Αλλο πάλι και τούτο που μας ξεφουρνίζουν τελευταία. Να μη γίνεται, λέει, υπουργός ο βουλευτής και ποιος να γίνεται; αν δε γίνεται υπουργός κάποιος που εκλέγεται από το λαό, ποιος να γίνεται; ο μπατζανάκης του πρωθυπουργού του κάθε πρωθυπουργού. Ο φίλος του, ο αδελφοποιτός του ή ο εκλεκτός του παράγοντα που ενίσχυσε το κόμμα. Και ποια η σχέση που θα συνδέει τον ψηφοφόρο με την κυβέρνηση;

Προβάλλουν, βέβαια, και τα επιχειρήματά τους. Ορισμένα είναι σωστά. Όμως, όλα αυτά προϋποθέτουν επιρρέπεια προς τη διαφθορά. Εάν χτυπηθεί και εξαλειφθεί η διαφθορά, παύουν οι λόγοι κάθε αμφισβήτησης του γνήσια κοινοβουλευτικού συστήματος, εάν δεν εξαλειφθεί (η διαφθορά) και ο εξωκοινοβουλευτικός υπουργός χειρότερος θα είναι, αφού οδηγός θα είναι όχι η απολογία του στους ψηφοφόρους, όταν έρθει η ώρα, αλλά οι φιλικές και άλλες σχέσεις με τον πρωθυπουργό και τα συμφέροντα που τον επέβαλαν.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »