Ατέλειωτες οι συζητήσεις για τα ναρκωτικά, πολλές θεωρίες, άπειρες αναλύσεις και προτάσεις. Αλλά τίποτα! Το πρόβλημα παραμένει και ίσως επιδεινώνεται. Τι συμβαίνει και η πολιτεία, πρωταρχικά, δεν καταφέρνει να το ελέγξει ή, έστω, να το περιορίσει; Νομίζουμε ότι το κάθε πράγμα ευδοκιμεί κι αναπτύσσεται όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος κι ευνοϊκές συνθήκες. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά και δυσπιστούμε πλέον. Αλλά ας ακούσουμε και τι έχει να μας πει ένας πρώην χρήστης, βλέποντας την υπόθεση «εκ των έσω».

Ο εικοσάχρονος Φώτης Μίχας είναι μέλος της Κοινότητας Απεξάρτησης «18 ΑΝΩ» και βρέθηκε στο σχολείο μας για να πουλήσει εικονίτσες αγίων στους καθηγητές. Όλοι αγόρασαν μια, δυο ή και τρεις εικονίτσες. Τη μεγαλύτερη ζήτηση είχε ο Αγιος Φανούριος. Σύμπτωση!

Κι ο Φώτης έναν Αγιο Φανούριο έψαχνε, αλλά, αντί γι' αυτόν, βρήκε τα ναρκωτικά. Πολύ μικρός, δεκατριών χρονών...

«Έψαχνα κάτι διαφορετικό και η περιέργεια με οδήγησε ως εκεί. Ήθελα να βρω τη μαγική λύση για τα προβλήματά μου. Σ' αυτό το δρόμο ήταν κι οι παρέες που με παρέσυραν. Η πρώτη εμπειρία μου ήταν σ' ένα πάρτυ. Μια, δυο, τρεις, κι άρχισε ο εθισμός. Ηρωίνη! Το νόμιζα μαγκιά. Έπαιρναν οι άλλοι, έπαιρνα κι εγώ. Μια κολλητική αρρώστια ήταν».

Στην ερώτηση τι του πρόσφερε το ναρκωτικό, απάντησε: «Τίποτα! Απλώς, έχανα την επαφή με την πραγματικότητα. Ξεχνούσα ποιος είμαι και πίστευα πως είμαι ανώτερος, σαν βασιλιάς».

- Πότε ξεκίνησες;
«Πολύ νωρίς. Διαβητική η μάνα μου, άνεργος ο πατέρας μου, πολλά τα προβλήματα. Δεν βγαίναμε πέρα. Σταμάτησα το σχολείο στην πρώτη Γυμνασίου. Έπιασα δουλειά, δούλευα σε συνεργεία, μοίραζα διαφημιστικά φυλλάδια... Τότε ξεκίνησα».

- Και μετά;
«Έφτασα στο σημείο να γίνω ένα κτήνος. Δεν καταλάβαινα που βρισκόμουν. Κοιμόμουν στους δρόμους, σε παγκάκια, σε πεζοδρόμια. Έβριζα τους γονείς μου. Με σιχαινόμουν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι, ήμουν ανήμπορος. Είδα και φίλους μου να ξεψυχούν...».

- Πώς αντιμετώπισες αυτή την κατάσταση;
«Ήξερα πως κατάστρεφα τη ζωή μου, αλλά δεν είχα τη δύναμη να σταματήσω. Ευτυχώς που με «μάζεψε» ένας θείος μου. Έκανε αγώνα για μένα. Με φρόντιζε και μου έδειξε πολλή αγάπη, παραμελώντας και τη δουλειά του. Αυτός με πήγε στην Κοινότητα Απεξάρτησης, όπου στο πρώτο στάδιο είχα να κάνω με ψυχολόγους, παρακολουθώντας κάποια προγράμματα για την τόνωση της αυτοεκτίμησης, και άλλα».

- Τι ένιωθες σ' εκείνο το στάδιο;
«Έτρεμα! Συνέχεια έτρεμα. Ένιωθα σα να μου είχαν αφαιρέσει κάτι από την ύπαρξή μου, ένιωθα ένα κενό, ένα χάος μέσα μου. Σα να μου τρυπούσαν χιλιάδες καρφίτσες το κορμί μου. Συγκεντρωνόμασταν όλα τα μέλη της Κοινότητας και συζητούσαμε για το πρόβλημά μας, κάναμε και διάφορες εργασίες, χειροτεχνίες^ ήταν μια μικρή ανακούφιση αυτό».
Δε φτάνει, όμως, ένα πρόγραμμα απεξάρτησης, αν δεν έχεις κι εσύ τη δύναμη, τη θέληση την πίστη ότι θα τα καταφέρεις. Ο Φώτης λέει... «Πίστεψα στη δύναμη του Θεού. Προσευχόμουν και πήρα δύναμη από την εξομολόγηση. Με την εξομολόγηση αγαλλίαζε η καρδιά μου, το αισθανόμουν ότι εξαγνιζόταν η ψυχή μου».

Συμφωνήσαμε ότι στο θέμα είναι καθοριστικός ο ρόλος της οικογένειας και συμπλήρωσε...
«Οι γονείς πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά, να είναι φίλοι. Τότε δε θα τους λένε και τα παιδιά ψέματα. Να μιλάνε μεταξύ τους στα ίσια. Αν, όμως, χρειαστεί, και να τα παρακολουθήσουν τα παιδιά τους έξω, όπως έκανε μια μάνα στη Θεσσαλονίκη για τη 18χρονη κόρη της και κατάφερε, παρά τα ψέματα της κόρης της, να βρει τον έμπορο και να τον πιάσει η αστυνομία. Και να ξέρετε, η πιο επικίνδυνη ηλικία είναι ανάμεσα στα 13 και τα 16».

- Πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία έναν απεξαρτημένο χρήστη;
«Συνήθως άσχημα! Οι πιο πολλοί σου κλείνουν την πόρτα, σε φοβούνται και σε απορρίπτουν. Η στάμπα των ναρκωτικών δεν βγαίνει εύκολα. Αρνητικότητα και καχυποψία βρίσκω μπροστά μου».

Επανειλημμένα επεσήμανε ο Φώτης ότι πίσω από αυτή τη λεγόμενη «μάστιγα των ναρκωτικών» βρίσκονται κάποιοι «καθωσπρέπει» που έχουν υψηλές θέσεις, λεφτά, λιμουζίνες, κύρος! Στα νέα παιδιά λέει:
«Τα ναρκωτικά είναι έγκλημα απέναντι στον εαυτό σας, στην οικογένειά σας και στην ίδια τη ζωή. Είναι η πιο βαριά αμαρτία! Γίνεσαι ένας αδίστακτος εγκληματίας, δίχως ιερό και όσιο κάνεις τα πάντα για τη δόση, πουλάς και το σώμα σου και την ψυχή σου. Βλέπεις την πύλη ενός παραδείσου που σε οδηγεί κατ' ευθείαν στην κόλαση. Το βλέπεις μαγκιά και πέφτεις στην παγίδα. Η αληθινή μαγκιά είναι να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και να δημιουργείς. Δυστυχώς, στις παρέες ο ένας παρασύρει τον άλλον. Προσοχή στις παρέες! Κι αν τύχει και κάνεις κάποια λάθη και μπλέξεις, μη διστάσεις να μιλήσεις στους γονείς σου. Μη φοβάσαι απ' αυτό. Ακόμα και για φίλους σου μίλα. Δεν είναι κάρφωμα μπορεί να τους σώσεις».

Της Βάσιας Καλαβρή

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »