας έκανε εντύπωση εδώ στη λαϊκή αγορά;

ΡΣΧ: Όλα, όλα είναι τόσο παράξενα και πιο πολύ το βλέμμα των ανθρώπων. Μας χτυπούσαν όλη την ώρα, για να δουν αν είμαστε ζωντανές. Παρ' όλο τον πόνο, όμως, εμείς κάναμε τις ψόφιες και μας άφησαν ήσυχες.

Κ.Α.: Ευτυχώς που δεν χάσατε κανένα πόδι ή καμιά δαγκάνα...

ΧΡΣ: Αυτό διορθώνεται, έχει φροντίσει ο Θεός των καραβίδων.

Κ.Α.: Τι εννοείς;

ΧΡΣ: Πώς να δεις το λένε... Α, «ετερομόρφωση» το λένε το χάρισμά μας. Αν δηλαδή μας κοπεί ένα πόδι, ξαναφυτρώνει στη θέση του καινούργιο, κι έτσι έχουμε πάντα δέκα.

Κ.Α.: Είναι θαύμα.

ΡΣΧ: Για μας είναι κάτι φυσιολογικό. Και τι δεκάποδα θα ήμασταν αν είχαμε λιγότερα πόδια;

Κ.Α.: Η ζωή σας είναι αρκετά μεγάλη;

ΧΡΣ: Αν δεν μας αιχμαλωτίσουν και μας σκοτώσουν, ζούμε τρία ολόκληρα χρόνια, δόξα τω θεώ.

ΡΣΧ: Μπορεί, όμως, να μας φάνε πριν την ώρα μας τα μεγάλα ψάρια. Συμβαίνουν πολλά δυστυχήματα στη ζωή.

Κ.Α.: Αλλά το είδος σας δεν κινδυνεύει να χαθεί...

ΡΣΧ: Γενάμε πολύ, κάπου 100 αυγά κάθε φορά. Και δεν τα αφήνουμε στην τύχη τους. Τα κουβαλάμε κολλημένα στην κοιλιά μας, μέχρι να εκκολαφθούν.

Κ.Α.: Πείτε μας κι άλλα ενδιαφέροντα για τη ζωή σας.

ΧΡΣ: Όλα ενδιαφέροντα είναι για μας. Ζούμε στο μαγευτικό κόσμο του βυθού. Αλλοτε κολυμπάμε κι άλλοτε περπατάμε, ανάλογα με τα κέφια μας και με τις ανάγκες μας. Κοιτάξτε πως είναι η ουρά μου, σαν βεντάλια ανοίγει. «Τέλσον» το λένε αυτό οι επιστήμονες κι όταν το τινάζουμε κινούμαστε στο νερό με την όπισθεν.

ΡΣΧ: Να συμπληρώσω ότι το επίσημο όνομά μας είναι «παλίνουρος ο κοινός», για να μας ξεχωρίζουμε από τα άλλα είδη καραβίδας. Πατρίδα μας είναι η Μεσόγειος, η πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου.

ΧΡΣ: Για να λέμε την αλήθεια, ήταν η πιο όμορφη κάποτε. Τώρα, με τόσο πετρέλαιο και τόση βρωμιά, είναι αγνώριστη. Εσείς, που ζείτε απ' έξω, δεν το καταλαβαίνετε. Αν το καταλαβαίνατε, θα πονούσατε...

ΡΣΧ: Θα κλαίγατε!

ΧΡΣ: Θα επαναστατούσατε!

Κ.Α.: Δίκιο έχετε...

ΧΡΣ: Αχ, να ήξερες πόσες φορές μας έχουν ποτίσει και με τοξικά, εκτός από πετρέλαια και βοθρολύματα! Μας δηλητηριάζετε και ύστερα μας τρώτε. Τα δηλητήρια που μας ποτίζετε γυρίζουν σε σας. Δεν το καταλαβαίνετε;

Κ.Α.: Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι τόσο ανόητοι. Αισθανόμαστε σαν και σας, θύματα της βλακείας και της απληστίας κάποιων ισχυρών.

ΡΣΧ: Ακου, θα σου πω μια μεγάλη αλήθεια: Είναι ίδια η μοίρα μας!

Κ.Α.: Είναι ίδια η μοίρα μας...

ΡΣΧ: Έχετε γεια!

ΧΡΣ: Έχετε γεια!

Κ.Α.: Μια στιγμή! Θέλετε να έρθετε μαζί μας, να σας πάμε πίσω στη θάλασσα;

ΧΡΣ: Πού;

ΡΣΧ: Αυτό δεν ξανάγινε!

Κ.Α.: Θα σας πάμε να σας αφήσουμε στην πιο κοντινή παραλία, στα Βρυσάκια.

ΡΣΧ: Χμ!

ΧΡΣ: Όχι, αφήστε!

ΡΣΧ: Ίσως κάποια άλλη φορά...