Ηταν ένα κιόσκι απέριττης ομορφιάς. Ένα στοιχείο παραδοσιακό για το χώρο. Είχε στηθεί με το μεράκι κάποιων μαστόρων. Πελέκισαν τις πέτρες με μεράκι και έκτισαν τους τοίχους του πάνω στο κύμα. Ύστερα όρθωσαν τις κολώνες του. Και από πάνω του την στέγη του με τα κεραμίδια του. Ήταν κάποτε το ΚΙΟΣΚΙ. Το κιόσκι του ΘΕΡΜΑΙ-ΣΥΛΛΑ. Στέγασε τα όνειρα πολλών ονειροπόλων. Αγκάλιασε με την σκιά του πολλούς πνευματικούς ανθρώπους, καλλιτέχνες, ζωγράφους, ποιητές και κάποιους ευαίσθητους κοσμικούς. Κάτω από την σκιά του, ο Τίμος Μωραϊτίνης, ο σύντροφος του Παπαδιαμάντη, ξεχνιόταν (με του βοριά τα κύματα -έκδοση Σιδέρη). Ο μεγάλος διηγηματογράφος Κονδυλάκης κάνοντας τους περιπάτους του και αναπαυόμενος κι αυτός στη σκιά του κατά τα έτη 1909, 1910, 1911, 1912, γράφει τις εντυπώσεις του και τις δημοσιεύει στη εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (έκδοσης Φιλλιπώτη - επιμέλεια καθηγητού Τομαδάκη). Στην συνέχεια ο μεγάλος μας ποιητής, ο Παλαμάς, με την γυναίκα του ξεκινούσε από το ξενοδοχείο Ηράκλειο όπου και έμενε και περπατώντας προς το ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ ακουμπούσε και αυτός στη σκιά του και θυμόταν εικόνες τις ζωής του (Διήγησης προς εμένα ΜΕΛΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ). Κι ύστερα πολιτικοί άνδρες, συνεργάτες του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο αξέχαστος Καφαντάρης, ο μεγάλος Μιχαλακόπουλος. Ξεκούραζαν τις σκέψεις τους τα δειλινά και στις ώρες του πρωινού, στην ηρεμία που τους πρόσφερε αυτό το κιόσκι. Κι ήρθε η κατοχή. Στην μοναξιά του, εμείς πιτσιρίκια, προσπαθούσαμε να διασκεδάσουμε κάποιες στιγμές που μας τυραννούσε το σκηνικό του κατακτητή. Και πέρασαν τα χρόνια. Το κιόσκι έμενε εκεί στη θέση του. Να στεγάζει κι άλλους επώνυμους και πολλούς ανώνυμους. Ο Μελής Νικολαϊδης, όπως προείπα το 1960 σε μια προσωπική του εξομολόγηση προς τον υπογράφοντα, στη σκιά αυτού του απέριττου χώρου, αναφέρθηκε για τις ώρες που συνόδευε τον Παλαμά στους περιπάτους του, από το ξενοδοχείο Ηράκλειο προς το ξενοδοχείο ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ, νέος τότε ο Μ. Νικολαϊδης και στη σκιά πάλι αυτού του απέριττου χώρου, νοσταλγούσε τη μορφή του Παλαμά να τον συμβουλεύει για την λογοτεχνική του πορεία. Και μετά κάποιοι επώνυμοι τώρα από το δημοσιογραφικό σας χώρο και ο διευθυντής σας Σεραφείμ Φυντανίδης, πρέπει να θυμάται κάποιες ώρες νυχτερινές που μιλούσαμε για τα όνειρα μας να κατακτήσουμε τον κόσμο. Παρέα όπως κάπου λέει, με την Λίνα Αλεξίου, την γνωστή πλέον δημοσιογράφο του χώρου σας, την Φιλιππιώ, την αξέχαστη για τον Σεραφείμ, Βούλα και μέναμε να λέμε: «Ναι μένουμε σ' αυτή τη γη, που με τη ζεστασιά της κερδίζει τους ανθρώπους». Κι είναι ακόμα ο Μενέλαος Λουντέμης, φτωχός τότε, ξεχνούσε την πείνα του και την κούραση του, αγκαλιάζοντας τη σκιά αυτού του χώρου (ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΖΩΗ). Και κοντά του ο Π. Ευθυμιάδης, ντόπιο παλικάρι και φτασμένος ζωγράφος, επιμελητής του ΑΡΓΥΡΟΥ, στη σχολή καλών τεχνών του Πολυτεχνείου, ζωγράφιζε τα όνειρα του, αναπνέοντας τον αέρα της θάλασσας που αγκάλιαζε αυτό το χώρο. Και θυμάμαι ακόμα τον Χατζηκυριάκο Γκίκα που έμενε στην Αίγλη, να τον συνοδεύω αμίλητος μέχρι το κιόσκι του ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ. Έμενε ώρες στη μοναξιά και στην ησυχία που του προσέφερε αυτός ο χώρος και ζωγράφιζε. Σ' αυτό το κιόσκι λίγες ώρες ξεκούρασε τα μάτια της η Μεγάλη Γκρέτα Γκάρμπο, την συνόδευε ο Μεγάλος Παντοκράτωρ Ωνάσης. Κι ύστερα η Μαρία Κάλας. Κι ο Τσόρτσιλ, ακούμπησε στον ίσκιο του. Είναι ακόμα ο μεγάλος Βάρναλης που ώρες και στιγμές μας μίλαγε για την πονεμένη ποίηση του λαού μας. Ατέλειωτες ώρες μας κρατούσε συγκινημένους να μιλάμε με τους ήρωες του που πολεμούσαν το σκοτάδι για να κερδίσουν το φως. Κι είναι ακόμα ο Θανάσης Βαλτινός. Αγαπητός μου φίλος. Τον θυμάμαι να αναφέρετε καθισμένος στον ίσκιο αυτού του ιστορικού κιόσκι, στο αξέχαστο διήγημα του: «Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΙΑ».

- Πρέπει να φύγουμε.

- Τόσο όνειρο ε;

- Τι τα σκαλίζεις τώρα;

- Δε σε τρώει από μέσα σου;

- Μη ψάχνεις να βρεις άκρη.

- Τόσο αίμα. Κι ύστερα να μην έχεις που να φτάσεις.

«Οι ηττημένοι του εμφύλιου νέα παιδιά, ξεχασμένοι με τη λάσπη των μύθων και των οραμάτων, χρωμάτιζαν τη σιωπή τους, προσπαθώντας να κερδίσουν την ερημιά και να νικήσουν την οδύνη τους». Πάντα φίλε Βαλτινέ, θυμάμαι τα λόγια σου όταν με συμβούλευες, νέο γιατρό τότε στην Αιδηψό, να κρατήσω τα όνειρα μου ακέραια. Τα λόγια του φίλου μου λες και καρφώθηκαν στα δοκάρια αυτού του κιόσκι. Αυτές είναι λίγες εικόνες ιστορίας αυτού του χώρου. Του κιόσκι του ΘΕΡΜΑΙ-ΣΥΛΛΑ. ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ για μας, που δέσαμε τις ψυχές μας και τη ζωή μας με τις πέτρες και τα χρώματα αυτού του τόπου. Κι ύστερα ήρθαν οι «ΒΑΡΒΑΡΟΙ». Την πράγματι ωραία γεμάτη ποίηση ομορφιά και πονεμένες στιγμές στην ιστορία αυτού του χώρου, ο Κος Α. Καράτζος (ο Παντοκράτωρ), της εταιρείας ΑΝΚΑΡ, της εταιρείας που αγόρασε και αναπαλαίωσε το ΘΕΡΜΑΙ -ΣΥΛΛΑ, την ποδοπάτησε, την πέταξε στα σκουπίδια, είπε φαντάζομαι. Για μένα αυτά δεν μετράνε στην επιχείρηση μου κι αυθαίρετα αυτή την ιστορία του κιόσκι και τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, την έκανε ΜΠΑΡ. Κι αναρωτιέμαι. Είναι δυνατόν;

Είναι στιγμές οδυνηρές για μας. Και ξέρω, πως και πελάτες του ξενοδοχείου ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ και υπάλληλοι του πόνεσαν γι' αυτό το κατάντημα. Το χώρο που στέγασε στη σκιά του πνεύματα, ίσως και όνειρα, η ΑΝΚΑΡ το πασάλειψε με το χρώμα του FRΑΡΕ και το πότισε με την οσμή της ΤΕΚΙΛΑΣ. Και έμενε να γαληνεύει το τοπίο του χώρου μόνο η γλυκιά φωνή ενός παιδιού, που παίζει το ρόλο του ΜΠΑΡΜΑΝ. «Δύο σφηνάκια στη μικρή». Ίσως ο αξέχαστος Λουντέμης να έλεγε: «Αν το FRAΡΕ ήταν ελληνικός καφές, δε θα μιλούσα ». Αλλά νομίζω πως ο Καφαντάρης και Μιχαλακόπουλος θα αντιδρούσαν διαφορετικά. Στην προσφορά της ΤΕΚΙΛΑΣ, θα ζητούσαν ένα ΚΟΝΙΑΚ ΜΕΤΑΞΑ ή BARBARESOU. Και τώρα ας την ξεχάσουμε κι αυτή την ατέλειωτη ιστορία. Εδώ ο Κος Καράτζος πλέον προσπαθεί να μας πείσει και ακόμα να πείσει Κρατικούς Υπαλλήλους ότι έχει άδειες και οι αυθαιρεσίες του και παρανομίες του στο χώρο αυτό είναι παραμύθια. Λοιπόν ας κάνουμε ότι τα ξεχνάμε. Όμως κι ένα τρίτο στοιχείο σ' αυτή την επέμβαση του Κου Αθ. Καράτζου στο χώρο του κιόσκι, που μας απωθεί και μας κάνει να πονάμε για τη χαμένη ομορφιά, είναι η ασχήμια αυτού του ΜΠΑΡ. Δέστε εικόνα. Ένα ξύλινο κατασκεύασμα, ιδιαίτερα προκλητικό. Ένας απαράδεκτος όγκος ασχήμιας, επίσης ιδιαίτερα σε σχέση με την ομορφιά του παραδοσιακού ξενοδοχείου ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ που προβάλλει στο βάθος. Μου κάνει εντύπωση. Δεν είναι λοιπόν ο ίδιος ο Κος Καράτζος, ο πρόεδρος της ΑΝΚΑΡ, η οποία ΑΝΚΑΡ όπως λένε, έχει πραγματοποιήσει αναπαλαίωση και εξοπλισμό του ξενοδοχείου ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ, με ιδιαίτερη στοργή, προσοχή και ευαισθησία; Και αναρωτιέσαι πάλι. Τι έδρασε στην ευαισθησία αυτών των ανθρώπων που έφτιαξαν το ξενοδοχείο ΘΕΡΜΑΙ - ΣΥΛΛΑ αισθητικά άψογο και στην εσωτερική και στην εξωτερική του εικόνα; Κι αυτοί οι ίδιοι γέμισαν τον περιβάλλοντα χώρο με τόση ασχήμια; Τώρα εσύ μπορείς να δέχεσαι σ' αυτόν τον περιβάλλοντα χώρο πολλούς επώνυμους πολιτικούς (ας μη λέμε ονόματα) και να σου λένε ευχάριστα λόγια γι' αυτόν τον περιβάλλοντα χώρο. Κι ακόμα κάποιους επώνυμους του δημοσιογραφικού χώρου, άνδρες και ιδιαίτερα γυναίκες (ας μη λέμε πάλι ονόματα) που κι αυτοί κι αυτές πάλι να σου λένε ευχάριστα λόγια γι' αυτόν τον περιβάλλοντα χώρο. Κι είναι ακόμα κάποιοι επώνυμοι Νομάρχες, θαυμαστές του χώρου. Κι ακόμα τα νέα παιδιά αισθάνονται άνετα σ' αυτό το χώρο. Είναι τα μόνα που δικαιολογούνται να μην ενοχλούνται από αυτήν την ασχήμια. Κι εσύ καμαρώνεις Κε Καράτζο και λες: «Ασε τον Καρατζή να φωνάζει. Εδώ όλοι καταθέτουνε ευχάριστα τα χρήματα τους και με δοξάζουν. Κι εμείς τους προσφέρουμε GLAMOURIA». (Ανεξάρτητα αν δίπλα στους φοίνικες υπάρχει βιτρίνα ψυγείο με ψάρια που θυμίζει λαϊκή ταβέρνα στη Λούτσα). Αυτοί δεν ξέρουν αυτή την ιστορία. Και γι' αυτό μένουν ευχαριστημένοι από τους φοίνικες και από το ΤΕΡΑΣ ΜΠΑΡ. Φοβάμαι Κε Καράτζο, πως όλη αυτή η παραμόρφωση και ασχήμια, προκαλεί στην εικόνα του ιδρυτή του ξενοδοχείου Ερρίκου Τομπάζη, μια άσχημη αντίδραση. Πονάει ο αξέχαστος Τομπάζης γι' αυτήν την παραμόρφωση. Θα ησυχάσει αυτός ο άνθρωπος πιστεύω, όταν καταλάβει ότι εσύ θα σταματήσεις το θυμό σου και το πείσμα σου και θα καταλάβεις ότι έκανες σφάλμα. Και τότε θα ξαναδώσεις στο χώρο αυτήν την ομορφιά που είχε. Και τότε να ξέρεις πως θα κερδίσεις και την θετική αναγνώριση του κόσμου.
Γιάννης Καρατζής, Αιδηψός

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »