Διρφυακό τοπίο και το «άλλοθι» της Διρφυακής κοινωνίας

Περιβάλλον, νεολιθικοί οικισμοί, βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία, παραδοσιακοί οικισμοί και κτίσματα, παλιοί νερόμυλοι και τόσα άλλα, χάνονται ή καταστρέφονται μέσα στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία.

• Οικιστική αναρχία.
• Κακογουστιά.
• Δομική αυθαιρεσία και κατάχρηση.
• Περιβαλλοντικές και αισθητικές αλλοιώσεις.
• Έλλειψη σχεδιασμού.
• Έλλειψη χωροθέτησης.

Εάν συνεχίσουμε έτσι, το μόνο σίγουρο είναι η καταστροφή. Θα γίνουμε ξένοι και «ξεκάρφωτοι» μέσα στον ίδιο μας τον τόπο. Υποθηκεύουμε το μέλλον των επόμενων γενιών και παραδίδουμε το αμόλυντο εκπληκτικό τοπίο που παραλάβαμε στους επόμενους, με τόσα προβλήματα, τα οποία δυστυχώς είναι και «μη αναστρέψιμα».

Πού βρίσκεται το λάθος μας;

Πώς παίρνει αποφάσεις η τοπική κοινωνία;

Πόσο εύκολα μετατοπίζονται οι ευθύνες του καθενός, λες και το μόνο χρέος που έχει είναι να ψηφίζει μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Μήπως έφτασε η ώρα να αναλάβει ο καθένας από εμάς τις ευθύνες του;

Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι. Αλλωστε η τοπική εξουσία και η τοπική αυτοδιοίκηση είναι εικόνα της κοινωνίας μας. Ειδικά η Τ.Α. είναι η πιο άμεση και κοντινή μας «εικόνα», είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Και τώρα τι γίνεται;

Ασχολούμαστε όλοι με τις κοινές υποθέσεις; Μιλάμε για το μέλλον; Δίνουμε όραμα και προοπτική; Εγκαταλείπουμε τις κακές συνήθειες και την πολιτικάντικη λογική; Ή προσπαθούμε τουλάχιστον να μην δημιουργούμε τετελεσμένες καταστάσεις που δεν ανατρέπονται, ελπίζοντας ότι στο μέλλον μπορεί να βρεθεί κοινωνία με όραμα και προοπτική;