Από τη Βέροια στην Αμάρυνθο, κι από το Αγρίνιο στον αστερισμό της βίας και της ηδονοληπτικής τηλεθέασης

Της Κυριακής Στέφου

Η χρονιά που φεύγει σημαδεύτηκε από γεγονότα που στους περισσότερους από εμάς, αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα.

Από την εξαφάνιση του μικρού Αλεξ στη Βέροια, που ακόμα παραμένει ανεξιχνίαστη, τον βιασμό σε σχολείο στην Αμάρυνθο, και τις διαστάσεις που πήρε, με τις αποκαλύψεις για το τι πράττουν τα παιδιά μας μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες, τις δεκάδες περιπτώσεις κακοποίησης και βιασμού μικρών παιδιών, την έκρηξη της παιδεραστίας και την ανεξέλεγκτη περιφορά της στο Ίντερνετ, μέχρι το αλόγιστο πολλαπλό φονικό στο Αγρίνιο, είναι γεγονότα που μας τρομάζουν κυριολεκτικά.

Προσωπικά, περισσότερο κι από την τέλεση των πράξεων βίας, με τρομάζει η ευκολία με την οποία τ' αποδεχόμαστε όλα αυτά. Το γεγονός ότι σαν θεατές, όχι απλά δεν μας σοκάρει τίποτα πλέον, αλλά το απολαμβάνουμε κιόλας. Το χειρότερο να δούμε ή να ακούσουμε δεν μας κάνει εντύπωση, το αντιμετωπίζουμε σαν επακόλουθο της καθημερινότητάς μας.

Τα όρια της ανοχής μας αυξάνονται επικίνδυνα ακολουθώντας και ξεπερνώντας τον δείκτη εγκληματικότητας (θεέ μου βοήθα) κάτι χειρότερο κάθε φορά.

Η αξιοπρέπεια μας έχει προ πολλού θυσιαστεί στο βωμό των 15 λεπτών δημοσιότητας, η διάθεση με την οποία παρακολουθούμε εικόνες βίας στην τηλεόραση είναι σχεδόν σεξιστική, ο κορεσμός οδηγεί τα βήματα μας σε δρόμους σκοτεινούς χωρίς γυρισμό, ενώ το ταξίδι στα βάθη της ψυχής, φαντάζει για τον καθένα μας πολύ επικίνδυνο για να το ξεκινήσουμε.