Την Πέμπτη το απόγευμα 8 Μαρτίου 2001, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50) και στην Αίθουσα Αντώνη Τρίτση, η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών (Δ.Ε.Ε.Λ.) και η Επιτροπή Ελλήνων Λογοτεχνών «ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ» (Διεθνής Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών), εβράβευσαν με το Α΄ Διεθνές Βραβείον τον συμπατριώτη μας συγγραφέα - λογοτέχνη και υμνητή της Αυλίδας κ. Βασίλη Αχ. Βισβίνη για το πνευματικό του έργο - βιβλίο «Η πετρήεσσα και η σημερινή Αυλίδα».

Η πρόεδρος της Δ.Ε.Ε.Λ Χρυσούλα Βαρβέρη - Βάρρα - πολυγραφοτάτη και καταξιωμένη πνευματικά κυρία - αφού εξήρε την προσωπικότητα και το ύφος του συγγραφέα κ. Βασίλη Βισβίνη, χαρακτήρισε το προαναφερθέν πόνημα ως «εξόχως λαογραφικό και ιστορικό βιβλίο». Ακολούθως του ενεχείρισε το Α΄ Διεθνές Βραβείο εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων της εκλεκτής πνευματικής ομήγυρης, που είχε κατακλύσει το αμφιθέατρο Τρίτση.

Στη συνέχεια ο κ. Βασίλης Βισβίνης - φυσιογνώστης Γυμνασιάρχης - αφού ευχαρίστησε την Δ.Ε.Ε.Λ. και την πρόεδρό της κα Χρυσούλα Βάρρα, έκανε, από του βήματος σύντομη αναφορά στο ιστορικό γίγνεσθαι της περιώνυμης Αυλίδας, που εντυπωσίασε το δύσκολο και απαιτητικό κοινό, εις το οποίο συγκαταλέγονταν και Έλληνες της Διασποράς και ξένες προσωπικότητες. Ο Αυλιδέας συγγραφέας κ. Βασίλης Βισβίνης - εκτός κειμένου - τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής:

Κυρίες και κύριοι,
Η μικρή αλλά ένδοξη Αυλίδα είναι γνωστή στα πέρατα του κόσμου από τον Τρωικό Πόλεμο, που ύμνησε ο θείος Όμηρος, ο μεγαλύτερος επικός ποιητής όλων των αιώνων. Από την Αυλίδα ξεκίνησαν όλα τα στρατεύματα της τότε γνωστής Ελλάδας εναντίον της ωραιοτείχιστης Τροίας, με αρχιστράτηγο το βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου και στη Ραψωδία Β (299 - 332), σε μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη - Ι. Κακριδή, αναφέρονται διά στόματος του πολυμήχανου Οδυσσέα (σε μία από τις ανταρσίες των Αχαιών) τούτα τα σπουδαία: «Βαστάτε, φίλοι, υπομονέψετε λίγον καιρό, να ιδούμε, τάχα σωστά ΄ναι τα μαντέματα του Κάλχα για δεν είναι τι όλοι καλά στο νου μας το ΄χουμε κι είστε όλοι εσείς μαρτύροι, εξόν απ΄ όσους πήραν κι έφυγαν οι μοίρες του θανάτου, σα χτες ακόμα, που τ΄ αργίτικα καράβια στην Αυλίδα να φέρουν συφορές μαζώχτηκαν στον Πρίαμο και στους Τρώες. Και εμείς στη νερομάνα Αυλίδα, μπρος στους βωμούς τους άγιους, σφαχτάρια σφάζαμε αψεγάδιαστα στους αθανάτους, κάτω απ΄ όμορφο πλατάνι, όπου ΄τρεχε νερό κρουσταλλιασμένο. Τρανό σημάδι τότε φάνηκε: φίδι φριχτό, με ράχη κοκκινωπή, στο φως απ΄ του Ολύμπου σταλμένο τον αφέντη, πετάχτη απ΄ το βωμό και χύθηκε στον πλάτανο ν΄ ανέβει. Κι ήταν εκεί μικρά κλωσσόπουλα, νιογέννητα σπουργίτια, στην άκρη ενός κλαριού, και ζάρωναν κρυμμένα μες στα φύλλα, οχτώ, κι εννιά με τη μητέρα τους, που τα ΄χε γεννημένα. Όμως, το φίδι τότε τα ΄φαγε, και τσίριζαν εκείνα σπαραχτικά. Κι η μάνα κλαίγοντας πετούσε ολόγυρά τους. Κι αυτό λυγάει κι απ΄ τη φτερούγα της την άρπαξε, ως θρηνούσε. Μα τα σπουργίτια και τη μάνα τους σαν έφαγε το φίδι, ο θεός που το ΄χε στείλει το ΄καμε τρανό σημάδι τότε. Τι ο γιος του Κρόνου το δολόπλοκου το πέτρωσε εκεί πάνω. Κι εμείς ασάλευτοι σαστίσαμε να ιδούμε τέτοιο θάμα, το άγριο θεριό, που μας ετάραξε την άγια τη θυσία. Μα ευτύς ο Κάλχας προφητεύοντας το λόγο πήρε κι είπε: «Τι τάχα επιάστη, μακρομάλληδες Αργίτες, η λαλιά σας; Είναι για μας ο Δίας που το ΄στειλε τρανό σημάδι ετούτο, αργό, αργοτέλεστο, μας αθάνατο θα μείνει το άκουσμά του. Ως όλα τα σπουργίτια τα ΄φαγε το φίδι και τη μάνα, οχτώ κι εννιά με τη μητέρα τους, που τα ΄χε γεννημένα, όμοια άλλα τόσα χρόνια φεύγοντας κι εμείς θ΄ αγωνιστούμε, μ΄ απά στα δέκα το πλατύδρομο θα πάρουμε καστρί τους». Ο μάντης έτσι τότε μίλησε στην ξακουστή Αυλίδα. Τώρα αληθεύουν όλα. Εδώ λοιπόν να μείνετε όλοι σας, καλαντρειωμένοι Αργίτες, ωσότου πια του Πριάμου πάρουμε το ξακουσμένο κάστρο».

Πανάρχαια απομεινάρια και θησαυροί πολύτιμοι ενός λαμπρού αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού υπάρχουν και βρίσκονται στους υπαρκτούς και δεδομένους αρχαιολογικούς χώρους της ιστορικής Αυλίδας και «μέσω» αυτής και στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας και μάλιστα σε περίοπτη θέση.

Θα περάσουνε χρόνια και η σημερινή γενιά της Αυλίδας και οι άλλες γενιές που θε νάρθουν θα φύγουν, θα χαθούνε, μα η ένδοξη και περιώνυμη Αυλίδα, θα ζει αιώνια, θα καμαρώνει και θα περηφανεύεται, γιατί έχει όχι μόνο τεκμηριωμένο και αδιαμφισβήτητο ιστορικό παρελθόν, αλλά και υμνωδό το θείο Όμηρο και δραματουργό τον ανυπέρβατο Ευριπίδη.

Την πνευματική αυτή εκδήλωση της Δ.Ε.Ε.Λ., ετίμησαν με την παρουσία τους, εκτός των προαναφερθέντων προσωπικοτήτων και ο βουλευτής της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ του νομού Ευβοίας κ. Αναστάσιος Λιάσκος. Ο Ευβοέας βουλευτής παρακληθείς από την πρόεδρο κα Χρυσούλα Βάρρα να πει δύο λόγια για την Γυναίκα - μια και συνέπεσε η ημέρα αυτή να είναι και η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ - ανέβηκε στο βήμα και με το γνώριμο σοβαρό και γλαφυρό του ύφος, μίλησε για την προσωπικότητα της γυναίκας, εξάροντας συγχρόνως τη δημιουργικότητά της.

Παραβρέθηκαν επίσης ο δραστήριος εκδότης της «Αυλίδας» κ. Δημήτριος Κουρνόπουλος και η εκλεκτή και ευγενική ανιψιά του κ. Βασίλειου Βισβίνη κα Παναγιώτα Τσακάλου - Κύρου, πτυχιούχος της άλλοτε Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Η αυλαία έπεσε και ο τιμηθείς κ. Βασίλειος Βισβίνης, αναχώρησε γεμάτος χαρά και ικανοποίηση ηθική για την αθάνατη και ιστορική Αυλίδα.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »