Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές για την ανάδειξη εκπρόσωπων στην ΠΕΤ-ΟΤΕ.

Καθοριστικές για το μέλλον μας, μας λένε κάθε φορά και θα πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε... κλπ... κλπ...

Είναι όμως φορές, που τα πράγματα πάνε στραβά, που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς και σου έρχεται η επιθυμία να τα παρατήσεις όλα, να εξαφανιστείς, να μην σε βρίσκει κανείς...

Είναι όμως τα προβλήματα που τρέχουν, η ίδια η ζωή που σε καλεί να μείνεις και να παλέψεις...

Είναι και ο προϊστάμενος π.χ. μέρος του προβλήματος, που έτσι και τον αφήσεις λάσκα στα έκοψε όλα..., όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί είμαστε όλοι μέρος ενός σφιχτού ανταγωνιστικού συστήματος...

Ζούμε χωρίς αντίρρηση σε μια εποχή κοσμοϊστορικών αλλαγών, όπου η τεχνολογική επανάσταση σε σχέση με τις γεωπολιτικές αλλαγές, οδηγούν τον κόσμο σε ένα αύριο ολότελα διαφορετικό από το χθες. Η ανάπτυξη της υψηλής τεχνολογίας στον χώρο μας, μας κάνει να βλέπουμε σε καθημερινή βάση την σύγκρουση που επιφέρει στις εργασιακές σχέσεις. Την κατάργηση ολόκληρων κλάδων και την εισαγωγή νέων.

Την τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων να μιλάει με δείκτες πίνακες και αριθμούς να αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους σαν αριθμητικές μονάδες, σαν μονάδες μεγιστοποίησης του κέρδους...

Βλέπουμε τον ΟΤΕ να ιδιωτικοποιείται και να ψάχνει διέξοδο σε νέες αγορές, με τους εργαζόμενους να κοιτάζουν αμήχανα τις εξελίξεις....

Βλέπουμε ολόκληρες βιομηχανικές ζώνες όπως της Χαλκίδας και του Μαντουδίου να συρρικνώνονται και τους γείτονες μας, τους συγγενείς τους φίλους που απασχολούνταν σε αυτές, να βρίσκονται εκτός...

Βιομηχανίες κολοσσοί όπως η ΑΓΕΤ στα Τσιμέντα Χαλκίδας να απειλούνται με λόκ-άουτ... Το παγκοσμιοποιημένο επενδυτικό κεφάλαιο να επενδύει στα φτηνά εργατικά χέρια του τρίτου κόσμου...

Την ακραία λογική των δυνάμεων της αγοράς να δείχνει τα δόντια και τα όρια της.

Βλέπουμε καταναλωτισμό και ευημερία, αλλά και δυστυχία χωρίς να ξέρουμε τι είναι το πραγματικό και τι είναι το ψεύτικο...

Ζούμε κοσμοϊστορικές αλλαγές γύρω μας χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει την τελική τους κατάληξη..., που δεν μπορεί κανένας να σου εγγυηθεί τίποτα...

Έχουμε όμως ξεκάθαρη την άποψη μας, πως, η θέση για μια παγκόσμια οικονομία, αποκομμένη από πολιτική, την Δημοκρατία, τους θεσμούς, τα συνδικάτα κλπ, να είναι απατηλή και αδιέξοδη για την ίδια την ζωή...

Ζούμε σε μια εποχή που όταν κοιτάζεις το παιδί σου σε πνίγει η ανησυχία...

Που όταν η ματιά σου διασταυρώνεται τυχαία με την απελπισμένη ματιά του παιδιού του συναδέλφου σου, που εργαζόταν κάποτε μαζί σου πλέχοντας τα καλωδιακά τηλεφωνικά ζευγάρια, την μούφα και που τώρα δεν υπάρχει πια, γιατί ήτανε γραφτό του έτσι... να φύγει...

Σου έρχεται στον νου μια φωνή, σαν να σου λέει:
-Μείνε μη τα παρατάς κι ότι κάνεις.

Επιστροφή λοιπόν, δηλώνοντας παρόν και αυτή τη φορά, κι ας είναι καλά όσοι και όσα σε (με) εξοργίζουν...

Σπύρου Ζήσης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »