Δεν θα το έλεγα ποτέ αυτό ανοιχτά, ακόμα και αν διέκρινα κάποια σημάδια ισοπέδωσης στα συνδικάτα και τους συνδικαλιστικούς χώρους, γιατί ξέρω πολύ καλά ποια, ότι η ταξική πάλη ανά την ιστορία διεξαγόταν γύρω από ένα φαύλο κύκλο αντιφάσεων και αντιθέσεων με βάση την δυναμική της κυρίαρχης αντίθεσης.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε να ανέτρεπα τους νόμους της πολιτικής οικονομίας που υπαγορεύουν την ταξική πάλη και που τα συνδικάτα είναι ένα μέρος της;

Αυτή την ταξική πάλη που βίωσα από παιδί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όταν έβλεπα τον θείο μου εκεί γύρω στο 1965-66 πρόεδρο εργοστασιακού σωματίου τότε, να πουλάει τα χωράφια του πατέρα του για την ενίσχυση του απεργιακού αγώνα, τότε που το «Ράδιο Μόσχα» στα χρόνια του ψυχρού πολέμου μετέδιδε συνωμοτικά για την μεγαλειώδη απεργία στην Χαλκίδα...

Ήταν τότε που έφτιαχνα και εγώ τους ήρωες μου και μετέπειτα τα πολιτικά μου πιστεύω και που δεν θα άφηνα εύκολα να μου τα ανατρέψουν, όμως τα χρόνια πέρασαν και έτρεξαν και μαζί τους έτρεξαν τα γεγονότα που άλλαξαν τον ρουτης ιστορίας σε παγκόσμιο επίπεδο ώσπου μας προέκυψε η «Παγκοσμιοποιημένη οικονομία..»

-Δεν ξέρω τι έγινε ξαφνικά και η «Ψωροκώσταινα» έγινε γη της επαγγελίας, για χιλιάδες δυστυχείς μετανάστες όπου για ένα ξεροκόμματο σκάβουν τα χωράφιατης περιφέρειας και βάφουν τα κτίρια ανά την Ελλάδα..

-Δεν ξέρω τι έγινε και εκατοντάδες όμορφες κοπέλες βγαλμένες θαρρείς από τα μπαλέτα του Μπολσώϊ, προσφέρουν χαρά σε διάφορους ανήθικους χωριάτες, που Ελληνίδα δεν θα γύριζε ούτε να τους κοιτάξει..

-Η κατρακύλα έχει πάρει πλέον μορφή χιονοστιβάδας που προσπαθεί να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα της, που η κατάρρευση κάθε ανθρώπινης αξίας εξαντλείται μέσα από έναν στείρο ατομισμό ηθικού και οικονομικού περιεχομένου και που ο κάθε ένας για να δικαιολογήσει την δική του ανυπαρξία τα βάζει όλα και όλους στο ίδιο τσουβάλι. «-Έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι...» λέει.. και αυτό είναι το επικίνδυνο...

Αν και διέβλεπα από καιρό πριν τι έφταιγε, τι έφταιξε.

Έπρεπε να σκεφτώ πολιτικά, καθαρά πολιτικά πλέον..., έπρεπε να σκεφτούμε όλοι, έξω από συναισθηματισμούς, που πολλές φορές μπλοκάρουν το μυαλό...

- Για τα συνδικάτα δεν θα το έλεγα ποτέ αυτό, με βάση την πολιτική μου σκέψη, δηλαδή τα περί «προαποφασισμένων αποφάσεων» αν και κάποιοι μου το σιγοψιθυρίζουν στο αυτί και είναι αυτό που με ενοχλεί...

- Όχι δεν είναι όλοι ίδιοι, άλλο πράγμα είναι συνδικάτα, άλλο «συνδικαλιστής» και άλλο συνδικαλιστής...

Όπως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, (άλλο πράγμα είναι ισότητα και ισοπολιτεία) έτσι όλοι οι συνδικαλιστές δεν είναι ίδιοι... και όπως λέει ο φίλος μου ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος που τυγχάνει να είναι Β' Γραμματέας της ΠΕΤ-ΟΤΕ:

-Συνδικαλιστής είναι, αυτός που είναι: Οραματιστής, ευαίσθητος, δυναμικός, αλτρουιστής, ειλικρινής και όχι μηδενιστής, σπεκουλαδόρος και αυτάρεσκος,

-Ο συνδικαλιστής είναι ιδεολόγος και άλλα πολλά... προπάντων όμως δεν είναι Μισθοφόρος...

θα συμπλήρωνα εγώ...

Γιατί αν ήταν, ή τιμή του θα ήταν μικρή, γιατί είναι αναγκαίο «η γυναίκα του Καίσαρα να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται...».

-Ο «συνδικαλιστής» εντός εισαγωγικών λοιπόν είναι το ζητούμενο ως «παράδειγμα προς αποφυγή», που τον διαφοροποιεί από τον συνδικαλιστή, για αυτά που είναι και δεν είναι και όχι τα συνδικάτα που είναι ούτος ή άλλος ένας θεσμός Δημοκρατικός και πεδίο κατάθεσης διαφορετικών απόψεων και αγώνων...

-Ο συνδικαλιστής δεν μπορεί να είναι άλλος, εκτός από τον ήρωα των παιδικών μου χρόνων, αυτός που πουλάει τα χωράφια στο χωριό για να αντέξει ο απεργιακός αγώνας αυτός που...
Ζήσης Σπύρου, Γεν. Γραμματέας ΤΔΕ ΠΕΤ-ΟΤΕΝ. Ευβοίας

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »