Η Ανοιξη-το έαρ, έφτασε. Κι ας μην τη νιώθουμε. Την μαντεύουμε, την υποψιαζόμαστε. Τα "στρουθία" χάθηκαν από τις αυλές μας που έψαχναν για κάνα ψίχουλο. Τα χελιδόνια σπαθίζουν στον αέρα. Οι χυμοί στα δέντρα κινούν και φτάνουν στα μάτια, να εκπορθήσουν τα μπουμπούκια να γεμίζει μοσχοβολιά η φύση. Οι δικοί μας χυμοί χάνονται. Καταπραύνουν τα δικά μας πάθη. Οι κάθε χυμοί από την ινσουλίνη που ελαττώνεται και ανεβάζει επικίνδυνα το ζάχαρο από τους ηλεκτρολύτες του εγκεφάλου που προάγουν την άνοια. Κι από άλλα κουρασμένα όργανα. Αλλα πάλι, υπολειτουργούν. Αναμνήσεις τοτεινών καιρών. Πλεονάζουν τα ενοχλητικά εκκρίματα κάθε είδους. Ανεβαίνει η παραγωγή μαζί με την ηλικία.

Ομως, η Ανοιξη να, έφτασε. Πώς να εκφράσεις τον ερχομό της όταν στα κόκαλα διαχειμάζουν οι ρευματισμοί! Πώς, όταν σε κάθε βήμα καραδοκεί ο σφάχτης στη μέση σου! Κι όμως η Ανοιξη έφτασε. Τη νιώθεις τη βλέπεις στα μπράτσα των αγοριών, στα αμάνικα των κοπελούδων. Εσύ ντύσου καλά μην ξεθαρρεύεις. Η πρωινή ψυχρούλα παραφυλάει!

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »