Μήνας εξετάσεων και η αγωνία ξεχειλίζει στις καρδούλες της νεολαίας μας. Οι απόφοιτοι των Λυκείων, παιδιά μας κι εγγόνια μας, γράφουν με στόχο ένα κάποιο χαρτί, χωρίς να ξέρουν πού θα μπουν, πού θα πετύχουν, τι θα γίνουν. Το χαρτί είναι απαραίτητο, είναι το τέλος μιας μακρόχρονης πορείας σπουδών. Επώδυνης πορείας για τα παιδιά και επώδυνης πορείας για τους γονείς, που ξέρουν, που βλέπουν στη γειτονιά στους φίλους ότι με το τέλος των σπουδών το παιδί τους γίνεται απλώς ένας ακόμα πτυχιούχος. Χωρίς καμιά εξασφάλιση, χωρίς καμιά σιγουριά. Επιστήμονας -προλετάριος, θα τρέχει με το χαρτί στο χέρι για κάποια «απασχόληση». Όμως πρέπει όπως-όπως να πάρει το χαρτί για να τελειώσει από τα βάσανα της «δωρεάν παιδείας» όπως την έχουν οργανώσει, χάριν παιδιάς τους, κάποιοι ανηλεείς βασανιστές.

θα κλείσουμε με τη ρήση του Διακομόπουλου: «Με όση τύψη μου αναλογεί (αφού κι εγώ είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας) σου εύχομαι καλή επιτυχία».

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »