Η παράσταση ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στις 30 Αυγούστου 2002 ήμέρα Παρασκευή στο Λόφο του Προφήτη Ηλία στο Βαθύ. Λόγω της έντονης βροχόπτωσης αναβλήθηκε και πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2002. Ήταν το καλύτερο «φινάλε» των πολιτιστικών εκδηλώσεων Δ. Παναυλίδεια 2002 και δεν ήταν τυχαίο που η θεά Αρτεμη φρόντισε με τη μικρή αναβολή να παρακολουθήσουμε στο τέλος μια ανεπανάληπτη για ερασιτέχνες ηθοποιούς αρχαία θεατρική παράσταση και χωρίς ιδανικό τόπο διεξαγωγής (αρχαίο θέατρο). Με ελάχιστη δυνατότητα στησίματος των σκηνικών είχαμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Επαγγελματική ηθοποιία από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Πολύ καλά σκηνικά και κουστούμια, ένας πολύ καλός φωνητικά χώρος, μια τέλεια σκηνοθεσία. Μια προσπάθεια που αξίζει συγχαρητηρίων αλλά και παροτρύνσεων για τη δημιουργία μιας μόνιμης Δημοτικής Θεατρικής Περιφερειακής Ομάδας της Αυλίδας που θα δίνει περιοδικά παραστάσεις σε πολλά μέρη της Ελλάδος.

Πολλά συγχαρητήρια για την προσπάθεια και το κουράγιο του σκηνοθέτη κ. Λάμπρου ΤΣΑΓΚΑ, ο οποίος, σε ομιλία του, μετά το τέλος της παράστασης, παρότρυνε τους κατοίκους της Αυλίδος να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες στην θεατρική ομάδα για να υπάρχει και το ανάλογο αποτέλεσμα.

Πολλά συγχαρητήρια στον δραστήριο Δημοτικό Σύμβουλο στον κ. Σ. Βεκίνη που είναι υπεύθυνος για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Αλλα τόσα συγχαρητήρια στον Δ.Σ. κ. Νίκο Σιακαντάρη που συνέλαβε την ιδέα της θεατρικής ομάδας παρά τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που υπάρχουν σε έναν επαρχιακό Καποδιστριακό Δήμο.

Η πολύ ωραία προσπάθεια και η θεατρική παράσταση που συγκίνησε όλους όσους την παρακολούθησαν επιβάλλει στον Δήμο ως πρώτη προτεραιότητα την κατασκευή ενός αρχαίου θεάτρου. Οι κατάλληλες συνθήκες έχουν διαμορφωθεί, ο καθοδηγητής υπάρχει, οι ηθοποιοί αποδίδουν καλά πιστεύουμε, με τις λίγες γνώσεις μας, και άρεσαν στον κόσμο ο οποίος συμμετείχε και ενθάρρυνε. Μένει να δημιουργηθεί το θέατρο.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και τους υπόλοιπους συντελεστές για την πραγματοποίηση της θεατρικής παράστασης.

Έπαιξαν κατά αλφαβητική σειρά: Αλεξάκη Διονυσία (Κλυταιμνήστρα), Αντωνίου Ευάγγελος (Αχιλλέας), Κεραμάρη Χριστίνα (Ιφιγένεια), Λειβιδιώτης Ιωάννης (Αγαμέμνων), Μαρίνης Νικόλαος (Ορέστης), Μαρίνης Χρήστος (Μενέλαος), Μήτρου Βασίλειος (Πρεσβευτής), Σιακαντάρης Νικόλαος (Αγγελιοφόρος).

Χορός: Αθηναίου Ζαφειρία, Βάβου Ελένη, Βάθου Ελευθερία, Ελευθεριάδου Αργυρώ, Λαλεγιάννη Δήμητρα, Λεχρή Ευαγγελία, Ρουμπή Μαρία, Σταματίου Βασιλική, Σταμέλου Σταυρούλα, Τσατσαρώνη Ευαγγελία.

