Υψηλές συναντήσεις

- Σπύρο, είσαι για ουζάκι στην παραλία; πρότεινε ένα μεσημέρι ο φίλος μου ο Γιώργης. Σε θέλω κιόλας.

- Είμαι, του απαντάω.

- Ωραία. Πήγαινε εσύ και έρχομαι σε λίγο.

Την αράζω, που λέτε, στην καρέκλα, και άρχισα να πίνω το ουζάκι μου χαζεύοντας αυτούς που τάιζαν τα ψάρια, όταν ξαφνικά σκοτείνιασαν τα πάντα.

- Τι διάβολο, σκέφτηκα. Τέντα απλώσανε;

Κάνω έτσι και τι να δω; Από πάνω μου ένας κατάμαυρος - μαύρος να μου χαμογελάει καλόκαρδα και να μου απλώνει ένα χέρι σαν κουπί.

Ήταν ο Αμάν, φοιτητής και φίλος του Γιώργη από την Ουγκάντα, που περαστικός από την Ελλάδα παρέμεινε για λίγο εδώ, γιατί ήθελε (λέει) να συγκρίνει ένα ανεπτυγμένο, σύγχρονο, πολιτισμένο, Ευρωπαϊκό κράτος, όπως το δικό του (λέει).

Στρωθήκανε σε τρεις καρέκλες ο καθένας τους και αρχίσαμε την ψιλοκουβέντα. Ο μαύρος διψούσε για να μάθει.

Μόνο αλήθειες!

- Μίστερ Σπάϊρους, άρχισε αμέσως. Πως είναι η ζωή στο Ελλάντα; Γνωρίζω βέβαια τη χώρα σας από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά θα ήθελα και τη γνώμη κάποιου νεώτερου (πάλι καλά που δεν με έκανε συνομήλικό τους). Πως είναι δηλαδή η κοινωνία σας, πως είναι το κράτος σας και γενικά, πως ζείτε εσείς εδώ;

- Τι να σου πω και τι να πρωτοθαυμάσεις, μίστερ Αμάν. Τα πάντα στην πατρίδα μου δουλεύουνε σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια. Για να πάρεις μία ιδέα, θα σου πω μερικά πράγματα για τα θέματα υγείας που είναι βασικά. Προτού καν πάθεις κάτι, έρχονται και σε παίρνουν. Εσύ αποχαιρετάς τους δικούς σου και τους φιλάς σταυρωτά (για καλό και για κακό), και σε πηγαίνουν σε ένα από τα αμέτρητα νοσοκομεία που υπάρχουν εδώ τριγύρω. Εκεί σε υποδέχονται και σε περιποιούνται, σαν να είσαι φίλος τους.

Τα νοσοκομεία είναι πεντακάθαρα και για να βρεις λίγη σκόνη πρέπει να φτάσεις στην ταράτσα. Τόσο όμορφα νοιώθεις, που και καλά να γίνεις (που λέει ο λόγος) δεν σου κάνει καρδιά να φύγεις.

- Ράντζα έχετε; Γιατί τα δικά μας νοσοκομεία είναι γεμάτα.

- Μα τι είναι αυτά που λες Αμάν. Κάποτε είχαμε στον στρατό αλλά και εκεί τα καταργήσαμε. Ακου ράντζα στα νοσοκομεία;

- Αλήθεια μου λέτε μίστερ Σπάϊρους, έ;

- Και βέβαια μίστερ Αμάν. Νομίζεις ότι σε κοροϊδεύω; Ρώτα και τον φίλο μας τον Γιώργη.

- Δεν χρειάζεται μίστερ Σπάϊρους. Σας πιστεύω. Για πέστε μου τώρα λίγα για τους δρόμους σας και για τους οδηγούς, γιατί στην Ουγκάντα γίνεται χαμός. Κάθε Σαββατοκύριακο σκοτώνονται ίσαμε 45 άνθρωποι.

- Αμάν, άλλο να σου λέω και άλλο να βλέπει. Το ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σε δυστυχήματα χώρα της Ευρώπης, αυτό τα λέει όλα. Λυπάσαι πραγματικά αυτούς της τροχαίας, που δεν μπορούν να βρουν παραβάτες.

Όχι, παίζουμε!

Ο Αμάν άρχισε να εντυπωσιάζεται. Διέκρινα στο μάτι του τον θαυμασμό, αλλά και ίχνη ζήλιας που εγώ έχω την τύχη να είμαι πολίτης μίας τέτοιας χώρας.

- Σπάϊρους, συνέχισε ο Αμάν. Τα σχολεία σας πως είναι, γιατί οι αμόρφωτοι συμπατριώτες μου (Αφρική βλέπεις), δεν καταλαβαίνουν ότι ο πολιτισμός ξεκινάει από αυτά. Έτσι στο Ουγκάντα βλέπεις σπασμένα τζάμια και θρανία, τοίχοι που είναι χάλια, παιδιά που δεν σέβονται κανέναν και δασκάλους που ψωμολυσάνε.

- Αμάν, του λέω αμέσως, μιας και έπεσε σε δικά μου χωράφια. Θίγεις τώρα έναν τομέα στον οποίο όλοι και κυρίως το κράτος είναι πολύ ευαίσθητοι. Τα τζάμια εδώ σπάνε μόνο σε σεισμό, τα θρανία και οι τοίχοι είναι πεντακάθαροι, τα βιβλία πηγαίνουν στα σχολεία 2 μήνες προτού αρχίσουν τα μαθήματα, ενώ οι μαθητές έχουν μάθει από τους γονείς τους να σέβονται όσο τίποτα άλλο τους δασκάλους τους.

Αυτοί πάλι, επειδή παίρνουν μεγάλους μισθούς και καλοπερνάνε (εγώ για παράδειγμα, την αύξηση που πήρα δεν ξέρω τι να την κάνω), είναι αφοσιωμένοι στη διαπαιδαγώγηση και στην μόρφωση των νέων. Ούτε ιδιαίτερα κάνουν, ούτε γκαρσόνια γίνονται, ούτε οδηγούν ταξί.

- Μίστερ Σπάϊρους, με διακόπτει ενθουσιασμένος ο Αμάν. Σε διαβεβαιώνω ότι χώρα σαν την δική σου δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο.

Έχει δίκιο Αμάν, αυτό που λες είναι γεγονός. Τέτοια χώρα δεν υπάρχει πουθενά.

Ο μαύρος παίρνει μία ανάσα, παραγγέλνει ένα ακόμη ούζο και αρχίζει να αγναντεύει τον ορίζοντα.

Στρίβοντας το κεφάλι του προς τα αριστερά, βλέπει ένα γκριζοπρασινοκοκκινομωβκίτρινο σύννεφο να βγαίνει από τις καμινάδες του τσιμεντάδικου (που δεν φαινόταν) και να έρχεται προς εμάς.

- Μίστερ Σπάϊρους, τι είναι αυτό;

- Μίστερ Αμάν, πόσα είναι τα χρώματα της ίριδας;

- 7

- Εμείς εδώ τα έχουμε κάνει 14!

Και μερικά ψέματα!

- Μίστερ Σπάϊρους, έμαθα ότι είσαστε και Δημοτικός Σύμβουλος.

- Με συγχωρείς Αμάν, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Είμαι.

- Πως τα πάτε στον Δήμο σας; Γιατί στην πατρίδα μου, γίνεται της κακομοίρας. Αντί να κοιτάξουν το καλό του τόπου, ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου και μόλις ο φύλαρχος (κάτι σαν τον δικό σας Δήμαρχο) πάει να κάνει κάτι τον αρχίζουν στις καταγγελίες και στις μηνύσεις. Και το πιο ωραίο Σπάϊρους είναι ότι, μετά λένε πως ο φύλαρχος δεν κάνει τίποτα.

Αμάν σε παρακαλώ πολύ. Μην συγκρίνεις τους δικούς σου συμπατριώτες με τους δικούς μου. Αυτά που μου λες γίνονται μόνο στο Ουγκάντα. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Αυτό που επικρατεί στον δικό μας Δήμο, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Όλοι βοηθάνε τον Δήμαρχο στο έργο του, δεν του κάνουνε μηνύσεις, δεν σταματάνε ποτέ ένα έργο που πάει να αρχίσει και το οποίο θα ωφελήσει την περιοχή μας, δεν γκρινιάζουν για μία καμένη λάμπα και όταν αλλαχθεί δεν ξαναγκρινιάζουν ότι φωτίζει πολύ.

Εμένα να φανταστείς, ποτέ δεν με έχουν καλέσει για ανάκριση επειδή ψήφισα να γίνει ο εξωραϊσμός και η αναβάθμιση μίας παραλίας, ούτε διαμαρτύρονται στις εφημερίδες επειδή φτιάχνουμε Δημαρχείο για να εξυπηρετούνται καλύτερα οι πολίτες, ούτε μας κατηγορούν επειδή αγοράσαμε ένα αυτοκίνητο για να μπορεί να τρέχει ο Δήμαρχος για τις υποθέσεις του Δήμου, αφού με το πέρα - δώθε διέλυσε το δικό του.

Αναστεναγμοί!

- Μίστερ Σπάϊρους (λέει αναστενάζοντας ο μαύρος). Όπως μου τα λες και αν είναι αλήθεια, έτσι μου έρχεται να φύγω από το Ουγκάντα και να έρθω στο Ελλάντα.

- Μίστερ Αμάν (λέω αναστενάζοντας εγώ). Όπως σου τα λέω που δεν είναι αλήθεια, έτσι μου έρχεται να φύγω από το Ελλάντα και να έρθω στο Ουγκάντα.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »