Αφού επιτέλους αποχτήσαμε καταστατικό και με μυστική ψηφοφορία, πρέπει η διοίκηση (αφού μας εξηγήσει πρώτα ποια συγκεκριμένα πρόσωπα εννοούμε όταν λέμε διοίκηση για να μην παίρνουμε στο λαιμό μας και αθώους), να το τυπώσει σε φυλλάδια και να το στείλει σε όλα τα σωματεία -μέλη της, με κατατοπιστικές οδηγίες των ευεργετημάτων και διευκολύνσεων που μας παρέχει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων όχι μόνον των συνταξιούχων, αλλά και της καλύτερης και αποδοτικότερης οργάνωσης των σωματείων μας. Τους τρόπους και μεθόδους που πρέπει να ακολουθήσουμε για να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον των συνταξιούχων, να τους φέρουμε κοντά μας.

Πρέπει ακόμα, η διοίκηση, να εφαρμόζει πιστά και απαρέγκλιτα τις διατάξεις αυτού του καταστατικού, χωρίς παρεμβάσεις του τύπου: «έτσι συνηθίζεται», ή «δεν προλαβαίναμε» ή «νύχτωνε χωρίς φεγγάρι», όταν αλλιώς επιβάλλει ο έγγραφος οδηγός.

Εμείς δεν πιστεύουμε ότι θα αλλάξει κάτι, αλλά ότι η ΠΟΣ-ΤΕΒΕ, η «ομοσπονδία μας», δηλαδή «εγώ», θα περιοριστεί πάλι στο ρόλο της διανομής του πόρου, που αναγκάζει τα σωματεία να στριμώχνονται κάτω από τις φτερούγες της, που ικανοποιημένη και αυτάρκης μας σκεπάζει. Χωρίς καμιά οργάνωση. Χωρίς κανέναν ενθουσιασμό. Χωρίς πρωτοτυπία. Χωρίς να μας δίνεται η δυνατότητα να παρεμβαίνουμε επωφελώς στην εξυπηρέτηση των συναδέλφων μας στα αναφυόμενα προβλήματα τους. Ακόμα και στους υποψήφιους συναδέλφους μας.

Ο ρόλος των περιφερειαρχών δεν ξέρουμε ακόμα ποιος θα είναι. Πώς τον έχουν συλλάβει οι συντάχτες. Πώς τον έχουν οραματιστεί. Ούτε έχει γίνει συζήτηση για να αρχίσει ο διάλογος που θα τον καθορίσει. Ας μην περιμένουν και στο θέμα αυτό τις αργίες κάποιων γιορτών, για να ζητήσουν βιαστικά τις γνώμες μας.

Εμείς, στο θέμα το οργανωτικό, έχουμε αποκρυσταλλωμένες γνώμες, αλλά αν τις διατυπώσουμε φοβούμαστε ότι θα μας κατηγορήσουν ότι τους συκοφαντούμε. Πάντως το θέμα της οργάνωσης είναι πρωταρχικό και πρέπει από αυτό να αρχίσουμε. Αλλά θέλει όρεξη για δουλειά και όχι για επίδειξη. Και όρεξη για δουλειά δεν μπορεί να εμπνεύσει μια γερασμένη ηγεσία. Και τελειώνοντας, θα τονίσουμε ότι, παρόλη την αδικία που μας γίνεται, παρόλο το δίκιο που μας πνίγει, ποτέ δεν τους απειλήσαμε ότι θα καταφύγουμε να διεκδικήσουμε το δίκιο μας δικαστικώς, αυτή είναι η «ειδοποιός διαφορά» μας.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »