Δημήτρης Κωνστάντιος: Εφερε το Βυζάντιο στον 21ο αιώνα

Τρίτη, 16 Φεβρουαρίου 2010, 17:26

Πηγή: Ελευθεροτυπία
της Ν. Κοντράρου - Ρασσια

www.enet.gr/?i=news.el.article&id=132398

Χάθηκε ένα διαμάντι. Είναι το μόνο που μπορεί να πει κανείς για τον Δημήτρη Κωνστάντιο, τον διευθυντή του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, που κηδεύεται σήμερα στη 1 μ.μ. από το Α' Νεκροταφείο. Ηταν μόλις 59 ετών. Επιθυμία του ιδίου ήταν, αντί στεφάνων, τα χρήματα να δοθούν στη Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία (αρ. λογαριασμού 080/675652-29, Εθνική Τράπεζα).

Τους τελευταίους μήνες πάλευε παλικαρίσια με τον καρκίνο και κατάφερε να φύγει όπως ακριβώς επιθυμούσε, όρθιος. Πριν από λίγες μέρες εγκαινίασε την περιοδική έκθεση αγιογραφίας του Μάρκου Καμπάνη και το ίδιο βράδυ μπήκε στο νοσοκομείο με πνευμονική εμβολή. Αυτός ήταν. Μαχητής μέχρι τέλους. Με όραμα για την οργάνωση και λειτουργία των σύγχρονων μουσείων, τα οποία οφείλουν, όπως έλεγε, να βρουν τρόπους να γίνουν ελκυστικά στην κοινωνία του 21ου αιώνα.

Πνεύμα καθαρό, προσπαθούσε πάντα να συμβιβάσει το εφικτό με το δέον γενέσθαι. Ηταν η φωνή της προόδου μέσα σε ένα σκυθρωπό συντηρητικό δημοσιοϋπαλληλίστικο περιβάλλον. Ασυμβίβαστος και απόλυτος σε θέματα προστασίας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, είχε δώσει μαθήματα συνέπειας και ακεραιότητας τόσο στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο όσο και στο Συμβούλιο Μουσείων.

Είναι ο άνθρωπος που «έχτισε» με κέφι το νέο πρόσωπο του Βυζαντινού Μουσείου αναδεικνύοντας, με σύγχρονα μέσα και ιδιαίτερη αισθητική, τους θησαυρούς του. Η δική του ματιά, μεγάλες επιτοίχιες φωτογραφίες μνημείων από τα οποία σώζονται ελάχιστα λείψανα, δηλαδή η ανασύσταση όλης της εικόνας από κάποιες ψηφίδες, έδωσε τον τόνο στην επανέκθεση του μουσείου, στην υπόγεια επέκτασή του στο 2004.

Τα τελευταία χρόνια αγωνιζόταν να ολοκληρώσει το δεύτερο κομμάτι της μόνιμης έκθεσης, που αφορά τη μετά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης περίοδο. Επρόκειτο να εγκαινιαστεί αυτή την άνοιξη. Ονειρευόταν ακόμη να δει έτοιμο επιτέλους και τον κήπο με τα αγάλματα και τα παριλίσια ιερά. Ηθελε να ακούγεται και το νεράκι από τον Ιλισό, που τρέχει κάτω από το οδόστρωμα της Βασ. Κωνσταντίνου, σε μια προσπάθεια να αναβιώσει η εικόνα που είχαν στους περιπάτους τους ο Φαίδρος και ο Σωκράτης μιλώντας περί έρωτος, όπως και οι μαθητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλη όταν γυμνάζονταν στην παλαίστρα του γειτονικού Λυκείου, λείψανα του οποίου σώζονται στην οδό Ρηγίλλης.

Δυστυχώς για όλους μας, και κυρίως την οικογένειά του, τον πρόλαβε το μοιραίο. Αυτός ο κήπος πάντως, όποτε ανοίξει, θα μοσχοβολάει πάντα το άρωμα που άφησε στο πέρασμά του. Αντίο φίλε.

Σχετικά θέματα:

Επόμενο άρθρο Προηγούμενο άρθρο