Πηγή: Ελευθεροτυπία

Το μεγάλο χτύπημα της αποβιομηχάνισης, η Εύβοια το δέχθηκε το 1990-1992. Τότε έκλεισαν 14 μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούσαν περίπου 6.000 άτομα. Η μεγαλύτερη επιχείρηση που είχε βάλει λουκέτο αφήνοντας στο δρόμο 3.000 εργαζόμενους, ήταν αυτή του «Σκαλιστήρη» στο Μαντούδι.

Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Χαλκίδας, Λάμπρο Τέσκο, είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις στην οικονομία του νομού. Το κλείσιμο των μεγάλων επιχειρήσεων συμπαρέσυρε και κάποιες εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις (οικογενειακές), με αποτέλεσμα μέσα σε μία τετραετία 10.000 εργαζόμενοι να χάσουν τη δουλειά τους.

Η Εύβοια δεν συνήλθε ποτέ από εκείνη την οικονομική κρίση, αφού δεν υπήρχαν τα ανάλογα έργα υποδομής στο νομό και κυρίως δρόμοι για να αναπτυχθούν άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως ο τουρισμός, και να αναπληρωθούν κάποιες από τις χαμένες θέσεις εργασίας.

Τον τελευταίο χρόνο δύο ακόμα επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο στην περιοχή: Η «Ιντεάλ Πυρίμαχα» (πυρότουβλα), που απασχολούσε γύρω στα 100 άτομα, και η συρματουργία «Δάριγκ» στη Χαλκίδα με 180 άτομα. Οσο για την ανεργία, σύμφωνα με εκτιμήσεις, βρίσκεται στο 18% με 20%, δεδομένου ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στη βορειοκεντρική Εύβοια. Στο Μαντούδι η ανεργία αγγίζει το 75%.

Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου είναι απόλυτος: «Η οικονομία δεν έχει ανακάμψει στο νομό μας. Για να έχουμε ανάπτυξη, πρέπει να έχουμε δρόμους, αλλά το οδικό μας δίκτυο είναι της δεκαετίας του '50. Αυτό είναι το κυρίαρχο ζήτημα του νομού μας. Αν οι δρόμοι δεν φτιαχτούν, ο νομός δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Η Εύβοια είναι το μπαλκόνι της Αθήνας. Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι που μένουν στην Αθήνα και θέλουν να έρθουν το Σαββατοκύριακο σε εμάς, αλλά εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχθούμε γιατί δεν έχουμε δρόμους».

«  Προηγούμενo άρθρo	Επόμενo άρθρo  »