Φίλοι και φίλες δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με πικραίνουν οι αδικίες και οι ανισότητες που κυριαρχούν καθημερινά στην ζωή μας.

Ήμουν 20 χρονών όταν άφησα το μικρό νησί μου, την δική μου Ιθάκη και έφυγα αφού κρίθηκα κατά κάποιο τρόπο, ικανός από την πολιτεία να διαφυλάξω ιδέες, αξίες, αρχές και προπάντων δημοκρατικά ιδεώδη μπαίνοντας στο σώμα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ. Θα με ακολουθεί πάντοτε η ημέρα του αποχωρισμού και τα λόγια των οικείων μου προσώπων, "Φρόντισε να είσαι όσο πιο δίκαιος μπορείς στην κρίση σου, ποτέ να μην εκμεταλλευτείς την εξουσία που θα σου δοθεί, και μην ξεχνάς ποτέ την ταπεινή καταγωγή σου". Λόγια ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη μου, που θα με ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή, λόγια ανθρώπινα, αληθινά. Χρόνια παλεύω αντιπροσωπεύοντας την έννομη τάξη, να συνδυάσω το γράμμα του νόμου με την ηθική. Το ίδιο διάστημα παλεύω να συγχωρήσω τον εαυτό μου για όσες απόλυτα δίκαιες εφαρμογές του νόμου εφάρμοσα, πάνω σε κατατρεγμένους από την ζωή συνανθρώπους μου, και ας είναι αυτές μετρημένες στα δάκτυλα των χεριών μου. Θλίβομαι ειλικρινά για όσους αντιπροσωπεύουν τον νόμο και δείχνουν την δύναμή τους πάνω σε κοινωνικά αδύνατους ανθρώπους, καλύπτοντας τις ψυχικές αδυναμίες τους, εξασφαλίζοντας μακροχρόνια υπηρεσιακή ηρεμία!!! στον ίδιο τόπο και δήθεν κοινωνική προβολή και αποδοχή. Λυπάμαι που εξαιτίας αυτών των ολίγων, δεν μας δίνεται απόλυτα η δυνατότητα να πείσουμε τον πολίτη για το καθαρό κοινωνικό μας έργο. Ο Αστυνομικός του 21ου αιώνα δεν πρέπει να είναι πλέον ο μπόγιας, ο φόβος και τρόμος των πολιτών, αλλά ο αποδέκτης αλληλοβοήθειας, εμπιστοσύνης και σεβασμού.

Ταράζομαι ψυχικά όταν αντιλαμβάνομαι συναδέλφους να χρησιμοποιούν ποταπούς τρόπους, για να ικανοποιήσουν ιδία οφέλη εις βάρος άλλων, εξοργίζομαι όταν βλέπω προκλητικούς πολίτες να θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω του Νόμου εξαιτίας της κοινωνικής τους θέσης. Απέναντι στο νόμο όλοι είμαστε ίσοι, μηδενός εξαιρουμένου και αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε απόλυτα.
Το Σύνταγμα και οι Νόμοι του κράτους σαφέστατα και δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε σχέση με το χρώμα, την χώρα προέλευσής των, την θρησκεία τους και την οικονομική τους κατάσταση. Σε αυτές τις πράξεις προβαίνουν αυθαίρετα όσοι συνάνθρωποί μας διακατέχονται από κοινωνικό ρατσισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα περισσότερο από άλλοτε είναι αναγκαία η εξασφάλιση της έννομης τάξης και της ισονομίας. Διότι σημαντικότερη είναι η πρόληψη από την καταστολή για να περιορίσουμε τους κινδύνους που ελλοχεύουν δίπλα μας και μας απειλούν.

Οι ραγδαίες εξελίξεις της κοινωνίας είναι δεδομένο ότι συντηρούν τις ανισότητες σε σημείο τέτοιο που να είναι αδύνατη η εξάλειψή τους. ο εφικτός στόχος μας είναι η μέγιστη ελάττωσή των και η δυνατότητα αναγνώρισης και βοήθειας της προσπάθειας αυτής από όλους μας. σήμερα που η χώρα μας έχει αποκτήσει διεθνή αναγνώριση, και που οι σχέσεις Αστυνομίας πολίτη ισχυροποιούνται σταθερά με την καθοριστική βοήθεια του συνδικαλιστικού κινήματος, που με σκληρούς αγώνες προσπαθεί να εκμηδενίσει ταμπού και προκαταλήψεις χρόνων. Διότι ο Αστυνομικός είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι με νου, γνώση, αδυναμίες, λάθη, πάθη και το σημαντικότερο είναι πλέον ότι για το κοινό αίσθημα δικαίου, οι επίορκοι αστυνομικοί δεν γλυτώνουν αργά η γρήγορα.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν όλοι μας, μήπως ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε πραγματικά με τον συνάνθρωπό μας, με αγάπη και κατανόηση αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του καθενός στο να ζει ελεύθερος, με ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια;
Νικόλαος Γεωργόπουλος
Μέλος Ε.Α.Υ.Ν. Ευβοίας

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »