Η Γενική Συνέλευση της Ένωσης των Επιμελητηρίων της Ελλάδος, που έγινε στην Ερέτρια 14-15 Νοεμβρίου 2003, αποτέλεσε μια αποκάλυψη για μένα που είχα την τύχη, σαν προσκεκλημένος του Επιμελητηρίου της Εύβοιας, να παρακολουθήσω τις εργασίες του.

Σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες πολλοί, που αφήνοντας σίγουρες αμοιβές επιδίδονται στο «Επικινδύνως επιχειρείν», συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα των επιχειρήσεων τους, κέρδη και ζημιές, με καρτερικότητα, με μελέτες και σχεδιασμούς, με προγράμματα ανάπτυξης, που βρίσκουν μπροστά τους μια κρατική μηχανή αδιάφορη μέχρι και εχθρική.

Τα προβλήματα τους μεγάλα και δυσεπίλυτα, γιατί η ευρύτητα του θεσμού περιλαμβάνει από ατομικές επιχειρήσεις έως μεγάλες και μέγιστες με πολυάριθμο προσωπικό, με ευθύνες και σκοτούρες ψυχοφθόρες και ψυχοκτόνες.

Ασφαλισμένοι στο ΤΕΒΕ, στο ΤΑΕ ή στο ΤΣΑ -όλοι στον ΟΑΕΕ- μελετούν και προτείνουν εποικοδομητικές λύσεις και σε θέματα που αφορούν όλους μας.

Όλους εμάς, τους τέως επαγγελματίες, όπως είναι το ασφαλιστικό. Επιδιώκοντας ευνοϊκούς και αντιμετωπίζοντας δυσμενείς όρους, παρεμβαίνουν επίμονα πειστικά και πιεστικά. Παρεμβαίνουν στον ασφαλιστικό μας φορέα και έχουν λόγο που ακούγεται» αφού αποτελούν και το εκλεγμένο συμβούλιο στον ΟΑΕΕ.

Εκπροσωπούν όλον τον Επαγγελματικό, Εμπορικό, βιοτεχνικό κόσμο της χώρας μας. Χιλιάδες επιχειρηματίες. Και είναι νόμιμος σύμβουλος του κράτους. Και αγωνίζεται και προσπαθεί, για την οικονομική του ανάπτυξη, που φέρνει και τη μείωση της ανεργίας και την υγεία στα Ταμεία. Και εισακούγεται.

Και όμως από αυτή τη μεγάλη δύναμη, από αυτόν τον μεγάλο σύμμαχο, με τις μεγάλες δυνατότητες παρέμβασης, εμείς οι συνταξιούχοι, μόλις συνταξιοδοτηθούμε αποκοβόμαστε. Δεν έχουμε δημιουργήσει, κανάλι επικοινωνίας. Να διατηρούμε και να καλλιεργούμε σχέσεις, να τους γνωστοποιούμε τα προβλήματα μας, να ζητούμε να μας βοηθούν. Γιατί αποκόμισα την πεποίθηση ότι πρόθυμα θα έρχονταν αρωγοί υιοθετώντας τα προβλήματα μας.

Λυπήθηκα πάρα πολύ που δεν εκπροσωπούσα τίποτε άλλο, πέρα από ένα απλό και κατατρεγμένο σωματείο. Δεν εκπροσωπούσα τον φορέα μας την ΠΟΣ-ΤΕΒΕ, για να παρέμβω. Να μιλήσω στο Συνέδριό τους. Και δεν ήταν εκεί κανένας από τη Διοίκηση της ΠΟΣ-ΤΕΒΕ, να επισημάνει ό,τι ξέχασαν να αναφέρουν εκείνοι. Να επισημάνει τα ζωτικά μας προβλήματα. Αυτά που μας αναγκάζουν να κατεβαίνουμε - γέροι άνθρωποι - στους δρόμους αναποτελεσματικά. Αυτά που αύριο, που θα συνταξιοδοτηθούν, θα αναγκάσουν και αυτούς τους ίδιους - την πλειονότητα τους - να κατέβουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι αλλά μη εισακουόμενοι.

Εμείς οι συνταξιούχοι των Ταμείων που απαρτίζουν τον ΟΑΕΕ μήπως είναι καιρός να επεκτείνουμε τις συμμαχίες μας; Ας το διερευνήσουμε.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »