Από τον Παναγιώτη Καταραχιά
Μαθηματικό στο Ενιαίο Λύκειο Λίμνης

Η φετινή Ολυμπιάδα Της Αθήνας, εκτός του ότι είναι κορυφαία γιορτή του Πνεύματος, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τη σύγχρονη Ελλάδα να δείξει ότι άξια κατέχει τιμητική θέση στο θεσμό ως κληρονόμος του Αρχαίου Πνεύματος.

Όμως δεν είναι δυνατόν τα μηνύματα αυτά να μην αγγίζουν και τα σημερινά προβλήματα της Ανθρωπότητας.

Οι διαχρονικές αξίες του Ολυμπισμού βλέπουμε σήμερα να καταπατώνται, με λογικές που προκαλούν Παγκόσμια κατακραυγή, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Παλαιστίνη, αφού προηγουμένως πέρασαν από τη γειτονιά μας με την επιχείρηση Γιουγκοσλαβία - Μιλόσεβιτς.

Παράλληλα η προσέγγιση επίλυσης του Κυπριακού αναδεικνύει και το πρόβλημα της συνύπαρξης και της συναδέλφωσης λαών με διαφορετικά χαρακτηριστικά, φυσικά μέσα από το σεβασμό της διαφορετικότητας.

Για το λόγο αυτό η επίσκεψή μας στη Θράκη, μέσα από το Πρόγραμμα της Ολυμπιακής Παιδείας, και η επαφή μας, έστω και μικρή με τα προβλήματα της μειονότητας, ήταν τουλάχιστον για μένα μια μοναδική εμπειρία.

Η Μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης, αποτέλεσε κατά καιρούς, αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης με αποτέλεσμα να αποκτήσει ένα εχθρικό προφίλ στην Ελληνική κοινωνία, άσχετο φυσικά με την πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι αυτοί το μόνο κοινό στοιχείο που έχουν είναι το θρήσκευμα, είναι όλοι Μουσουλμάνοι. Από εκεί και πέρα δεν έχουν κοινή γλώσσα, ούτε καν κοινές ρίζες.

Για όλα τα παραπάνω γίναμε γνώστες επειδή το φετεινό πρόγραμμα της Ολυμπιακής Παιδείας, στηρίχθηκε στη προσέγγιση της Ολυμπιακής Ιδέας σε θέματα αγώνων μέσα από το Τ.Ε.Φ.Α.Α του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, καθώς επίσης και τη λειτουργία των μειονοτήτων πάντα σε σχέση με την ιδέα του Ολυμπισμού.

Η ενημέρωση πάνω σε θέματα αγώνων όσο και προετοιμασίας αθλητών ήταν σημαντικότατη για τα παιδιά.

Η επίσκεψη στο μειονοτικό Σχολείο της Κομοτηνής, το Τζελάλ Μπαγιάρ και η επαφή μας με τη μειονότητα ήταν φοβερά χρήσιμη για όλους μας, μαθητές και καθηγητές.

Η ζεστή υποδοχή, τόσο από το Διευθυντή του Σχολείου όσο και από τους συναδέλφους Ελληνες και Τούρκους, έδιωξαν τις όποιες επιφυλάξεις και ίσως αναστολές είχε ο καθένας μας πριν μπούμε στο σχολείο.

Απ΄ ότι προέκυψε από τη συζήτηση οι Τούρκοι συνάδελφοι ξεπερνούν τον εαυτό τους σε προσφορά στο συγκεκριμένο σχολείο. Δουλεύοντας μέσα από φοβερά αντίξοες συνθήκες, προσπαθούν να διδάξουν στη Τουρκική γλώσσα, ύλη μαθημάτων μέσα από Ελληνικά σχολικά βιβλία, μη γνωρίζοντας πολλές φορές και οι ίδιοι Ελληνικά.

Παράλληλα οι Ελληνες και οι Τούρκοι συνάδελφοι προσπαθούν να κάνουν στάση ζωής, την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών, και τον αμοιβαίο σεβασμό των όποιων ιδιαιτεροτήτων. Αυτά προσπαθούν να μεταδώσουν στα παιδιά.

Οσο για τα παιδιά της μειονότητας προς "της Παγκοσμιοποίησης" δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρούν κοινά σημεία με τους δικούς μας μαθητές. Χωρισμένοι σε μικρές παρέες αντάλλαξαν απόψεις, συζήτησαν κοινά προβλήματα, έκαναν πλάκα και στο τέλος αντάλλαξαν και αριθμούς κινητών τηλεφώνων. Όμως έστω και έτσι η προσέγγιση αυτή είχε τα θετικά της αποτελέσματα.

Φεύγοντας όλοι μαθητές και καθηγητές, Ελληνες και Τούρκοι, γίναμε ένα κουβάρι για να μας χωρέσει η φωτογραφική μηχανή του Βασιλόπουλου. Είναι πιστεύω χρέος για τις κοινωνίες του μέλλοντος να αντιμετωπίζουν τουλάχιστον ανθρώπινα τις μειονότητες.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »