Ας δούμε τα χειρότερα...

Η επίσκεψή μας στις Πρέσπες και ειδικότερα στο Γυμνάσιο του Λαιμού μου έμαθε ένα πράγμα: πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Στο χωριό Λαιμός υπάρχει ένα Γυμνάσιο που πηγαίνουν σχετικά λίγα παιδιά όχι μόνο από το ομώνυμο χωριό, αλλά και από τις γύρω περιοχές. Με μια συζήτηση που είχαμε με τα παιδιά μας είπαν ότι όταν τελειώσουν το Γυμνάσιο το πλησιέστερο Λύκειο που μπορούν να φοιτήσουν βρίσκεται στη Φλώρινα 50 χιλιόμετρα μακριά. Τα παιδιά αναγκάζονται να μείνουν στη Φλώρινα αφού είναι αδύνατο να κάνουν καθημερινά 100 χιλ., με αποτέλεσμα τα χωριά να ερημώνουν και οι νέοι να φεύγουν προς τις μεγάλες πόλεις. Το να φύγει από το μέρος που ζεις δεν είναι εύκολο. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που μας προσφέρονται. Ακόμα και το σχολείο. Δεν είναι ανάγκη να παραπονιόμαστε επειδή είμαστε για 3-4 λεπτά όρθιοι στο λεωφορείο. Δεν «ξενιτευόμαστε», για να μάθουμε, δεν ξέρουμε τι σημαίνει να φύγεις απ' τον τόπο σου για να πας σχολείο, ίσως γι' αυτό έχουμε και την ανάλογη συμπεριφορά μέσα σ' αυτό. Αυτά τα παιδιά γνωρίζουν τις δυσκολίες γι' αυτό αγωνίζονται όσο πιο σκληρά μπορούν, ίσως γιατί ξέρουν ότι αν δεν προσπαθήσουν δε θα έχουν το ονειρεμένο μέλλον. Μάλλον θα παραμείνουν στο χωριό και μαθαίνοντας κάποια τέχνη παλιά θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Η αξία του «εκτιμώ» και «σέβομαι» αυτά που έχω είναι απεριόριστη και καλό θα ήταν από μικροί να μπαίνουμε στο πνεύμα αυτής, και όχι μόνο αυτής της αξίας.

Ας δούμε τα χειρότερα ή τα άσχημα για να κρατήσουμε τα καλύτερα.

Ματθαίου Μαρία