Σταματώντας τα μαθήματα από τις 16 Μαΐου, ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για την χορήγηση βεβαιώσεων πρόσβασης από τα Λύκεια και οι καταθέσεις δικαιολογητικών στην υπηρεσία μηχανογράφησης για να δούμε τελικά σε ποια σχολή θα περάσει (και αν) ο κάθε υποψήφιος.

Μετά από πολύ καιρό εφαρμογής του εξελισσόμενου συστήματος τα πράγματα δεν φαίνεται ότι αποκαθιστούν την τάξη, την αξιοκρατία και την ομαλότητα στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Το εξεταστικό σύστημα κυριαρχεί σε βάρος κάθε παιδαγωγικής διαδικασίας από την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, τα μαθήματα είναι πια πρώτης και δεύτερης μοίρας εξαρτώμενα αποκλειστικά από το αν εξετάζονται ή όχι σε πανελλήνιο επίπεδο, και οι καθηγητές ανήκουν σε διαφορετικές διαβαθμίσεις από απλοί μαϊντανοί των Λυκείων (Γυμναστές, θεολόγοι, καλλιτεχνικών, τεχνολόγοι, ξένων γλωσσών κλπ) μέχρι και στους στυλοβάτες της μεταρρύθμισης (μαθηματικούς φυσικούς, φιλολόγους, βιολόγους).

Για παράδειγμα ένας θεολόγος βγάζει θέματα για τρεις τάξεις, βαθμολογεί και καταχωρεί τα γραπτά του ενώ ένας καθηγητής που διδάσκει πανελλήνια εξεταζόμενα μαθήματα δεν κάνει τίποτα από τα παραπάνω και αντίθετα πληρώνεται με 1,5 ευρώ το γραπτό όταν διορθώνει κάποια από αυτά στα βαθμολογικά κέντρα. Το ότι το ενδιαφέρον για να διδάξει κανείς αρχίζει να ποικίλει αφού για την ίδια δουλειά στον ίδιο χώρο διαφοροποιούνται οι αμοιβές, το κίνητρο της μάθησης, η αντιμετώπιση των ίδιων των παιδιών, δημιουργεί πολλά προβλήματα στην ίδια την σχολική ζωή με πιο ορατές επιπτώσεις σε ζητήματα πειθαρχίας.

Η ανισότητα στα μαθήματα κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς περιγράφεται από πολλούς καθηγητές σαν να είναι ευκολότερο να διδάσκεις μαθήματα σε τοίχους παρά σε παιδιά που δεν τα εξετάζονται σε πανελλήνιες εξετάσεις.

Το αποτέλεσμα πάλι των εξετάσεων του Ιούνη είναι μάλλον χαοτικό και δυσανάλογο στα Λύκεια.

Για παράδειγμα στην Α Λυκείου απορρίπτονται και φοιτούν στην ίδια τάξη μαθητές με μέσο όρο βαθμολογίας τέτοιο που στην Τρίτη λυκείου τους αφήνει τα περιθώρια να διεκδικούν θέση σε κάποιο ΤΕΙ. Στην Β Λυκείου δε ο περιβόητος Σεπτέμβρης προσφέρει ευκαιρία σε μαθητές που έμειναν σε 10 από τα 14 μαθήματα να προβιβα-στούν, ενώ στη Γ οι ίδιες βαθμολογίες αναγκάζουν τα παιδιά σε επανάληψη της τάξης ή της δοκιμασίας των πανελλήνιων από την αρχή ενώ απλά ζητάνε να φύγουν με ένα "χαρτί" από το σχολείο.

Το Απολυτήριο Λυκείου δεν παίζει πιά κανένα ρόλο για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση παρά αυτόν του απλού "χαρτιού" αφού υποκαταστάθηκε από την βεβαίωση πρόσβασης.

Από την άλλη ας πούμε ο μέσος όρος των Μαθηματικών στα διαγωνίσματα της Β και Γ Λυκείου είναι τέτοιος που δύο συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε: ή ότι δεν διδάσκονται μαθηματικά στην πλειοψηφία των μαθητών ή ότι τα θέματα τα βάζουν άνθρωποι παντελώς άσχετοι με το τι συμβαίνει στην ελληνική εκπαίδευση. Ανάλογα φυσικά και για μαθήματα όπως η Βιολογία που κάνουν την θετική κατεύθυνση κάτι ανάμεσα σε μπαμπούλα ή κολαστήριο για τους μαθητές με αποτέλεσμα την αριθμητική της συρρίκνωση την στιγμή που στα πεδία της είναι οι σοβαρότερες επαγγελματικές επιλογές και την συμπαθή τεχνολογική κατεύθυνση των αδυνάτων να έχει 80% κάτω από την βάση στα μαθηματικά και να εγγυάται το μέλλον της πατρίδας μας στην τεχνολογία και στις κατασκευές.(!!)

Θα ήταν δε χαριτωμένο να βγεί και ένας μέσος όρος των βαθμών των παιδιών που είχαν κάνει φροντιστήρια σε σχέση με αυτά που δεν έκαναν (σπάνιο είδος πια αλλά υπάρχει) για να δικαιολογηθεί και στατιστικά ο λόγος ύπαρξης αυτού του συμπληρώματος του μηνιαίου εισοδήματος ή αλλιώς της εξάλειψης της ανεργίας χιλιάδων πτυχιούχων ελληνικών ΑΕΙ που στέλνουν ακόμα περισσότερους στα ελληνικά ΑΕΙ λες και χρειαζόμαστε περισσότερους πτυχιούχους ανέργους και όχι κάτι άλλο (και πάει λέγοντας)

Σε συζητήσεις με γονείς που σπουδάζουν παιδιά - μετανάστες είναι σαφές ότι αντιμετωπίζονται πια οι εισακτέοι όχι σαν τροφοδότες των ελληνικών ανώτατων ιδρυμάτων αλλά των απανταχού σπιτονοικοκύρηδων, εστιατόρων, καφετεριούχων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας που έχοντας ισχύ ο βουλευτής της έβγαλε άλλο ένα ΤΕΙ άλλο ένα παράρτημα ΑΕΙ, όπου ανύπαρκτοι καθηγητές κάνουν το μισό χρόνο απεργία και τον άλλο μισό χρόνο ασχολούνται με προγράμματα απορρόφησης του γουκουπουσου (τούρκικα που λίγοι τα καταλαβαίνουν..)

Η μουσική, ο αθλητισμός, η ζωγραφική, η ξένη γλώσσα το 2002 είναι ώρες αναψυχής χωρίς αξιολογικό βαθμολογικό κίνητρο για το ελληνικό Λύκειο, ενώ η λύση μιας εξίσωσης ή η απομνημόνευση του ειμί είναι προϋπόθεση εισαγωγής σε αντίθετης φιλοσοφίας απαιτήσεων και πνεύματος σχολές.

Και μετά από όλα αυτά περιμένετε ένας αγιογράφος να μην είναι βομβιστής ή ένας καθηγητής πανεπιστημίου να μην είναι εγκέφαλος της 17 Νοέμβρη;

Πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να επανέλθουμε με πιο.. αδιάσειστα στοιχεία.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »