Χρονογράφημα: "Ο Ρομπέν των χαζών..."

... Και όμως, μας έχει πλακώσει η χαζομάρα από παντού, όπως το ταβάνι τον σεισμόπληκτο και αγκομαχητό ουδέν...

Λες στη μάνα σου...

- Μάνα είμαι συνδικαλιστής, για τα δικαιώματα μας, των εργαζομένων... και σου λέει:

- Καλά παιδί μου χαζός είσαι; Αστα αυτά για άλλους και μην μπλέκεις... Θα βρεις τον μπελά σου... Τι είσαι;... Ο Τσε Γκεβάρα είσαι;...

- Λες στον αγαπητό σου γείτονα:

- Ρε τι σου φταίνε οι καημένοι οι Αλβανοί και τους βρίζεις;

- Καλά χαζός είσαι ρε;... αυτοί θα μας πάρουν όλες τις δουλειές, μας παίρνουν τα κωλόπαιδα τους την σημαία... σε λίγο θα δουλεύουμε για αυτούς...

Κάνεις φορολογική δήλωση και δηλώνεις το εισόδημα σου (ότι έχεις τέλος πάντων) και σου λένε:

- Καλά χαζός είσαι ρε;... τι τα δηλώνεις όλα, εσύ φαίνεσαι ποιο πλούσιος και από βιομήχανο...

Ύστερα πας στη δουλεία και λες στον καρντάση σου:

- Πάλι θα μας την φέρουν σήμερα, κάτι πρέπει να κάνουμε... Έχουμε και δικαιώματα...

- Καλά χαζός είσαι ρε; όλο εσύ μπροστά;... θα σου την "κάνουν" και μετά τρέχα γύρευε... Γυρεύοντας πας;

Πας μετά στο κόμμα... (Εκεί βέβαια ότι και να πεις για χαζό θα σε περάσουν... Σ.Σ.: -Πάντα ήθελα να το γράψω αυτό).

- Ρε συντρόφια να κάνουμε και κάτι ριζοσπαστικό ως προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας που είμαστε... Και σου λένε:

- Ρε σύντροφε χαζός είσαι; Κάτσε στα αυγά σου και μη λες ότι θέλεις... Το κόμμα δίνει γραμμή και εμείς ακολουθούμε. Τι θέλεις και τα ψάχνεις;...

Υποκριτικές χαζομάρες... Τελικά αναρωτιέσαι: "Μήπως είμαι χαζός στην μεγάλη μου πλάνη και νομίζω πως ζω αλλά έχω πεθάνει...". Αναρωτιέσαι λοιπόν αν πράγματι είσαι εσύ ο χαζός και όλος ο κόσμος τόσο έξυπνος και σοφός, αλλά τελικά νικάει ο εγωισμός σου και βγαίνεις εσύ ο έξυπνος και ο κόσμος ο χαζός. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα μίγμα "χαζομάρας και εξυπνάδας" που συντηρεί το θέμα τα τελευταία... χρόνια... Εν τέλει γιατί ρε φίλε δεν έμεινες "χαζός"; "Χαζός" και ονειροπόλος, μέσα σε έναν γυάλινο κόσμο;... μου έλεγε ένας φίλος... Το ξέρω είναι δύσκολο το περιθώριο κανείς δεν θέλει να μπει εκεί... Ας χαρούμε τη "χαζομάρα" μας ρε φίλε, με όποιο τρόπο μπορούμε κάτι είναι και αυτό... Μέσα στη "χαζομάρα" μας ίσος βρούμε τη λύση... Αν πιστέψουμε στο όνειρο ίσως και να πραγματοποιηθεί... ποιος ξέρει... Θα κάνουμε σχέδια για έναν καλύτερο κόσμο αυτόν που προορίζεται μόνο για "χαζούς" και ονειροπόλους σαν και μας... Είναι σκληρή η πραγματικότητα και φοβάσαι μη σε προσγειώσει;...

Και δεν φοβάσαι που σου ρουφάνε στάλα-στάλα την ελπίδα σου για έναν δικαιότερο κόσμο; Δεν φοβάσαι που μεταμορφώνεσαι σε σκλάβο του εαυτού σου και φοβάσαι μη σε πει χαζό ο γείτονας;... Δεν νοιάζεσαι για τη χαμένη τιμή.. της γενιάς μας, αυτήν που ξεπουλήθηκε στην κατανάλωση και που γύρισε την πλάτη σε κυνηγημένους και σκλάβους;... αυτήν που προτίμησε την ηρεμία από την ένταση, την άνεση από την ταλαιπωρία, το αιρκοντίσιον από τη φωτιά;..., αυτήν που "τα κατέβασε" με αντάλλαγμα μια μοδάτη γραβάτα κι ένα σπορ αυτοκίνητο;... Δεν νοιάζεσαι για τους ρουφιάνους και τους "καταξιωμένους" που τους τελείωσε το σάλιο από το πολύ γλείψιμο;... Για τους ψεύτικους.. που χάθηκαν, σε ζωές πουλημένες και μίζερες... εγκλωβισμένες σε ψεύτικες ανάγκες και ρημαγμένες αξιοπρέπειες, αγορασμένες χαρές και έρωτες στην προσφορά της εβδομάδας;... Ακου... φίλε, αδερφέ μου, δεν έχω συνταγή να σου δώσω, δεν έχω τίποτα παρά μόνο μια αξιοπρέπεια που την τσαλακώνουν... Και εσύ μια απ' τα ίδια είσαι... Ας αφήσουμε επιτέλους την φαντασία μας, να μας δείξει τον δρόμο... Γιατί, να φοβόμαστε τόσο την κοινή και αμείλικτη γνώμη;... (όπως λέμε κοινή γυναίκα). Την ίδια στιγμή που η "ίδια" αναζητεί απεγνωσμένα τους "Ρομπέν των χαζών" της;... Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος... Με επίγνωση..., όσο και αν "θεωρούμαστε οι χαζοί" της υπόθεσης... μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Ίσως... να είναι το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε ακόμα υπερήφανοι...
Ζήσης Σπύρου