Το πρόσωπο του «συνδικαλιστή» έλαμπε από χαρά την ώρα που ανακοίνωνε την υποψηφιότητα του, στην γενική συνέλευση.

Αν τον πρόσεχες καλά μόνο που δεν έκλαιγε.

Μάλλον σαν αναγκαίο κακό έβλεπε την κοινή κάθοδο του στην παράταξη που αγαπάει με κάποια πρόσωπα του παρελθόντος...

Κατά βάθος το πρόβλημα φαινόταν να είναι άλλο.

Πρόβλημα πρεστίζ και προσωπικού εγωισμού:

Ένας συνδικαλιστής με πλούσιο συλλογικό έργο στην υπόθεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με ανοίγματα στην κοινωνία και καθοριστικές συμμαχίες για το κοινό καλό, χωρίς αποκλεισμούς και προαπαιτούμενα και να δέχεται χτυπήματα κάτω από τη μέση;...

Με μια συνδικαλιστική δραστηριότητα να χαίρει Πανελλαδικής εκτίμησης, εξαναγκάζοντας ειδήμονες του χώρου να αναγορεύουν την ΤΔΕ ως μια από τις καλύτερες Πανελλαδικά.

Ποιοι και για ποιο λόγο θέλουν να ανακόψουν αυτή την πορεία επιδιώκοντας την επιστροφή στο παρελθόν;

Κατά βάθος θα πρέπει να ήξερε ότι κάποιοι, ελάχιστοι, γνωστοί άγνωστοι δεν τον ήθελαν. Και αν τον ήθελαν ήταν για να καλύψουν την δική του αδυναμία και να του υφαρπάξουν τους ψήφους στις επερχόμενες εκλογές, για ίδιον όφελος.

Τώρα που τελείωσε η ιστορία και βλέπουμε τα πράγματα ποιο ψύχραιμα, μπορούμε να πούμε ότι η αποφυγή της διάσπασης είναι καλό και για τον ίδιον και για την παράταξη και για το σωματείο.

Για τον ίδιο, επειδή θα συνεχίσει να «παίζει» βασικός.

Για την παράταξη επειδή αποφεύγει τα προβλήματα...

Και για το σωματείο επειδή, δεν χάνει τίποτα από την αρχική του δύναμη...

Τέλος καλό, όλα καλά...

Γιώργος Αναγνώστου
ΚΕ Κύμης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »