Αγαπητά Διρφυακά Νέα

θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό του Ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41.

- Υπηρετούσα στην ΚΟΡΥΤΣΑ της Αλβανίας, με πληθυσμό εκείνη την εποχή, ελληνικό, κατά 80%.

Είχα υπό τον έλεγχό μου, δύο ΡΑΔΙΟΓΩΝΙΟΜΕΤΡΑ, τα οποία ηδύνατο να εντοπίζουν σταθμούς ασυρμάτου του Ιταλικού στρατού, την θέσιν υπό την οποία εξέπεμπον. Εδίδοντο τα στοιχεία εις την Ελληνικήν Αεροπορίαν, η οποία και προέβαινε στον βομβαρδισμό και στην καταστροφή του.

Εις εκ των σταθμών ραδιογωνιομέτρου, είχε εγκατασταθεί σε θαμνώδη τοποθεσία της περιοχής ΜΠΟΓΡΑΔΕΤΣ, ένθα μετέβαινα με όχημα προκειμένου να εφοδιάσω τους χειριστάς με τρόφιμα και να παραλάβω τα συλλεχθέντα στοιχεία.

Όλη η Αλβανία, ήτο χιονοσκεπής κατά 30 εκατοστά. Ενώ πλησίαζα προς το Μπόγραδετς, το όχημα κάθισε στο δεξιό χαντάκι και ακινητοποιήθη. Πλησίον του περιστατικού, ευτυχώς, ευρίσκετο μια μοίρα πυροβολικού και εις απόστασιν 300 περίπου μέτρων, ήταν εγκατεστημένη μία μεγάλη σκηνή.

Την επλησίασα για να ζητήσω βοήθεια και μόλις εισήλθα εντός τις σκηνής, αντίκρυσα τον Διοικητήν της Μοίρας κ. Δ. ΓΙΑΝΝΟΥΚΟΝ, τον διδάσκαλον της Στενής, όστις ήτο και θείος μου και αφού μας περιποιήθηκε, έδωσε εντολήν σε συνεργείο της Μοίρας, το οποίον με τα μέσα που διέθετε, εξήγαγε το όχημα από το σκεπασμένο χαντάκι από το χιόνι.

Κατόπιν αυτού, ενεχώρησα για την εκτέλεση της αποστολής μου. Πάντως αυτή η συνάντησης εν πολέμω, ήτο συγκινητική.

Ο Διοικητής αυτής της Μοίρας Πυροβολικού, ήτο εξαίρετος.

- Αυτά είναι πολύ περίεργα υπό συνθήκες πολέμου.

Σπύρος Ν. Τσουτσαίος

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »