Οι συστάσεις.

- ΄Ελα εδώ βρε φίλε. Τι κάνεις;

Μια φορά κι' έναν καιρό, τα πολύ-πολύ παλιά χρόνια (δηλαδή προτού γεννηθώ εγώ), ζούσε ένας ανθρωπάκος. Μάλαμα παιδί δεν πείραζε κανέναν, δεν κουτσομπόλευε και δεν χαρτόπαιζε, δούλευε από το πρωί ίσαμε το βράδυ, και φυσικά ήτανε μπατίρης. Χρωστούσε μέχρι και τις πάνες του. Μεροδούλι, χωρίς μεροφάι.

Είχε μια καλύβα για να μην τον τσιμπάει η εφορία και όπως συνηθίζεται από την ανακάλυψη της γης και δώθε, μια γυναίκα. Την Πανδώρα.

Η Πανδώρα πάλι, ήταν μια γυναικάρα με τα όλα της. ΄Οσο το ύψος της και το πλάτος της. Διέθετε αχνό μουστακάκι και τρίχες στο πηγούνι που έφταναν μέχρι τις γάμπες, καθώς και άφθονη πλατυποδία. Ταυτόχρονα, ήταν και η γλωσσοκοπάνα της γειτονιάς. ΄Ηθελε να τα μαθαίνει όλα, ήξερε τα πάντα και έχωνε τη μύτη της παντού. Πανδώρα με τ' όνομα. Διεθνές πρακτορείο ειδήσεων δηλαδή, με βραβείο Πούλιντζερ.

Το ανθρωπάκι, που λέτε, ήτανε και θεοσεβούμενο, όπως είναι όλα τ' ανθρωπάκια του κόσμου. Πάντοτε έλεγε ένα ευχαριστώ στον θεούλη (ο Δίας ήταν τότε) που τον είχε καλά και κυρίως για την υπομονή που του είχε χαρίσει, ώστε ν' αντέχει την συμβία του.

Ο Δίας από την μεριά του τον εκτιμούσε πολύ και είχε το νου του για να του βρει καμιά θεσούλα στο δημόσιο, ή τέλος πάντων, κάποια αργομισθία. Όμως με το ΑΣΕΠ, και θεός να είσαι, δεν μπορείς να βολέψεις κανέναν.

Η αποστολή!

Μια μέρα τον φωνάζει και του σκάει το μυστικό.

- Ελα εδώ βρε φίλε, του λέει. Τι κάνεις;

- Καλά είμαι, απαντάει αυτός, και από τον φόβο τα δόντια του αρχίσανε να βαράνε σαν καστανιέτες. (Γιατί. Λίγο το'χετε να σε καλεί κοντά του ο Θεός, όσο καλός και να' ναι;).

- Μην φοβάσαι, του κάνει. ΄Ελα, πλησίασε. Βλέπεις αυτό το κουτί που κρατάω;

- Το βλέπω, αλλά δεν χωράω να μπώ μέσα, ησύχασε το ανθρωπάκι.

- Καλά το έλεγα εγώ ότι ο καλός είναι και χαζός, νευρίασε ο Δίας. Ποιος σου είπε ρε να μπείς μέσα;

- Τότε, τι με θέλεις; ξανάρχισε το τρέμουλο ο. .ατσίδας.

- Ηρέμησε και έλα πάρτο. Πάρτο και κρύψτο. Μην το ανοίξεις ποτέ και προπάντων μακριά από τη γυναίκα σου. Αυτή αδελφέ μου είναι χειρότερη κι' από τη δική μου. Προσοχή.

- Μείνε ήσυχος, αποκρίνεται ανακουφισμένος ο θεοσεβούμενος που ξεμπέρδεψε τόσο εύκολα. Ο Θεός να σ' έχει καλά, λέει στον. .Θεό, παίρνει το κουτί και το πάει στο σπίτι του.

Τον βλέπει η Πανδώρα, άρχισε τις γλύκες.

- Τι μου έφερες; του κάνει όλο νάζι. Θυμήθηκες τα γενέθλιά μου;

- Πού να θυμηθώ τα γενέθλιά σου μωρή που είσαι 800 ετών; ΄Ασε με ήσυχο και βγές αμέσως έξω.

Σκάβει έναν λάκο κάτω από τ' άχυρα που κοιμότανε και καταχωνιάζει το κουτί.

΄Ελα όμως που το μάτι της Πανδώρας δούλευε υπερωρίες και η κρυψώνα έγινε. .φανερώνα; Δεν τόλμησε όμως να πλησιάσει αμέσως, γιατί ο άντρας της, εκτός όλων των άλλων προσόντων, διέθετε και βαρύ χέρι. ΄Εκανε λοιπόν το κορόϊδο και περίμενε.

Η γάτα φεύγει!

Περνάει αρκετός καιρός, και μια μέρα φωνάζουνε τον τύπο για μια δουλειά σε κάποια μακρινή πολιτεία. Καλά τα λεφτά, τι να κάνει, δέχεται.

Καλεί το στεφάνι του.

- Πρόσεξε μωρή το σπίτι (έτσι λέγανε το τσαρδί για παρηγοριά), αμπάρωνε πόρτες και παράθυρα μη μας σαλτάρει κανένας Αλβανός μέσα, να ταίζεις το σκυλί, κι' εάν τυχόν βρεις την κούτα που είχα φέρει τις προάλλες, μην κάνεις κανένα αστείο και την ανοίξεις, γιατί θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Κατάλαβες;

- Μα τι είναι αυτά που λες άντρα μου; Κάνεις σαν να μην με ξέρεις.

- Βρε, επειδή σε ξέρω, γι' αυτό στα λέω. Πρόσεξε καλά.

- Πήγαινε στα καλό και μην ανησυχείς για τίποτα, του κάνει η Πανδώρα, και αρχίζει να του κουνάει το μαντήλι προτού ο άλλος ξεκινήσει.

Δεν προλαβαίνει ο στύλος (ή κατ' άλλους, ο σκύλος) του σπιτιού να βγει από το χωριό, κι' η Πανδώρα ορμάει στο καλύβι.

Πετάει τα άχυρα σαν. .άχυρα, βρίσκει το κουτί, παίρνει μια καρέκλα, στρογγυλοκάθεται και αρχίζει να το περιεργάζεται. ΄Ακρη όμως δεν έβγαζε, γιατί η κούτα ήταν καλά σφραγισμένη.

Η περιέργεια!

Η Πανδώρα δεν κοιμότανε πλέον τα βράδυα. Το παλιόκουτο της έγινε μόνιμος εφιάλτης. Τί να έχει μέσα, και γιατί δεν πρέπει να το ανοίξει; Το έπαιρνε, το κούναγε, το χάϊδευε. το καλόπιανε, το μύριζε, το γύριζε ανάποδα, το έβαζε στ' αυτί της μπάς και καταλάβει τι περιέχει, αλλά τίποτα. Και όσο δεν καταλάβαινε, τόσο η περιέργειά της φούντωνε.

Σταμάτησε τα κουτσομπολιά και τα προξενιά, καθότανε με τις ώρες μπροστά του και το κοιτούσε.

Τα υπόλοιπα παραρτήματα της περιοχής, ανησυχήσανε.

- Βρε, είδε καμιά σας την χοντροπανδώρα;

- Εγώ την είδα. Κάθεται σε μια καρέκλα και χαζολογάει ένα κουτί.

- Τα' παιξε;

- Δεν ξέρω. Μάλλον.

Η καταστροφή!

Η Πανδώρα αφού είδε κι' αποείδε ότι η μαντική δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα, δεν άντεξε. Μια μέρα βάζει κάτω την κούτα, την σφίγγει δυνατά ανάμεσα στα σκέλια της και σιγά - σιγά αρχίζει να την ανοίγει.

Αμέσως πετάγονται από μέσα και χάνονται στον αέρα, όλα τα καλά που είχε μαζέψει με κόπο ο καλός Θεούλης και τα μοίραζε στους ανθρώπους, όπως αυτός έκρινε.

Πάει περίπατο η υγεία και ο πλούτος, χάθηκε η ευγένεια και ο σεβασμός, την κοπάνισε η αξιοπρέπεια, εξαφανίστηκε η φιλία, μην την είδατε την τιμιότητα, λάκισε η ευτυχία. Πάνε όλα.

Τρομοκρατημένη η Πανδώρα, κάνει ένα ΚΡΑΠ και κλείνει αμέσως το καπάκι. Το κακό όμως είχε πλέον γίνει. Τ' αγαθά που προορίζονταν για εμάς τριγύριζαν από δω κι' από κει ελεύθερα κι' ωραία και δεν γυρνούσαν με τίποτα στην κλούβα.

- Μπείτε γρήγορα μέσα γιατί θα βρώ τον μπελά μου, άρχισε τις κλάψες η Πανδώρα, αλλά αυτά κάνανε τους. .κινέζους.

- Για χαζούς ψάχνεις, της απαντούσανε, που θα ξαναμπούμε στην κλεισούρα;

- Και τί θα γίνει τώρα που θα γυρίσει ο άντρας μου και θα μου τις βρέξει;

- Ας πρόσεχες. Εμείς πάντως μέσα, δεν ξαναμπαίνουμε.

Το μόνο αγαθό που φαίνεται ήταν βραδυκίνητο και δεν πρόλαβε να φύγει, ήταν η ΕΛΠΙΔΑ. Ξέμεινε στο κουτί έρημη και μόνη, είναι ακόμα εκεί και περιμένει.

Για να λέμε όμως και την αλήθεια, πάλι καλά που μαζί με τα υπόλοιπα δεν χάθηκε και η ΕΛΠΙΔΑ. Γιατί τελικά, μόνο αυτή μας έχει απομείνει και με αυτή προσπαθούμε να τα φέρουμε βόλτα, προσδοκώντας πάντοτε το καλύτερο στη ζωή μας.

Για σκεφθείτε. Εάν μαζί με όλα τ' άλλα αγαθά που εξαφανίστηκαν μας εγκατέλειπε και η ελπίς, τότε αδέλφια, την είχαμε βαμμένη. Με αυτά που τραβάμε καθημερινά, με αυτά που βλέπουμε, ακούμε και μαθαίνουμε, θα έπρεπε ή να κρατάγαμε κανένα στυλιάρι και ν' ανοίγαμε πολλά κεφάλια, ή να παίρναμε τα βουνά, ή να το ρίχναμε στο γράψιμο όπως κάνω εγώ τώρα.

Επίλογος!

- Τί θα γίνει επιτέλους με σένα βρε Σπύρο; ακούω τη φωνή της δικιάς μου Πανδώρας. Πάλι γράφεις;

- Ελπίζω!
Σπύρος Βεκίνης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »