Όλος ο κόσμος έμεινε άναυδος μπροστά στους βανδαλισμούς που έγιναν στο Αφγανιστάν. Μνημεία, παγκόσμια κληρονομιά πολιτισμού, με κασμάδες, με δυναμίτες, με βομβαρδισμούς, με κάθε μέσον τα κατέστρεφαν φανατισμένοι άνθρωποι, χοροπηδώντας γύρω από τα κατορθώματά τους. Και η ανθρωπότητα παρακολουθούσε περίλυπη που δεν υπήρχε τρόπος να επέμβει, να γλιτώσει κάτι από τη μανία καταστροφής που έπιασε κάποιους σήμερα για τους οποίους θα ντρέπονται οι απόγονοί τους αύριο. Και όμως υπήρχε τρόπος η πολιτισμένη Ευρώπη να αντιδράσει. Να ικανοποιήσει τουλάχιστον τις καρδιές των ανθρώπων που έκλαψαν για την κατάντια του ανθρώπου.

Να έβγαινε εκείνη η κυρία Κάρλα Ντε Πόντε, εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου και να ζητήσει τη παραπομπή σε δίκη των αρχηγών των βανδάλων καταστροφέων του Αφγανιστάν. Αλλά το Διεθνές Δικαστήριο έχει στραμμένη όλη του την προσοχή στη παράδοση και παραπομπή του Μιλόσεβιτς. Με προαποφασισμένη την τιμωρία του, που αντιστάθηκε στα σχέδια της Νέας Τάξης. Που δε δέχτηκε να διαλύσει τη χώρα του αμαχητί. Όπως δε θα δέχονταν κανένας πατριώτης με την έννοια που έχει η λέξη. Και η στάση του εκείνη τους ανάγκασε -για να πετύχουν το σκοπό τους- σε απάνθρωπους βομβαρδισμούς. Που εκθέσανε ανεπανόρθωτα όλους τους οργανωτές της επίθεσης, ονομαστικά έναν-έναν, αλλά και ολόκληρο τον αιώνα μας που περηφανεύεται για τον πολιτισμού του.

Νομίζουν πως τιμωρώντας τον Μιλόσεβιτς δικαιώνονται για την επέμβαση, δικαιώνονται για τις καταστροφές που προξένησαν. Και πληρώνουν όσο-όσο γι' αυτό. Η προκαταβολή ήταν 50 εκατομμύρια δολάρια, μόνο για τη σύλληψη. Αν τους τον παραδώσουν θα ακολουθήσουν κι άλλα. Παζαρεύεται το πράγμα. Το χρήμα γι' αυτό κυκλοφορεί, για τις ανάγκες απονομής δικαιοσύνης.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »