Στο έμπα της βόρειας Εύβοιας αλλά και στην είσοδο στα κεφαλοχώρια συναντά κανείς πανώ-καλωσορίσματα στην περιοχή της Ανεργίας...

Σαν ξένος αντιμετωπίζει κανείς συναισθήματα λύπησης ή προσμονή κάποιας κακομοιριάς, ανθρώπων δυστυχισμένων ή πεινασμένων να περιμένουν στο δρόμο να καθαρίσουν τα παρμπρίζ.

Σαν ντόπιος όμως γνωρίζει ότι έχει να κάνει με 50000 περήφανους νοματαίους που αγωνίζονται με κάθε τρόπο για την ζωή τους και τον τόπο τους.

Τι είναι λοιπόν αυτή η ανεργία;

Πως μια αγροτική-τουριστική περιοχή με εισοδήματα από τουρισμό, καλλιέργειες, δημοσίους υπαλλήλους, εμπόριο, αλιεία αναπτύσσει την οικονομική της ικανότητα για επιβίωση;

Μόνιμοι υπάλληλοι εκτός από τους δημόσιους εδώ και καιρό δεν υπάρχουν... (μπορούν να γίνουν όλοι όμως;)

Δουλειές μακροπρόθεσμες μας τις έφαγε η παγκοσμιοποίηση...

Οι εποχιακοί εργαζόμενοι από τη φύση του τόπου μας: μάζεμα ελιών και σύκων, οικοδόμοι, αναπληρωτές καθηγητές και δάσκαλοι, ρετσινάδες, μελάδες, τσιπουράδες, εποχιακοί δασοπυροσβέστες, εποχιακοί δημοτικοί υπάλληλοι, δασεργάτες, όλοι οι καλοκαιρινοί υπάλληλοι των τουριστικών και άλλοι.

Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι μετά την ολιγόμηνη απασχόλησή τους μπαίνουν στο ταμείο ανεργίας, διογκώνοντας τον αριθμό των ανέργων έχοντας για να επιζήσουν άλλοι την βοήθεια ενός μάλλον πενιχρού αγροτικού εισοδήματος ή κάποια μισοεπαγγελματική απασχόληση και άλλοι επιλέγοντας την φυγή της εσωτερικής μετανάστευσης.

Η κρατική «μέριμνα» μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα δημιουργεί φόρμες για 2μηνες, εννιάμηνες, ή 2χρονες επιδοτήσεις, που εξελίσσονται όμως σε διπλή κατεύθυνση με ένα τρόπο καταπληκτικό:

Από τη μια το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι μετά από συμφωνία (!!) εργοδότη-εργαζόμενου η επιδότηση να καλύπτει τα έξοδα ασφάλισης που βαρύνουν τον εργοδότη έναντι.. λιγότερης δουλειάς του εργαζόμενου (και προοπτική.. άντε να τελειώνουμε).

Από την άλλη οι δήμαρχοι, σαν τις παλιές καλές εποχές στο ρόλο του παντοκράτορα κομματάρχη, να μοιράζουν προσωρινές επιδοτούμενες δουλειές στους δημότες που έχουν ανάγκη, υποθηκεύοντας την πολιτική τους παρουσία και βούληση(και προοπτική... άντε κι ο επόμενος).

Και το μόνο σίγουρο που υπάρχει είναι ότι καμία... «σίγουρη» δουλειά δεν γεννιέται, πέρα από αυτή του δημόσιου υπάλληλου ή του ελεύθερου επαγγελματία (..χα! Χα!)

Η τελική λοιπόν απορία είναι:

Πώς εμείς που μένουμε σε αυτό το τόπο χαράζουμε πορεία για πιο σίγουρο μέλλον και ποιο είναι αυτό;

Είναι εγγύηση για τη σιγουριά η κομματαρχική ή έστω «ανταποδοτική» νοοτροπία;

Η μήπως η περιοχή της ανεργίας αποτελεί συγχρόνως κόλπο, απάτη και ανάγκη, βαφτίζοντας πίσω από τα πανώ την μεγάλη κοροϊδία, επειδή είναι ευκολότερο να δουλευόμαστε, από το να βρούμε και να αγωνιστούμε για μια λύση;

«  Προηγούμενo άρθρo