Η ζωή του ανθρώπου στον κόσμο αυτό είναι μια πορεία που μόνο στόχο έχει την άφιξη στο τέρμα, την Βασιλεία των Ουρανών. Δυστυχώς όμως, ο οδοιπόρος άνθρωπος συχνά ξεχνά το σκοπό του ταξιδιού, λησμονεί τον προορισμό του και απορροφάται εξ ολοκλήρου από τον μάταιο αυτό κόσμο. Αναζητά στα φθαρτά αγαθά, στις μάταιες ενασχολήσεις την ολοκλήρωση της ευτυχίας του. Δύναμη κι ασφάλειά του θεωρεί τις προσωπικές του δυνάμεις, τους φίλους και συγγενείς του, την περιουσία του, στηρίγματα ασφαλώς που δεν μπορούν να του εγγυηθούν την προκοπή και την ευτυχία. Έτσι, όταν χάνει κάτι από αυτά στα οποία έχει προσκοληθεί, νιώθει μετέωρος και προδομένος, θολώνει ο νους του, χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο ιερός Χρυσόστομος, με το υπέροχο κείμενο «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». (αγ. Ιωάνν. Χρυσόστομου η ομιλία οστ΄) υποδεικνύει εύστοχα που πρέπει να είναι η αναφορά του ανθρώπου και τονίζει την ανάγκη της απολύτου εξαρτήσεώς μας από τον Κύριο, της ταυτίσεως της ζωής μας με το θέλημα του Θεού. Ο λόγος του είναι απλός, αλλά τα νοήματα μεγαλειώδη και συνοψίζονται στην τόσο ελπιδοφόρα αλήθεια, πως ο Χριστός είναι τα πάντα για μας. Κι ακόμη ο Κύριος μάς παρέχει τα πάντα.

Ας απαγκιστρωθούμε, λοιπόν, απ' τις ματαιότητες του παρόντος βίου κι ας στρέψουμε το βλέμμα ψηλά σ' Αυτόν που είναι η άπειρη Αγάπη, η ακλόνητη Ελπίδα, η ακατάλυτη Αλήθεια.
Αλέκος Α. Φραγκιάς

	Επόμενo άρθρo  »