Μοναρχίας... συνέχεια

Πριν κάποια χρόνια στην Ελλάδα, υπήρχε ο θεσμός της βασιλευόμενης δημοκρατίας. Οι βασιλείς δεν εκλέγονταν, αλλά έπαιρναν το θρόνο με κληρονομικό δικαίωμα (συνήθως ήταν ο πρωτότοκος γιος).

Σήμερα, οι ηγέτες, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές κ.λ.π. καταλαμβάνουν τα «πόστα» των προγόνων τους, παππούδων, πατεράδων, θείων κ.λ.π. όχι βέβαια με κληρονομικό δικαίωμα, αλλά με το δικαίωμα που τους παραχωρείται από τα ΜΜΕ που μεταφράζονται σε διαφήμιση, και αναγνωρισιμότητα, έναντι αδράς αμοιβής ή διευκολύνσεων που τους παρέχονται από τους κυβερνώντες. Διαθέτουν επίσης και ικανή εκλογική πελατεία απ' τους πατεράδες τους. Σκεφτείτε, πόσα και πόσα ρουσφέτια δεν έχουν κάνει οι πρόγονοι τους, τα οποία μεταφράζονται σε ψήφους «άκοπα» γι' αυτούς.

Χρήσιμο θα είναι επίσης να ερευνήσει κανείς αν κάποιος απ' αυτούς δεν έχει σπουδάσει στο εξωτερικό.

Αλίμονο, αυτό μας έλειπε, να μορφωθούν σε Πανεπιστήμια των «Ιθαγενών». Τότε δεν θάταν κάτι το διαφορετικό από μας τους κοινούς θνητούς.

Αφήστε δε που εδώ πρέπει να δώσει εξετάσεις και μια πιθανή αποτυχία θα επιδρούσε αρνητικά στο «ίματζ» των μελλοντικών σωτήρων μας. Ενώ όταν κανείς σπουδάζει έξω και δεν πρόκειται να δουλέψει στην ειδικότητά του, παρά να κάνει τα κέφια του και τους πειραματισμούς του «στου κασίδι το κεφάλι» σου πετάει ένα ηχηρό όνομα πανεπιστημίου του εξωτερικού και εσύ δεν ξέρει αν το τελείωσε κιόλας, όμως τον ψηφίζεις γιατί είναι γιος του «τάδε».

Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά ονόματα με τα γεννεολογικά τους δέντρα.

Ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου είναι ο πρώτος τη τάξει στη διαδοχολογία του ΠΑΣΟΚ, ενώ τελευταία συζητείται το όνομα και του αδελφού του, συγγραφέα Νίκου Παπανδρέου για την Αχαΐα (η υποψηφιότητα «παίζει» και στις δημοσκοπήσεις).

Η οικογένεια Καραμανλή διαθέτει πολλά επίλεκτα μέλη. Το σημερινό πρόεδρο της Ν.Δ. και ανιψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τον Αχιλλέα Καραμανλή, αδελφό του ιδρυτή της Ν.Δ. και το Μιχάλη Λιάπη, επίσης ανιψιό.

Όσο για την οικογένεια Μητσοτάκη, εκπροσωπείται από τον επίτιμο, την κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη, που άφησε τη Βουλή για το Δήμο της Αθήνας, και τώρα και τον Κυριάκο.

Υπάρχουν, όμως, και άλλοι και άλλες που επίσης τηρούν την οικογενειακή παράδοση.

Στο ΠΑΣΟΚ:

• Ο Νάσος Αλευράς, υφυπουργός Πολιτισμού, ανιψιός του πρώην προέδρου της Βουλής και στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιάννη Αλευρά.
• Η Φώφη Γεννηματά, υπερνομάρχης Αθηνών-Πειραιά (παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα), κόρη του πρώην υπουργού και στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέόυ, Γιώργου Γεννηματά.
• Ο Δημήτρης Κουτσόγιωργας, γιος του πρώην κραταιού αντιπροέδρου της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέόυ, Μένιου, στις τελευταίες εκλογές δεν επανεξελέγη βουλευτής στην Αχαΐα και στις επόμενες θα δοκιμάσει την τύχη του στη Β΄ Αθήνας.

Στη Ν.Δ.:

• Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, γιος του πρώην υπουργού επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Μητσοτάκη και νυν βουλευτή Επικρατείας, Γιάννη Βαρβιτσιώτη.
• Ο Αναστάσιος Παπαληγούρας, γιος του Παναγή Παπαληγούρα, πρώην υπουργού του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
• Ο Σπύρος Ταλιαδούρος, γιος του Θανάση Ταλιαδούρου, επίσης υπουργού του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
• Ο Αθανάσιος Δαβάκης, ανιψιός του πρώην υπουργού Δημήτρη Δαβάκη.
• Η Σοφία Καλαντζάκου, κόρη του Αριστείδη Καλαντζάκου, πρώην υπουργού του Μητσοτάκη.
• Ο Αθανάσιος Κατσιγιάννης, γιος του Χρήστου Κατσιγιάννη, υφυπουργού του Μητσοτάκη.

Όμως, στην εποχή μας, το όνομα είναι το σίγουρο «εισιτήριο» για μια πολιτική καριέρα; Ή το «σταρ σίστεμ» είναι αυτό παίζει τον καταλυτικό ρόλο;

Και αυτή η κατάσταση θα συνεχίζεται επ' άπειρον, όσο εμείς λειτουργούμε σαν οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδας. Όσο εμείς δεν έχουμε καταλάβει ότι οι αποφάσεις μας πρέπει να είναι σύμφωνες με τα δικά μας συμφέροντα και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκουμε. Όσο δεν μπορούμε να αντισταθούμε στη συναισθηματική φόρτιση και τη ρητορεία. Όσον δεν είμαστε ικανοί να κλείσουμε τ' αυτιά μας στην προπαγάνδα του πολιτικού λόγου, που με διάφορες μορφές, παραποιεί τις έννοιες και στρεβλώνει τις αξίες.

Και το σημαντικότερο είναι η αποδέσμευση από την «μη αμφίδρομη» επικοινωνία που ευαγγελίζεται η τηλεόραση, η οποία σκοπό έχει να μεταβάλλει το λαό μας σε «μάζα», σε «εντολοδόχους» αετονύχηδων της πολιτικής και όχι μόνο.

Η τηλεόραση δεν είναι επικοινωνία. Είναι πληροφόρηση και μάλιστα παραπληροφόρηση, που απορρέει από τα «χίλια μύρια» κυκλώματα εντολοδοτών που διαλύουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο, κατά το δοκούν.

Πολιτικοί και άνθρωποι της «πιάτσας» πηγαινοέρχονται μπροστά στα μάτια μας, μέσα από το γυαλί, που με αθυροστομίες, έλλειψη αιδούς, θράσος και αλληλοκαταγγελίες, μας έχουν καταντήσει θεατές ενός ατέλειωτου πολέμου εντυπώσεων και τελικά, όλοι εμείς, σαν να γεννηθήκαμε εχθές, χειροκροτούμε τον πιο «μάγκα» και κάπου κάπου βρίζουμε, χωρίς να σηκωθούμε από τον καναπέ μας.

Βέβαια κάποτε έρχονται και οι εκλογές και τότε είμαστε τελείως ανέτοιμοι. Όμως έχει ο Θεός. Κάποιος θα μας τάξει διορισμό, προαγωγή, μετάθεση, επιχορήγηση, ή το πολύ πολύ να μας τρατάρει με κανα δεκαχίλιαρο. Κατά τ' άλλα, Δημο....κρατούμεθα.