Επειδή όλα τα προβλήματα έχουν δύο όψεις..., η δεύτερη όταν αντιπαρατίθεται στην κυρίαρχη, προκύπτει ως παρακινδυνευμένη... Ωστόσο δεν παύει να είναι η άλλη όψη του προβλήματος... Και επειδή ο λόγος περί των εργασιακών σχέσεων...

Δεν ξέρω αν είναι ο πόθος των εργαζομένων για εξεύρεση εργασίας πλήρους απασχόλησης και της παγίωσης των κατακτήσεων των προηγούμενων δεκαετιών ή η αδυναμία των μεγάλων εταιριών να λειτουργήσουν από εδώ και πέρα με κριτήρια, εντός και εκτός αγοράς, που θα εξασφαλίζουν εργασία πλήρους απασχόλησης στο προσωπικό τους, που να καλύπτει τις πάγιες ανάγκες της παραγωγής και των εργαζομένων... Χωρίς την ανάγκη συμπληρωματικής δεύτερης εργασίας, που μπορεί να προσφέρεται από ανταγωνιστές του βασικού εργοδότη, προς εκμετάλλευση της ανάγκης για κάλυψη του απολεσθέντος εισοδήματος από τις περικοπές και την νεοεισαχθείσα μερική απασχόληση...

Και επειδή το πιθανότερο είναι να μη γίνει τίποτα που θα έδινε κάποια λύση στα οικονομικά προβλήματα..., δεν αποκλείεται το επόμενο διάστημα να παρακολουθήσουμε μια «διαλυτική» πορεία στον χώρο των επιχειρήσεων, στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων, που θα ήταν σίγουρη, αν δεν υπήρχαν κάποια ανοιχτόμυαλα στελέχη και το συνδικαλιστικό κίνημα που αναδεικνύει τις αντιθέσεις και τα προς επίλυση λάθη... Τα προβλήματα αυτού του είδους άρχισαν να διαφαίνονται ποιο έντονα από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, όταν άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους στις εταιρίες κάποιοι νέοι γιάπηδες με σκοπό να τις εκσυγχρονίσουν...

Αρκετοί τότε πίστευαν ότι θα αποτελούσαν μια ελπίδα εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης, αφού θα παραμέριζαν τα παλιά σκουριασμένα μυαλά από τα επιτελεία των επιχειρήσεων, στηριζόμενοι στο σύγχρονο marketing, manager κλπ.

Τώρα αρκετά χρόνια μετά... οι περισσότερες από τις «θεραπείες» τους, αποδείχθηκαν σαχλαμάρες, αφού προσπάθησαν με κάθε τρόπο να ανεβάσουν τις μετοχές των εταιριών (και των δικών τους) αλλά...

Τα master και τα doctora τους θεωρήθηκαν, θεωρητικές υποψίες, μιας άγνωστης για αυτούς πραγματικότητας...

Το μεγάλο τους λάθος ήταν, ότι μπέρδεψαν τις παλιές εταιρίες, με τις σημερινές εταιρίες Κολοσσούς από τις οποίες δεν είχαν παραστάσεις και πρότυπα... Παίρνοντας διάφορους «πανεπιστημιακούς» τυφλοσούρτες και άρχισαν τις παντός είδους περικοπές, είτε αυτές λέγονταν επενδυτικά προγράμματα, είτε υπερωρίες, είτε μερική απασχόληση και προσπάθησαν να λειτουργήσουν τις εταιρίες με το μικρότερο δυνατό κόστος, με σκοπό την αύξηση των κερδών τους...(;)

Προσπαθώντας παράλληλα να επιλύσουν προβλήματα που αφορούσαν εργαζόμενους, που αν δεν τα ζήσης, δεν μπορείς, όχι να τα λύσεις, αλλά ούτε καν να τα κατανοήσεις... Οι αστάθμητοι παράγοντες, οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ο προγραμματισμός και η ολοκλήρωση των έργων της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, οι βλάβες, η χρήση των μέσων μεταφοράς, οι τεχνικές δεξιότητες, τα σοβαρά κίνητρα, οι λαογραφικές συμπεριφορές και το φιλότιμο, είναι θέματα που μαθαίνονται και από το πανεπιστήμιο της ζωής...

Ώσπου να αποδειχθεί ότι οι Μεγάλες εταιρίες δεν ήταν στατικά εργοτάξια, σουπερμάρκετ, και ψιλικατζίδικα και ο παράγοντας άνθρωπος μετρούσε περισσότερο από ένα πρόγραμμα συμπίεσης του κόστους παραγωγής, ο χρόνος περνούσε και ο ανταγωνισμός βρέθηκε στο απόγειο του με την μια εταιρία να κυνηγάει την πρώτη θέση στην αγορά, την άλλη να προσπαθεί να αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της κυριαρχίας της από τους ανταγωνιστές της... και την άλλη να προσπαθεί να επιβιώσει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα... Υπάρχουν όχι κατ' ανάγκη πολλοί ανταγωνιστές οι οποίοι βλέπουν την αδυναμία τους μπροστά σε έναν π.χ. Όμιλο Κολοσσό, με βαθιές ρίζες στην κοινωνία και καταλαβαίνοντας ότι μάλλον χάνεται το «παιχνίδι», συγκρίνοντας και κάποια επιμέρους προβλήματα, όπως την απόδοση και τις δυνατότητες των δικών τους εργαζομένων... Αρχίζουν να καλοβλέπουν τους εργαζόμενους του ανταγωνιστή τους για μια συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο απασχόλησης ή δεν ξέρω τι άλλο...

Ένας εργαζόμενος με εμπειρία, είναι φτηνός και καλός, όπου αν δεν νιώθει ικανοποιημένος... θα μπορούσε πολύ εύκολα ή να είναι αδιάφορος ή να αποτελέσει μια αξιόπιστη λύση για οποιαδήποτε ανταγωνιστική εταιρία... Δυστυχώς με όλα αυτά δημιουργήθηκε μια κατάσταση που η λύση της, περνάει μέσα από την συνεργασία, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και ικανοποίηση ενός προσωπικού αξιοζήλευτου και αξιόμαχου στις απαίτησης της σύγχρονης αγοράς...

Γιατί εκεί επάνω υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να κάνουν πλιάτσικο... Και κάποιοι άλλοι να αδιαφορούν για την τύχη της εταιρίας (τους), χωρίς να τους νοιάζει η κατάσταση στην οποία θα βρεθεί... Αρκεί να είναι αυτοί που θα κάνουν κουμάντο την ώρα της κρίσης... Γι αυτό ο πόλεμος συνεχίζεται και κανένας δεν θέλει να μιλάει για ανακωχή και λύσεις...

Σπύρου Ζήσης

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »