Χαιρετισμός του Σπύρου Παπασπύρου - Προέδρου της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ

Θέλω να υπογραμμίσω, καταρχήν, την παρουσία του κ. Κουκκιάδη. Ενός ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται για χρόνια κοντά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ο κ. Κουκιάδης, θα έλεγα ότι καταξιώνει την έννοια του επιστήμονα. Δηλαδή, την έννοια του ανθρώπου που έχει ειδική γνώση, αλλά και βαθιά πολιτική και κοινωνική συνειδητοποίηση. Νομίζω, λοιπόν, ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμη η παρουσία του σε μία συνάντηση πουσυνδέεται με μία πορεία της ΑΔΕΔΥ εδώ και κάποια χρόνια. Μια πορεία, που έχει ως στόχο να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να συμμετάσχουν ενεργά στο διάλογο που αναπτύσσεται στην Ευρώπη για το μέλλον της. Αλλά, πρώτα απ' όλα, να μπορέσουν ν' αποκτήσουν όλα εκείνα τα στοιχεία και τις γνώσεις, για τις εξελίξεις στο τεχνολογικό και πολιτικό επίπεδο, στην οικονομία και στην κοινωνία, στο έντονα ανταγωνιστικό και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε.

Αυτή η συνάντηση είναι μία τέτοια διαδικασία. Είναι μία τέτοια λειτουργία και ταυτόχρονα έχει και στοιχεία δράσης. Εκείνα, δηλαδή, τα στοιχεία, που μας οδηγούν στο να πληροφορηθούμε, να γνωρίσουμε, αλλά και να παρέμβουμε σ' ένα περιβάλλον, το οποίο καθορίζει σήμερα και θα προσδιορίσει αύριο, την ατομική μας θέση μέσα στη κοινωνία. Ένα περιβάλλον, που διαμορφώνει τον τρόπο συμμετοχής στους κοινωνικούς θεσμούς, τις δυνατότητες, να μπορέσουμε να παρέχουμε ευημερία, αλλά και να κατανείμουμε δίκαια αυτήν την ευημερία. Ένα περιβάλλον, τέλος, το οποίο θα μας ορίσει τον τρόπο αντιμετώπισης των ανισοτήτων και το πώς, τελικά, θα βοηθήσουμε τον πολίτη, τον εργαζόμενο, ως ξεχωριστή προσωπικότητα, να επιβιώνει και να εξελίσσεται σε άλλες διαστάσεις πλούτου και πολιτισμού, στα επόμενα χρόνια.

Είναι σημαντικό για μας, ότι η δράση μας αυτή διαφοροποιείται από άλλες σχετικές πρωτοβουλίες. Διαφοροποιείται στο ότι αναπτύσσουμε αυτές τις δράσεις όχι στα πλαίσια μίας κατεστημένης καταστατικής λογικής. Δεν δημιουργήσαμε, δηλαδή, ένα Ινστιτούτο και με βάση τη λογική του Ινστιτούτου ν' αρχίσουμε με διάφορα μανταλάκια να κρεμάμε εκπροσώπους και γραφειοκρατίες στους νομούς, στις πόλεις, στους χώρους εργασίας ή στους χώρους που δραστηριοποιούνται κοινωνικά οι πολίτες.

Οργανώνουμε αυτές τις συναντήσεις σε συνεργασία με τους θεσμικούς φορείς σε κάθε περιοχή, που έχουν ένα ενδιαφέρον στο θέμα. Στο σημείο αυτό θέλω να υπογραμμίσω τις πρωτοβουλίες του δήμου Χαλκίδας. Είμαστε, όμως, ταυτόχρονα και ανοικτοί και οργανώνουμε αυτές τις πρωτοβουλίες και σε συνεργασία με μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Έχουμε ένα στοιχείο-βασικό κριτήριο στη λειτουργία και στη δράση μας. Μπορούμε και επιδιώκουμε να συζητάμε και να συμφωνούμε με τις πολιτικές εξουσίες, ή να είμαστε σε ανοικτή επικοινωνία με τη κρατική γραφειοκρατία. Σχετικό παράδειγμα, οι ημερίδες που έγιναν στα πλαίσια της Ελληνικής Προεδρίας. Για πρώτη φορά στη χώρα μας, η ΑΔΕΔΥ, το τμήμα Ευρωπαϊκών Θεμάτων ήταν συνδιοργανωτής και το σημαντικότερο συγχρηματοδότης στην ημερίδα που κάναμε τον περασμένο Μάιο από κοινού με το Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης και την EPSU, την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσίων Υπηρεσιών.

Δεν ήμασταν στη λογική να κάνουμε κάτι, για να γράψουμε έναν απολογισμό, ή με τη λογική ότι θα εξυπηρετήσουμε πολιτικά την κυβέρνηση, την εξουσία εκείνη τη στιγμή, επειδή θα μας χρηματοδοτούσε. Από θέση αρχής επιλέξαμε να μοιραστούμε τα έξοδα. Αυτό βέβαια διευκόλυνε και το Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης, γιατί με το δημόσιο λογιστικό στην Ελλάδα, καλύτερα να τα πληρώνεις όλα από μόνος σου, παρά να περιμένεις να εγκριθούν οι δαπάνες.

Είχαμε λοιπόν, σημαντικές πρωτοβουλίες στην Αθήνα. Και είναι, επίσης, σημαντικό, ότι με το Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης πήγαμε μαζί στον κοινωνικό διάλογο, που έγινε στις Βρυξέλλες, για το θέμα της διοικητικής σύγκλισης. Και είναι σημαντικό ότι η Ελληνική Προεδρία θεωρήθηκε και από την πλευρά των συνδικάτων στις δημόσιες υπηρεσίες, μια από τις προεδρίες όπου το συνδικαλιστικό κίνημα προώθησε με τις πρωτοβουλίες που υπήρξαν από την ΑΔΕΔΥ μείζονα θέματα για τους εργαζόμενους στη δημόσια διοίκηση.

Από την άλλη, όμως, μπορούμε να συζητάμε και με αυτούς που αμφισβητούν το συγκεκριμένο περιεχόμενο της παγκοσμιοποίησης, χωρίς ν'ανατρέπουμε τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό. Με τον τρόπο αυτόν οδηγούμε αυτή τη δημιουργική αμφισβήτηση στην ανάδειξη όλων εκείνων των στοιχείων που δίνουν συνέχεια στην παράδοση της Ευρώπης, σ' ότι αφορά στο διάλογο και στο κοινωνικό μοντέλο που υπάρχει στην Ήπειρό μας.

Νομίζω, ότι ένας άλλος τύπος παγκοσμιοποίησης, ένας δρόμος, που ταιριάζει στην Ευρώπη είναι ακριβώς ο δρόμος του πλουραλισμού και της ποικιλίας. Η πανομοιοτυπία στην οργάνωση των κοινωνιών και στη παραγωγή είναι ένα στοιχείο που, όπως αποδείχτηκε στην Ήπειρό μας, μπορεί να μην υπάρχει, χωρίς να θίγεται η αποτελεσματικότητα και η παραγωγικότητα, αλλά και η κοινωνική συνοχή. Από αυτή την άποψη είναι σημαντικό ότι σήμερα συζητάμε για την δια βίου μάθηση, επειδή έχουμε μια καθαρή γνώμη για το πως πρέπει να χειριστούμε και να διευθύνουμε τις υποθέσεις μας, ατομικά και συλλογικά μέσα στην κοινωνία.

Ακούγαμε με την έκρηξη των τεχνολογιών τη φράση η κοινωνία της πληροφορίας. Όταν περάσαμε το πρώτο στάδιο αμηχανίας για τις αλλαγές που δημιούργησαν στις κοινωνίες, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο οι τεχνολογικές εξελίξεις, περάσαμε σε μία άλλη φράση. Στην κοινωνία της γνώσης.

Νομίζω, ότι εκείνο που πρέπει ν' αναδεικνύουμε μέσα από αυτές τις συναντήσεις είναι η τρίτη φράση που δίνει την πραγματική διάσταση και το ανθρώπινο και το κοινωνικό περιεχόμενο στις δύο προηγούμενες. Ότι η κοινωνία της πληροφορίας και η κοινωνία της γνώσης, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η κοινωνία των ανθρώπων. Γιατί χωρίς πληροφορία και χωρίς γνώση ο άνθρωπος στις σύγχρονες κοινωνίες, δεν έχει τη δυνατότητα να προασπιστεί τ' ' ατομικά του και τα συλλογικά του δικαιώματα. δεν μπορεί να συμμετέχει ενεργά.

Και επιτρέψτε μου εδώ να πω κάτι, το οποίο το ακούμε στις μέρες μας, γιατί είμαστε και σε προεκλογική περίοδο. Υπάρχει π.χ. η θέση που λέει: να έχουμε ελεύθερη επιλογή γιατρού και νοσηλευτηρίου.

Σήμερα, η ελεύθερη επιλογή γιατρού και νοσηλευτηρίου χωρίς δυνατότητα πρόσβασης στην πληροφορία και τη γνώση, είναι χωρίς περιεχόμενο. Ποιος πολίτης μπορεί να κρίνει εάν μία θεραπεία είναι αποτελεσματική ή όχι, χωρίς γνώση και άρα δια βίου μάθηση; Μπορεί να κάνει τη κατάλληλη επιλογή έξω από τη βιομηχανία των συμφερόντων, των ομάδων πίεσης, των γραφειοκρατιών που υπάρχουν σε μεγάλα συστήματα και υπάρχουν και στη χώρα μας και δεν πρέπει να μας τρομάζουν.

Δεν μπορεί λοιπόν, να μιλάμε με έναν τρόπο που δείχνει ότι δεν έχουμε κατανοήσει το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. να μιλάμε στο πολιτικό επίπεδο μέσα από τους φορείς, ως να είμαστε τα βαλκανικά κόμματα της Ευρώπης και όχι τα ευρωπαϊκά κόμματα στα Βαλκάνια. Να μιλάμε λες και η Ελλάδα είναι στη δεκαετία του '70 ή στις αρχές της δεκαετίας του '80 και λειτουργεί ως μια απλή ΕΒΓΑ στη γειτονιά. Μια ΕΒΓΑ, που μπορεί κανείς πάρα πολύ εύκολα να τη διευθύνει, χωρίς να κοιτάξει ή να προσμετρήσει ή να έχει τη γνώση, για το τι πρέπει να γίνει σήμερα σ' ένα πάρα πολύ- ιδιαίτερα σύνθετο οικονομικά, τεχνολογικά και κοινωνικά περιβάλλον τόσο στη χώρα μας, όσο και σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Αυτά είναι όλα εκείνα τα στοιχεία που μας οδήγησαν να προωθήσουμε αυτή τη συζήτηση και να συνεχίσουμε αυτές τις πρωτοβουλίες. Και όλα αυτά, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι εξελίξεις στο ευρωπαϊκό επίπεδο, γύρω από το Σύνταγμα, ή την οριστικοποίηση θεσμών νέων μορφών διακυβέρνησης του ευρωπαϊκού χώρου δεν προχωρήσανε όπως θέλαμε ως εργαζόμενοι, ή όπως θέλανε και πάρα πολλές χώρες.

Νομίζουμε ότι και με τη δική μας παρέμβαση μπορούν να διαμορφωθούν διαφορετικοί συσχετισμοί, οι οποίοι θα μπορέσουν να αναπτύξουν πιο δυνατές, πιο αποτελεσματικές πολιτικές σε αυτά τα θέματα στην Ευρώπη.

Και είναι σημαντικό να πούμε, ότι για να έχουμε τέτοιους συσχετισμούς δεν μπορούμε να περιμένουμε μόνο από τις αποφάσεις των πολιτικών δομών. Οι συσχετισμοί αυτοί είναι και η υπόθεση της κοινωνίας.

Εάν στην κοινωνία δεν διαμορφωθεί μία γνώση, μια συνείδηση και μία αντίληψη για τα ζητήματα αυτά, είναι προφανές ότι δεν θα έχουμε και την αντίστοιχη αντανάκλαση, την αντίστοιχη πίεση, την αντίστοιχη δυναμική και στο πολιτικό επίπεδο.

Ανεξάρτητα, όμως, από τα ζητήματα στην Ευρώπη, τα ζητήματα του μοντέλου διακυβέρνησης σε σχέση με τη σύγχρονη ανάπτυξη, σε σχέση με τη βιώσιμη ανάπτυξη, σε σχέση με την αειφόρο ανάπτυξη, είναι κρίσιμα ζητήματα σημαντικά και για τη δική μας χώρα.

Είναι ζητήματα που πρέπει να τ' αντιμετωπίσουμε, στο επίπεδο της αποκέντρωσης και των θεσμών, στην περιφέρεια. Νομίζω, ότι πρέπει να μιλήσουμε πλέον για περιφερειακές κυβερνήσεις και πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αρμοδιότητες πιο αποτελεσματικά.

Η εθνική κυβέρνηση πρέπει να έχει ευθύνη μόνο για τον εθνικό δρόμο. Για τους δρόμους ανάμεσα στους νομούς πρέπει να έχει ευθύνη η περιφερειακή κυβέρνηση.

Όταν λέμε η περιφερειακή κυβέρνηση, εννοούμε πλήρη αλλαγή. Με δικό της προϋπολογισμό, με διαφορετικό φορολογικό σύστημα, όχι μόνο με κάθετη οργάνωση της δημόσιας διοίκησης, αλλά και με οριζόντια οργάνωση της δημόσιας διοίκησης. Και ένα νέο συνδυασμό, έτσι ώστε, οι εκλεγμένες περιφερειακές κυβερνήσεις να δώσουν τη μάχη για την περιφερειακή ανάπτυξη. Έχουμε κερδίσει ως χώρα μεγάλα στοιχήματα. Έχουμε περάσει από δύσκολα μονοπάτια. Έχουμε στα δίκτυα στις υποδομές, στην οικονομική μας συμμετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, στην πολιτική μας θέση, μέσα στην Ευρώπη προχωρήσει. Είναι η ώρα να δούμε και εσωτερικά στη χώρα μας, τις προτεραιότητες. Εκ των πραγμάτων, το προηγούμενο στάδιο ανάπτυξης δίνει πλέον αυτή τη δυνατότητα.

Η περιφερειακή λοιπόν, άλλη οργάνωση, αλλά και η οργάνωση του Β' βαθμού αυτοδιοίκησης με έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο είναι στα ζητούμενα. Ιστορικά, έχει αποδειχθεί, ότι εκείνο που πρέπει να ενισχυθεί με προσεκτικές πάντα επεμβάσεις είναι το πρώτο κύτταρο, ο πρώτος βαθμός αυτοδιοίκησης.

Τα άλλα δύο επίπεδα είναι προφανές ότι πρέπει να τα δούμε στα πλαίσια εκλεγμένων περιφερειακών κυβερνήσεων, σε άλλη λογική και σε άλλη βάση.

Εξ άλλου εάν εξαιρέσει κανείς το πρώτο βαθμό αυτοδιοίκησης, επειδή πρέπει να μιλάμε ειλικρινά, όλα τα άλλα επίπεδα δεν είναι και πολύ κοντά στο πολίτη. Μπορεί στα προγράμματα, να λέμε ότι εγγυώνται υπηρεσίες φιλικές και ανοικτές προς το πολίτη, αλλά είναι στο εποικοδόμημα του διοικητικού συστήματος και έχουν ένα διαφορετικό ρόλο και στο πολιτικό σύστημα.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι άλλη οργάνωση της αυτοδιοίκησης με ενίσχυση του Α' βαθμού της, με περιφερειακές κυβερνήσεις κλπ. σημαίνουν και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Νομίζω ότι θα είναι κρίσιμη η επόμενη 8ετία για τη συζήτηση αυτή. Μια συζήτηση, που πρέπει να ωριμάσει και ν' αποτυπωθεί στη δυνατότητα, που έχουμε το 2010 για ένα νέο Σύνταγμα. Να κάνουμε, δηλαδή, εκείνα τα βήματα, που η πρόσφατη συνταγματική αναθεώρηση δεν πέτυχε.

Στο πλαίσιο αυτό είναι προφανές ότι η συμμετοχή των πολιτών, η συμμετοχή του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, της οργανωμένης κοινωνίας, αλλά και η συμμετοχή όλων των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των οργανώσεων πρωτοβουλίας ευαισθησίας και κοινωνικής δράσης, έξω από μοντέλα, που επιτρέπουν γραφειοκρατία και χειραγώγηση είναι κρίσιμο ζήτημα και είναι ένα από τα θέματα, τα οποία πρέπει να τ' αντιμετωπίσει και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Τελευταία γίνεται μια άλλη συζήτηση και γι αυτά τα θέματα. Μιλάνε οι κυβερνήσεις, ή μιλάει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Επειδή όμως, πρέπει να μιλάμε ειλικρινά, υπάρχει ένα κενό και από την πλευρά τη δική μας. Το κενό, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα, βλέπει επιφυλακτικά, ανταγωνιστικά, ή φοβάται το διάλογο με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Εάν μιλάμε για κοινωνία των πολιτών και θέλουμε στο μέλλον να δώσουμε και στα θεσμικά οργανωμένα κινήματα πνοή και δύναμη είναι προφανές ότι σε αυτό τον τομέα, όχι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή οι κυβερνήσεις, αλλά, εμείς, το συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να αναπτύσσουμε αυτό το διάλογο.

Σε αυτή λοιπόν, η πορεία η αναζήτηση και η διαμόρφωση αναπτυξιακών πολιτικών και η δυνατότητα όλων μας των εργαζομένων και των πολιτών να συμμετέχουν, είναι το τελικό ζητούμενο.

Ολοκληρώνοντας το χαιρετισμό μου, θέλω να πω ότι δεν είναι ένας εύκολος δρόμος. Έχουμε απέναντί μας πρώτα - πρώτα οργανωμένα συμφέροντα. Οργανωμένα συμφέροντα που εκφράζονται στην κοινωνία και στις αγορές, αλλά και μέσα στην ίδια τη δημόσια διοίκηση.

Εμένα π.χ. η δημόσια διοίκηση, όταν συμπεριφέρομαι με όλο τον καθωσπρεπισμό που απαιτείται, για ένα ανώτερο κρατικό στέλεχος, με αναγνωρίζει ως Πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ και ως καλό συνδικάτο. Όταν συμπεριφέρομαι με τη λογική του κοινωνικού ελέγχου του, εργαζόμενου που διεκδικεί, με αντιμετωπίζει ως ένα αυτοτελές γραφείο μιας απομακρυσμένης υπηρεσίας. Αμέσως αλλάζει τη γλώσσα της. Μου στέλνει μία εγκύκλιο.

Έχουμε και αγκυλώσεις. Έχουμε μια δημόσια διοίκηση, η οποία στις υποδομές της, στην εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού, στην οργανωτική, αλλά και στη λειτουργική διάστασή της, στη κουλτούρα θα έλεγα, έχει πάρα πολλά μεγάλα και σημαντικά προβλήματα. Είναι σημαντική, λοιπόν, η δια βίου μάθηση και πρέπει να τ' αναδείξουμε.

Στη χώρα μας π.χ. όλοι πυροβολούν τη μονιμότητα. Η μονιμότητα, όμως, αποτελεί στοιχείο που το έχουν όλες οι χώρες.

Θα τολμήσω να πω, εδώ, σήμερα κάτι. Κανείς δεν σκέφτηκε π.χ. ότι το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη μονιμότητα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο πώς κάποιος γίνεται μόνιμος. Έχουν αλλάξει σαράντα νόμοι από το 74 μέχρι σήμερα στη δημόσια διοίκηση και κανένας νόμος τη διετία του δόκιμου δημοσίου υπαλλήλου δεν την έκανε 4ετία.

Παραπέρα, κανένας νόμος την 4ετία αυτή, δεν τη συνδύασε με εκπαίδευση στο Εθνικό ΚέντροΔ ημόσιας Διοίκησης και στην εθνική σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Μια εκπαίδευση που θα κατέληγε σε ένα τεστ, σε κάποιες εξετάσεις, αξιολόγησης τηςεργασιακής συμπεριφοράς του υπαλλήλου, για να του παραχωρηθεί η μονιμότητα.

Κανείς δεν έκανε ένα συνδυασμένο πρόγραμμα. Και ακούμε όλοι και λένε μα έχουν διάθεση τα νέα παιδιά, αλλά όταν μπαίνουν μέσα στη Δημόσια Διοίκηση οι άλλοι που είναι οργανωμένοι επιτήδειοι ή οτιδήποτε άλλο, τους χαλάνε. Και δεν φροντίζει κανείς να φύγει από το λαϊκισμό και να πάει στην ουσία. Να κάνει πραγματικές τομές, που θα λειτουργήσουν προωθητικά για τη Δημόσια Διοίκηση. Και επιπλέον, δεν διανοείται κανείς ότι μπαίνοντας πρέπει να μάθει μερικά απλά πράγματα, όπως, ποιο είναι το οργανόγραμμα της υπηρεσίας που μπαίνει, ποια είναι η χωροταξική της κατανομή και εν πάση περιπτώσει πως θα κυκλοφορεί μέσα στην υπηρεσία αυτή. Μπαίνει. Του λένε μία καλημέρα. Του γνωρίζουν έναν διευθυντή και του λένε: πήγαινε τώρα εκεί και θα δούμε. Κάτι θα βρούμε στην πορεία για σένα.

Κατά τ' άλλα ασχολούμαστε με τα μεγάλα, τα σπουδαία, τα σημαντικά, τα σύνθετα και δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε ορισμένα απλά πράγματα. Να έχουμε ρεσεψιόν στις δημόσιες υπηρεσίες.

Εγώ π.χ. στήριξα και στηρίζω -παρά το γεγονός, ότι είναι απαράδεκτες οι εργασιακές σχέσεις-τα Κέντρα Εξυπηρέτησης του Πολίτη. Παρ' όλον ότι είναι συμβασιούχοι, κάτι, που θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, παρ' όλο που θα ήταν ένα πάρα πολύ προνομιακό πεδίο να θίξει κανείς μία κακή ίσως συμπεριφορά, ή έναν κακό προγραμματισμό, είναι μία δομή οριζόντιας λειτουργίας, της Δημόσιας Διοίκησης που δίνει άλλη ποιότητα στον πολίτη. Το σημαντικότερο απ' όλα είναι ότι είναι από εκείνες τις δομές, που καταργούν τη διαμεσολάβηση και όταν καταργείς τη διαμεσολάβηση καταργείς πολιτικά, όχι ελεγκτικά-δικαστικά, ή αστυνομικά τη διαφθορά.

Με αυτές τις σκέψεις από τη πλευρά μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω.

Ολοκληρώνεται ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε από τη βόρειο Ελλάδα, την Κοζάνη, πέρασε από τη Μεσσηνία και τελειώνει σήμερα στη Χαλκίδα. Νομίζουμε ότι αποκτήσαμε και εμείς μία εμπειρία από το πρόγραμμα αυτό, την οποία δεν θέλουμε ούτε να την κεφαλαιοποιήσουμε, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ούτε να την επενδύσουμε στις δικές μας δομές.

Θέλουμε ως ύλη να την επενδύσουμε σε νέες αντίστοιχες πρωτοβουλίες, για να μπορέσουμε και να κατανοήσουμε τις εξελίξεις γύρω μας και να ολοκληρώσουμε ως άνθρωποι μέσα από τους θεσμούς που λειτουργούμε ή έξω από τους θεσμούς, αλλά μέσα στη κοινωνία, μία προσπάθεια, που πιστεύουμε ότι έχει αξία γιατί είναι χρήσιμη
στον άνθρωπο και στον πολίτη.

Ευχαριστώ πολύ.