Δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε μπορεί να ανατραπεί ξαφνικά, ένα καθεστώς κυριαρχίας, μιας μειοψηφούσας «κακιστοκρατίας», σε ένα εργασιακό ή οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον...
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα ξαφνικά...

Στην άβυσσο της ζήλιας, της διχόνοιας (που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή...), του μίσους και του άγχους των ανταγωνιστικών σχέσεων, είναι τρομερά δύσκολο να φυτρώσει ένα «λουλούδι»... Κι αν τύχει και φυτρώσει, θα είναι από σύμπτωση ή θα είναι υπέρβαση και υπερβολή...

Η δικιά μας υπέρβαση, είναι η συνολική μας παρέμβαση..., αλλά και η «Συνδικαλιστική» μας εφημερίδα... Που διανέμεται δωρεάν σε ένα ευρύτερο εργασιακό και πολιτικό περιβάλλον του τόπου μας και όχι μόνον... Η δικιά μας η υπέρβαση, δικιά μας και η «υπερβολή...».

Όμως, για να στηθεί μια τέτοια εφημερίδα, εκτός από τα χρήματα, που με κόπο εξασφαλίσαμε από τους διαφημιζόμενους χορηγούς... Χρειάζεται να διαθέτει κανείς επάρκεια ικανότητας και απλήρωτη εθελοντική εργασία, κόπο, χρόνο, θέληση, ξενύχτι και τροχάδι..., πράγματα που μας παραπέμπουν στην συνεπαγωγή... Χρειάζεται, χρειάζεται, χρειάζεται..., «κατάθεση ψυχής». Χρειάζεται το απαιτούμενο αντριλίκι και το θάρρος της γνώμης σου, με το όποιο ρίσκο αυτό συνεπάγεται για να αναδείξει και να υπερασπιστεί κανείς, δικαιώματα εργαζομένων... Χρειάζεται χαρτί, μολύβι, μελάνι, υπολογιστή, εκτυπωτή, κασετοφωνάκι, φωτογραφική μηχανή, φιλμ, ρεύμα, τηλέφωνο, φαξ, έξοδα μετακινήσεων κλπ.

Ωστόσο όμως βρήκαμε στόχο... δωρίσαμε την εφημερίδα στην ΤΔΕ, ως παρακαταθήκη για τους, μετά από εμάς... και αυτή μεγάλωσε... Εισακούσθηκε και τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του στεγνού εργασιακού περιβάλλοντος μας... Ενός εργασιακού περιβάλλοντος που κάποιοι (είναι οι γνωστοί άγνωστοι, τους ξέρετε...), φρόντιζαν, όλα αυτά τα χρόνια να επιπλέουν οι «κάκιστοι» (με το ελαφρύ ειδικό βάρος), για να μπορούν να τους ελέγχουν...

Και που τώρα αμετανόητοι αντί να σκεφθούν..., να προβληματισθούν..., να κάνουν επιτέλους την αυτοκριτική τους έστω και για μια φορά... Επιδίδονται στις συκοφαντίες (τρομάρα τους...) και την λασπολογία για να αμαυρώσουν, ότι ποιο ζωντανό και γνήσιο υπάρχει ακόμα στον χώρο μας...

Πιάνοντας στο λερό στόμα τους, πότε τα οικονομικά της εφημερίδας μας..., ότι δήθεν κερδοσκοπούμε από τις διαφημίσεις... πότε τις προσωπικές δραστηριότητες της γιαγιάς μας και της κουνιάδας μας... Κρίνοντας με τα δικά τους κριτήρια... Και σε καμία περίπτωση με τα δικά μας... Διαφέρουμε άλλωστε όσο η νύχτα με την ημέρα... Ποτέ δεν ήμασταν ίδιοι, προς τιμήν μας και το ξέρουν...

Τώρα, μακάρι να μπορούσαμε, αλλά δεν γίνεται... Δεν απολογούμαστε σε «φελούς», αλλά σε όλους εσάς, που μας τιμήσατε, όχι απαραίτητα με την ψήφο σας, αλλά με την εμπιστοσύνη σας, σε όλους εσάς που χαιρόμαστε να συναντάμε καθημερινά Και εδώ είναι η μεγάλη μας διαφορά, με αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι αυτό δεν πληρώνεται με όλο το χρυσάφι της γης
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα έτσι... ξαφνικά...

Της σύνταξης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »