Το βιβλίο του Γιάννη Λιάσκου «οι Κουρκουλοί» αποτελεί μια έκπληξη. Μια ευχάριστη έκπληξη.

Θέλει να διαθέτεις τεράστια αποθέματα αυτοσαρκασμού για να κυκλοφορήσεις ένα βιβλίο με το παραπάνω τίτλο και στο εξώφυλλο να απεικονίζεται μια αλεπού! Σαφής - σαφέστατος - υπαινιγμός στο χαρακτηρισμό που αποδίδουν στους κατοίκους για την πονηριά τους (Κουρκουλιώτικη αλεπού λέμε).

Ο Συγγραφέας μέσα από απλές και λιτές γραμμές αναπαράγοντας την προφορική παράδοση καταφέρνει να σκιαγραφήσει την ιστορία μιας κοινωνίας -όπου όλοι θα συμφωνήσουμε- έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η γλώσσα του βιβλίου είναι καθημερινή, ισορροπεί με μαστοριά ανάμεσα στη λόγια «ακαδημαϊκή» και στους κουρκουλιώτικους ιδιωματισμούς. Καταφέρνει να μην κουράζει γιατί είναι διάσπαρτη από ιστορίες και ευτράπελους διάλογους.

Ο Γιάννης Λιάσκος με περίτεχνο τρόπο προσπαθεί να αποφύγει το σκόπελο που έχει ο καθένας μπροστά του όταν καταπιάνεται με τέτοιου είδους εργασίες, από την αγάπη που νιώθει ο καθένας για τον τόπο του, να αγιοποιήσει εντέλει την ιστορία του και να μη τη δει με καθάριο βλέμμα. Σε ένα μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει. Δεν καταφέρνει όμως να ξεπεράσει τα στερεότυπα που υπήρχαν -και σε ένα βαθμό εξακολουθούν να υπάρχουν- όσο αναφορά τους χαρακτηρισμούς, (οι Κουρκουλιώτες αναφέρονται σαν πονηροί, ντόμπροι, φυγόπονοι, μικροκλέφτες έχοντας έναν αρχέγονο κώδικα τιμής και συμπεριφοράς). Παρόλα αυτά όμως τα εντάσσει στο κείμενο με χιούμορ και δεν ξενίζουν ούτε χάνει η εργασία του από αυτό.

Εμείς που διαβάσαμε το βιβλίο πάντως το χαρήκαμε, το απολαύσαμε, και μάθαμε από αυτό. Αξίζει κανείς να το διαβάσει.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »