Πριν προλάβουμε να προσθέσουμε στη σύνταξή μας την όποια αύξηση θα μας δώσουν... προσεχώς, άρχισαν οι αφαιρέσεις που σαν χιονοστιβάδα έπεσαν πάνω μας, φέρνοντας την απελπισία και την απόγνωση στους συνταξιούχους και χαμηλόμισθους.

Εθιμικά πια, ο Αι-Βασίλης, φέρνει, αντί για δώρα χαράς και ευφροσύνης, τη λύπη και την απόγνωση στην τάξη των ανθρώπων που ακριβώς έχουν την ανάγκη του χαμόγελου, αφού συνήθως μας παίρνουν προκαταβολικά, ότι πρόκειται στους επόμενους μήνες να μας δώσουν... αν μας δώσουν.

Η κατάσταση αυτή που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, αντί να μας θυμώσει, προκαλεί πια τη θυμηδία και τον χλευασμό μας, γιατί η στερεότυπη εφαρμογή της, την γελοιοποιεί, την απογυμνώνει από κάθε δικαιολογία του έκτακτου συμβάντος, και υποβαθμίζει τους εμπνευστές της, από τη βαθμίδα του σοβαρού στις τάξεις των φαιδρών και επιπόλαιων.

Το να τάζουν βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου κι αμέσως μόλις κάνουν τη δουλειά τους, να αποποιούνται κάθε υπόσχεση με δικαιολογίες εκ των προτέρων, αντίγραφα προηγούμενων συμπεριφορών, καταντάει ανάγωγο και εξοργιστικό.

Δεν έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε λύσεις. Διαλυμένοι όπως είμαστε σαν τάξη, με μια ηγεσία δίχως οράματα, που παλινωδεί, που δεν εμπνέει, αλλά απλώς κατατρύχεται με την διεκπεραίωση τρεχουσών αναγκαιοτήτων, μας βρίσκουν εκμεταλλεύσιμη μάζα, στα χέρια τους, ρυμουλκούμενη στα συμφέροντά τους.

Ο Θεός ας τους ανταμείψει.

Προς το παρόν, άδοντας και χοροπηδώντας γύρω από τη φωτιά που τσουρουφλίζει, μόνον εμάς, τα 2.500.000 των Ελλήνων, οι ελάχιστοι βολεμένοι πασάδες της σύγχρονης φεουδαρχίας, σκέπτονται -συσκέπτονται και κοιλοπονάνε μέχρι να γεννήσουν το τέρας που θα αναμορφώσει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

«  Προηγούμενo άρθρo