Το πρόσωπο του νερού

Γράφουν: Βάσω Ανδρεάδη, Δανάη Κωστούλα, Δημήτρης Μπαρσάκης

Οι φωτογραφίες του θέματος είναι από το βιβλίο του Masaru Emoto «Το μυστικό μήνυμα του νερού» (Έσοπτρον, 2001).

Νόμιζα ότι ονειρευόμουν την πρώτη φορά που είδα κατά πρόσωπο το νερό... Είδα το βλέμμα του που με κοίταζε στα μάτια. Καθόμουν στην όχθη του ποταμού, λίγο έξω από το χωριό μου, ένα αποσήμερο Κυριακής και πετάχτηκε μια σταγονίτσα στο παπούτσι μου, μια σταγονίτσα απ' το ποτάμι. Την παρατήρησα καλά - καλά όπως λιγόστευε και ξαφνικά εμφανίστηκε ένα πρόσωπο θλιμμένο από μέσα της. Έπεσε κι άλλη σταγονίτσα ύστερα και σχηματίστηκε ένα ολόιδιο πρόσωπο θλιμμένο. Δεν ονειρευόμουν, το ποταμάκι ήταν γεμάτο πρόσωπα, αμέτρητα κι όλα με την ίδια έκφραση, με μια θλίψη κι έναν πόνο που μου ράγιζε την καρδιά. Ήταν πρόσωπα ραγισμένα κι αυτά, μαραμένα... Σαν να ήθελαν κάτι να πουν. Δεν ονειρευόμουν, άκουσα να φωνάζουν «βοήθεια». Ακουγόταν όλο και πιο καθαρά... «βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια...». Σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου. Δεν ήταν κανείς, αλλά το μάτι μου έπεσε σε κάτι περίεργα κτίρια που δεν είχα πριν προσέξει. Βρίσκονταν πολύ κοντά στο ποταμάκι κι είχαν κάτι μεγάλους αγωγούς. Έριχναν όλα τα απόβλητα στο ποτάμι...

Μια άλλη Κυριακή, ξεκίνησα από το πρωί και έφτασαν ως την πηγή του ποταμιού μας, στην πλαγιά του βουνού. Ούτε αυτό ήταν όνειρο. Τραγουδούσε το νεράκι. Δεν καταλάβαινα τα λόγια, μα τα ένιωθα. Ένιωθα μια μεγάλη χαρά, μια αγαλλίαση. Οι σταγονίτσες χόρευαν. Στο πρόσωπό τους ένα μεγάλο χαμόγελο που δεν έσβηνε. Γλυκά πρόσωπα, γαλήνια, με τόση ομορφιά. Δεν πίστευα στα μάτια μου, δεν το είπα σε κανέναν. Ποιος θα το πίστευε;

Έβρεξε μετά από λίγες μέρες, κι όπως καθόμουν στο παράθυρο, κοίταζα τις σταγονίτσες στο τζάμι, με κοίταζαν κι αυτές. Και πόσες ιστορίες μου είπαν! Όλες είχαν ένα πρόσωπο αγγελικό, αλλά κάποιες είχαν εγκαύματα ή παραμορφώσεις, σαν τραυματισμένοι άγγελοι έμοιαζαν, σαν κακοποιημένα λουλούδια.

Έβλεπα καθαρά στο κάθε πρόσωπο την ιστορία του, τον πόνο και τη χαρά του. Μου είπαν από πόσους τόπους είχαν περάσει, πόσα είχαν δει και είχαν ακούσει στα ατέλειωτα ταξίδια τους...

Είχα συγκινηθεί και βούρκωσαν τα μάτια μου, όχι μόνο από συμπόνια, αλλά και από την ομορφιά, την τόση ομορφιά που μου είχε αποκαλυφθεί, σαν ένα θαύμα. Ένα δάκρυ μου έσταξε στο περβάζι του παράθυρου και πλησίασα πολύ κοντά το πρόσωπό μου, να το δω καλύτερα. Ανάσαινε και σιγά - σιγά άρχισε να παίρνει μορφή. Χαμογελούσε!

Του χαμογέλασα κι εγώ. Γεια σου, είπαμε ταυτόχρονα.

Στο πρόσωπό του είδα αυτό που ένιωθα, τη χαρά και την πίκρα μου. Από νερό είναι και το δάκρυ, από νερό άλλωστε αποτελείται το μεγαλύτερο μέρος του σώματός μας. Είμαστε κυρίως νερό, σαν αυτό που κυλάει στα ποτάμια, σαν αυτό που γεμίζει τις θάλασσες και τις λίμνες, σαν αυτό ρίχνει ο ουρανός, σαν αυτό που βγαίνει από τη γη και καταλήγει στις βρύσες μας.

Με παρατηρούσε απορημένη η μητέρα μου μια μέρα που κοίταζα επί ώρα πολλή ένα ποτήρι νερό και δεν το έπινα. «Μα τι κοιτάζεις;» με ρώτησε γεμάτη ανησυχία.

«Το πρόσωπο του νερού» της απάντησα κι εκείνη... έκανε το σταυρό της και πήγε στο άλλο δωμάτιο, να συζητήσει την περίπτωσή μου με τον πατέρα μου. Τους άκουσα που συμφώνησαν στο τέλος ότι αυτά είναι συμπτώματα της εφηβείας κι ότι θα πρέπει να κάνουν υπομονή. Εγώ και το νερό του ποτηριού σκάσαμε στα γέλια τότε.

Μετά από λίγο καιρό, έπεσε στα χέρια μου ένα παράξενο βιβλίο, που έχει τίτλο «Το μυστικό μήνυμα του νερού» και το έχει γράψει ο Ιάπωνας Dr. Masaru Emoto (εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2001). Ξεφυλλίζοντάς το, ενθουσιάστηκα. Το δανείστηκα, για να το πάω στους γονείς μου, να πάθουν κι αυτοί τα «συμπτώματα της εφηβείας». Μαζί, λοιπόν, το διαβάσαμε και απολαύσαμε στις φωτογραφίες το ...πρόσωπο του νερού.

«Ο Dr. Masaru Emoto επιχειρεί κάτι που μέχρι σήμερα φαινόταν αδιανόητο: να αποδείξει ότι το νερό είναι μια ζωντανή οντότητα που ανταποκρίνεται συνειδητά, όχι μόνο στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, αλλά και στις ανθρώπινες ψυχικές ενέργειες (...). Ποιες είναι οι μουσικές προτιμήσεις του νερού; Πώς αντιδρά όταν του μιλήσουμε με αγάπη; Πώς ανταποκρίνεται στις σκέψεις και στις προθέσεις μας; Πόσο υποφέρει το νερό από τη ρύπανση του περιβάλλοντος; Και ποια διαφορετικά πρόσωπα εμφανίζει στην πόλη ή την ύπαιθρο; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα στα οποία απαντά αυτό το εκπληκτικό και ανατρεπτικό βιβλίο, που ανοίγει νέους δρόμους για την ανθρώπινη συνειδητότητα και μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο περιβάλλον, πριν να είναι πολύ αργά...».

Ο συγγραφέας εξηγεί πώς άρχισε τα πειράματά του, για να αποδείξει ότι στους κρυστάλλους του νερού απεικονίζεται το πρόσωπό του: «Οι κρύσταλλοι είναι μια στερεά ουσία, της οποίας τα άτομα και τα μόρια εμφανίζουν μια δομημένη διάταξη (...). Έκανα λοιπόν μια υπόθεση:
Αν κρυσταλλώσουμε ένα μόριο καθαρού νερού, αυτό θα σχηματίσει ένα φωτεινό και καθαρό κρύσταλλο. Τότε, με αυτό το σκεπτικό, το ρυπασμένο νερό δεν θα πρέπει να παράγει όμορφους κρυστάλλους (...).

»Έπρεπε να καταψύξω κάθε δείγμα νερού. Μετά, πριν λιώσουν, έπρεπε να τοποθετήσω αυτούς τους εύθραυστους κρυστάλλους στο μικροσκόπιο, για να φωτογραφηθούν με μια εξαιρετικά μεγάλης ταχύτητας μηχανή (...). Οι εικόνες των κρυστάλλων του νερού εκφράζουν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το δείγμα τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα της δειγματοληψίας».

Διαπίστωσε ο Masaru Emoto ότι το καθαρό, το υγιές νερό έχει και όμορφο πρόσωπο, δηλαδή ο κρύσταλλός του είναι ένα συμμετρικό εξάγωνο, χωρίς κενά και ραγίσματα. Προχώρησε, όμως, ακόμη πιο πέρα τα πειράματά του, εκθέτοντας τα δείγματα του νερού σε επαναλαμβανόμενα οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα για μεγάλο διάστημα.

Είδε έτσι ότι το νερό αλλάζει πρόσωπο, ανάλογα με το πως νιώθει, ο κρύσταλλός του ασχημαίνει, καταστρέφεται η συμμετρία του και παραμορφώνεται, όταν το ερέθισμα είναι ενοχλητικό, ενώ όταν το ερέθισμα είναι ευχάριστο, τότε ο κρύσταλλος τείνει προς την τελειότητα, διατηρώντας πάντα τη μοναδικότητά του. Καταλαβαίνει και αισθάνεται το νερό, βλέπει και ακούει, αντιδρά και εκφράζεται!

Οι γονείς μου, διαβάζοντας αυτά και βλέποντας τις εικόνες του βιβλίου με τα τόσα πρόσωπα του νερού, είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Πήγα και τους έφερα από ένα ποτήρι νερό. Δεν το ήπιαν όμως, μόνο το κοίταζαν, κατά πρόσωπο.