Μετάφραση: Κώστας Γεωργουσόπουλος, Σκηνοθεσία: Λάμπρος Τσάγκας, Σκηνικά - Κοστούμια: Σάββας Πασχαλίδης, Μουσική: Μιχάλης Τρανουδάκης, Χορογραφίες: Κωνσταντίνα Ψωμά & Χριστίνα Βασιλοπούλου, Ραφή Κοστουμιών: «ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ», Κατασκευές: ΜΑΤΙΣ - Μιχάλης Πολίτης, Επεξεργασία Μουσικής: Βασίλης Γραβάνης, ηχογράφηση της μουσικής: στο στούντιο «ΗΧΟΤΡΟΝ», Ηχολήπτης: Φώτης Κίκηρας, Ηχητικά - Φωτιστικά: Κώστας Τσολάκος.

Λίγα σχόλια για το έργο
Η Ιφιγένεια η εν Αυλίδι ανήκει στα οψιμότερα έργα του Ευριπίδη.

Η διδασκαλία της τοποθετείται στο 405 π.χ.

Ο Ευριπίδης πραγματεύεται το θέμα της θυσίας της Ιφιγένειας στην Αυλίδα από τη σκοπιά που επιβάλλει η γενικότερη κοσμοθεωρία του, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις επικρατούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Ο ποιητής δεν γνώρισε τους περσικούς πολέμους αλλά έζησε τον μακροχρόνιο και ολέθριο πελοποννησιακό πόλεμο. Λίγα χρόνια πριν από την εμφάνιση της Ιφιγένειας είχε συντελεστεί η καταστροφή του αθηναϊκού στρατευτικού σώματος στη Σικελία και τελικά, ο αφανισμός της αθηναϊκής παντοδυναμίας. Η ηρωική περίοδος είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Μαζί της παρέσυρε τα παλαιά ήθη και τους ακλόνητους ήρωες, που θεωρούσαν επιβεβλημένο καθήκον να θυσιαστούν για την πατρίδα. Το κίνημα των σοφιστών έφερε στο προσκήνιο το άτομο, που έχει αναμφισβήτητα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ατομικής απόφασης.

Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και την ηρωίδα αυτής της τραγωδίας, την Ιφιγένεια. Ο ρεαλισμός κύριο χαρακτηριστικό του Ευριπίδη στη διαγραφή των προσώπων του σφραγίζει και την απεικόνιση της ιδιοσυγκρασίας της Ιφιγένειας.

Ως θνητή πάσχει από ανθρώπινες αδυναμίες και κατατρέχεται από πάθη. Όταν πληροφορείται για την απόφαση του πατέρα της να τη θυσιάσει στην Αρτεμη, συγκλονίζεται από το φόβο του θανάτου και την παράφορη αγάπη για ζωή και μ' ένα θρηνητικό ξέσπασμα ομολογεί:

«Κάλλιο πικρή ζωή παρά καλή θανή.»

Η «μεταμόρφωση» της Ιφιγένειας σε ατρόμητη ηρωίδα που πρόθυμα θυσιάζεται για το κοινό καλό, γίνεται απότομα και δραματικά καταλήγει στην απόφασή της βλέποντας την εκστρατεία εναντίον της Τροίας με διαφορετικό μάτι. Δεν την αντιμετωπίζει ως υπόθεση προσωπικής εκδίκησης αλλά ως εθνικό θέμα πανελλήνιο, μια επιβεβλημένη ενέργεια καταστολής και τιμωρίας της ασιατικής αυθαιρεσίας.

Το έργο του Ευριπίδη σφραγίζεται, όπως και η ίδια του η προσωπικότητα, από τη δημιουργική ανάμειξη και συγχώνευση του παλαιού με το καινούριο, της παράδοσης με το νεωτερισμό και διαγράφει την εικόνα του ανθρώπου που δημιουργεί το μέλλον του από τα συντρίμμια του παρελθόντος.

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »