Διατυπώνουμε την άποψη ότι: Όπως το Σύνταγμα διασφαλίζει τον λαό από τις αυθαιρεσίες της Εξουσίας, έτσι και το καταστατικό πρέπει να διασφαλίζει τα σωματεία από τις αυθαιρεσίες της ηγεσίας της Ομοσπονδίας, σύμφωνα με τον νόμο και με το άρθρο 4 του καταστατικού που ορίζει: «Τα σωματεία-μέλη της ΠΟΣ-ΤΕΒΕ διατηρούν την Οικονομική, και Διοικητική τους αυτοτέλεια».

Ποιος όμως, θα εγγυηθεί την ανεξαρτησία και αυτοτέλεια των σωματείων όταν τα οικονομικά τους εξαρτώνται από την διάθεση του εκάστοτε προέδρου της Ομοσπονδίας, ο οποίος διανέμει τον πόρο, (προϋπόθεση ύπαρξης των σωματείων μας) με κριτήρια που ο ίδιος θεσπίζει και με την έγκριση του υπουργού; Ποια ασφαλιστική δικλείδα ύπαρχει για ένα σωματείο που αδικείται; Πώς θα αντιδράσει; καταφεύγοντας στους ίδιους, στα συμβούλια -φιάσκο, τα οποία επιβάλλουν υποχρεωτικά την άποψη του προέδρου; Πώς ένα σωματείο θα διατήρησει την διοικητική του αυτοτέλεια όταν η οικονομική του είναι υποθηκευμένη;

Το καταστατικό, και το άκυρο αλλά και το προηγούμενο, επιβάλλουν τυφλή υπακοή στις αποφάσεις του προέδρου, ο οποίος με τη δύναμη της διανομής του πόρου με δικά του κριτήρια, μπορεί να επιβραβεύει φίλους και ψηφοφόρους, και να πμωρεί όσους φοβάται ή θεωρεί αντιπάλους του. Τι θα κάνει αυτό το σωματείο; θα βάλει την ουρά του στα σκέλη του χάρη της επιβίωσης του, χάρη της «οικονομικής του αυτοτέλειας». Τέτοια δικαιώματα πάνω στα σωματεία δεν έχει καμιά άλλη εξουσία. Ούτε η κυβέρνηση φυσικά. Η οποία, αν θέλει να βοηθήσει πραγματικά τα σωματεία. πρέπει να βρει άλλον τρόπο διανομής του πόρου. Για να γλιτώσουμε από τις αυθαιρεσίες του προέδρου της ΠΟΣ-ΤΕΒΕ. Για να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από τη θέληση και τις βάναυσες επεμβάσεις του προέδρου. Για να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις σωματείων- Ομοσπονδίας.

Το καθεστώς όμως αυτό, (της πλήρους υποταγής των σωματείων) γεννά την αλαζονεία και την αίσθηση του αήττητου αρχηγού, με ολέθρια αποτελέσματα, θεωρώντας δικαίωμα του να σώσει την Ομοσπονδία από επερχόμενους εχθρούς, όπως παθαίνουμε και στην πολιτική, όταν διάφοροι σωτήρες επιχειρούν να μας σώσουν διακόπτοντας την ομαλή δημοκρατική πορεία της χώρας.

Ποιος εγγυήθηκε, ή μπορούσε να αντιδράσει στις αυταρχικές διαδικασίες, που αδίστακτα επέβαλε ο πρόεδρος γράφοντας νόμους και καταστατικά στα παλιά του τα παπούτσια; πού είναι οι υπόλοιποι 24 του 25μελούς, ή οι 11 της Εκτελεστικής Επιτροπής, ή και οι 7 «αξιωματούχοι», που ούτε είδαν ούτε άκουσαν καμιά από τις αυθαιρεσίες του 32 Συνεδρίου γιατί δεν τους συμφέρει; Πού είναι οι 7 του πενταμελούς προεδρείου (που δεν καθαρογράψανε ακόμα να μας στείλουν τα πρακτικά), να διαμαρτυρηθούν για τον ρόλο που τους έβαλαν να παίξουν, πού είναι οι τρεις της Εφορευτικής Επιτροπής που ήταν υπεύθυνοι για την τήρηση της τίμιας διαδικασίας των εκλογών, να καυτηριάσουν τη διανομή των ψηφοδελτίων στην αίθουσα συνεδρίων; Τους σκιάζει η φοβέρα! Αλλά όταν ολόκληρο τα συμβούλιο εκλέγεται με τη λίστα που κυκλοφορεί «για να βγάλει τους δικούς του» να περιμένουμε και χειρότερα.

Ποιος θα εγγυηθεί το νόμιμο των διαδικασιών, όταν επιτρέπεται (και γιατί να επιτρέπεται) να κάνει εκλογές μόνος του χωρίς την εγγύηση Δικαστικού Αντιπροσώπου, που ακόμα σαν θεσμός, σαν παρουσία, θα δημιουργούσε το αίσθημα ασφάλειας στους εκπροσώπους των σωματείων να εκφραστούν ελεύθερα; Ούτε Δικαστικό Αντιπρόσωπο!!!

Το καταστατικό που προσπάθησαν να περάσουν με φανερή ψηφοφορία- και γι' αυτό είναι άκυρο-περιορίζει προκλητικά την αυτοτέλεια των σωματείων-μελών. Στο δικαίωμα τους να ψηφίζουν με τους αντιπροσώπους τους, και να ψηφίζονται οι αντιπρόσωποί τους στα όργανα διοίκησης της Ομοσπονδίας, χρησιμοποιούνται μέθοδοι που εξουδετερώνουν το δικαίωμα μας αυτό. Παρουσία του προέδρου, με τις ευλογίες του, ίσως και τις εντολές του, κυκλοφόρησε λίστα με τα ονόματα των εκλεκτών της συμβούλων, εξουδετερώνοντας το δικαίωμα όλων των αντιπροσώπων. Με το αυθάδες επιχείρημα, ότι πρέπει να εκλέξουν «συνεργάσιμους συνεργάτες», ή σύμφωνα με άλλον, «να βγάλουν τους δικούς τους».

Και όμως, 35 αντιπρόσωποι είπαν όχι! Αρνήθηκαν να ψηφίσουν αυτόν τον πρόεδρο. Και το όχι αυτό έχει πολλαπλή αξία, γιατί ήταν αυθόρμητο. Ο κάθε αντιπρόσωπος ενήργησε αυθόρμητα, μεμονωμένα, συνωμοτικά, μόνος του. Δεν ηγήθηκε κανένας οργανωμένης αντίδρασης. Δεν τόλμησε κανένας, γιατί το κλίμα ήταν αφόρητα βαρύ και n ηλικία μας δεν σηκώνει ηρωισμούς.

«  Προηγούμενo άρθρo