Η Κατερίνα των παιδιών

Συνέντευξη στις: Ήρα Πατρίκα, Μάρα Αγγελάτου, Φωτεινή Πριόνα. Γράφει η Ήρα Πατρίκα

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΡΟΖΗ - ΤΑΛΙΑΝΗ είναι ένας έκτακτος άνθρωπος, έχει το δικό της μοναδικό τύπο και η ευδιαθεσία της δεν πτοείται με τίποτα. Ακόμα και στενοχωρημένη να είναι, νιώθει την ανάγκη να μεταδίδει χαρά στο διπλανό της. Τη στενοχώρια της, ως άνθρωπος, την κρατάει μόνο για τον εαυτό της. Για τούτο είναι και τόσο δημοφιλής στα Ψαχνά.

Πέρα από αυτά, η Κατερίνα - μας «απαγόρευσε» να της μιλάμε στον πληθυντικό και να την προσφωνούμε «κυρία» - έχει μεγάλο πάθος με την προσφορά, τη δοτικότητα, τον εθελοντισμό. Τρέχει ακούραστη για όλους και για όλα, όποτε χρειαστεί.

Είναι βεβαίως και σχολική τροχονόμος στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο των Ψαχνών και τα παιδιά τη λατρεύουν...

Μας έκανε την τιμή η «Κατερίνα των παιδιών» να μιλήσει στο περιοδικό μας και πιστεύουμε ότι με τη συνέντευξή της ομόρφυνε κατά πολύ το περιεχόμενό του.
«Γεννήθηκα στα Ψαχνά πριν από μισό αιώνα. Για ένα διάστημα έμεινα στην Αθήνα. Απέκτησα δυο παιδιά στα τριανταπέντε μου και ζω στο χωριουδάκι μου, που τόσο αγαπάω. Είναι χαρά μου να προσφέρω όπου μπορώ, να βοηθάω τους άλλους».

- Είσαι και σχολική τροχονόμος στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο, όπως και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του Γυμνασίου...

«Μόνο εγώ προσφέρθηκα για τη θέση σχολικού τροχονόμου, έπρεπε. Είναι ένα λειτούργημα και δεν έχει καμία αξία η αμοιβή των 150 ευρώ το μήνα, αξία έχει να αισθάνομαι ότι κάνω το χρέος μου, αυτή είναι η αληθινή αμοιβή μου».

- Από πότε είσαι σχολική τροχονόμος;

«Εδώ και έξι χρόνια, και το παλεύω μόνη μου. Όμως, έχω ζητήσει να τοποθετήσουν και κάποιον να με βοηθάει, μα όλο δικαιολογίες βρίσκουν για να μην το κάνουν. Λένε μάλιστα ότι ο δρόμος, αυτός μπροστά στο σχολείο, δεν είναι πολύ επικίνδυνος. Κι όμως, αυτός είναι ο κεντρικότερος δρόμος, με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία. Ας κάνουν ό,τι θέλουν, εγώ όπως και να' χει θα είμαι πάντα στη θέση μου, το ξέρουν αυτό».

- Πικραμένη ακούγεσαι...

«Πικραμένη ξεπικραμένη, προσπαθώ να μην επηρεάζομαι απ' αυτά και συνεχίζω το έργο μου με την ίδια αγάπη. Τίποτα δεν θα μπορέσει να με κάνει να τα παρατήσω ή να νοιάζομαι λιγότερο».

- Ως σχολική τροχονόμος, έχεις αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα;

«Έχω αντιμετωπίσει την αγένεια κάποιων οδηγών, μέχρι και ύβρεις έχω ακούσει, αλλά όχι, δεν τους δίνω σημασία».

Σε όλους αγαπητή η ακούραστη τροχονόμος του Α΄ Δημοτικού Σχολείου (στη φωτογραφία με τον Διευθυντή του σχολείου, κ. Βασίλη Τόλη).

- Θυμάσαι κανένα περιστατικό;

«Σαν παράδειγμα, μια μέρα που έβρεχε κι ήμουν στο καθήκον μου, σταμάτησε μπροστά μου ένα αυτοκίνητο κι ο οδηγός άνοιξε το τζάμι. Σκέφτηκα ότι θα ήθελε να ρωτήσει, κάποια πληροφορία. Αλλά εκείνος πήρε ένα ειρωνικό ύφος και μου είπε: Ντροπή σου να μην έχεις γυαλισμένα τα παπούτσια σου!».

- Κρίμα...

«Κρίμα, είπα κι εγώ, δυστυχώς! Πριν από λίγες μέρες πάλι, ένας άλλος, συμπατριώτης Ψαχνιώτης, παραλίγο να με πατήσει, όταν προσπαθούσα να περάσω τα παιδιά από το δρόμο. Εκείνη τη στιγμή δεν φορούσα το γιλέκο, αλλά με ήξερε πολύ καλά, αφού και το παιδί του έχει στο σχολείο και τόσες φορές το έχω βοηθήσει. Κι όμως, ήρθε με ορμή καταπάνω μου, ακούμπησε πάνω μου το αυτοκίνητο. Συγκρατήθηκα πάντως, δεν του είπα τίποτε. Μόνο που ένιωσα πολύ άσχημα. Έτσι μου λέει ευχαριστώ που προστατεύω το παιδί του...».

- Δεν σε απογοητεύουν αυτά;

«Με στενοχωρούν, αλλά τα περνάω, γιατί είναι πολύ μεγάλη η αγάπη μου για τα παιδιά».

- Τι σημαίνουν για εσένα τα παιδιά;

«Είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μου. Όλα τα παιδιά. Εσείς, τώρα, δεν ξέρετε πόση μεγάλη χαρά μου δίνετε που μιλάμε, πόσο σας χαίρομαι. Να ξέρετε πως μέσα απ' την καρδιά μου το εύχομαι να είστε καλά και να έχετε επιτυχίες στη ζωή σας, να μη στενοχωριέστε, να προσφέρετε και πάντα, να δημιουργείτε, όπως τώρα με την καθοδήγηση του μέντορά σας... Μη μου τα 'κόψετε' αυτά, το υπόσχεστε για να μην 'παρεξηγηθούμε'...».

- Θα δούμε τι μπορούμε να κόψουμε χωρίς να «παρεξηγηθούμε». Λέγαμε, λοιπόν, για τα παιδιά...

«Ναι, τους έχω τόση αδυναμία, που μια 'καλημέρα' να μου πουν το πρωί, μου φτάνει για να είμαι ευτυχισμένη. Τα πάντα θα έκανα, και τη ζωή μου θα έβαζα σε κίνδυνο, για το καλό των παιδιών».

- Δίνεις πάντα δίκιο στα παιδιά;

«Δεν είπα αυτό. Γιατί, όσο κι αν τ' αγαπάω, δεν μπορεί να μη βλέπω ότι η νεολαία κάπου έχει ξεφύγει. Μα δεν φταίνε τα παιδιά. Φταίνε όσοι τα παρασύρουν, αυτοί που έχουν μεγάλη δύναμη και δίνουν στα παιδιά λάθος παραδείγματα και κακά πρότυπα».

Σ' ευχαριστούμε, Κατερίνα των... παιδιών!