Ως πότε θα εθελοτυφλούμε

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος Εκείνος δεν μας πρόδωσε, αφού τράβηξε όλη την κακία των ανθρώπων επάνω του, βασανίστηκε και στο τέλος αναστήθηκε, για να μας διδάξει για άλλη μία φορά το μεγαλείο της ταπεινότητας και της εγκράτειας της Ύπαρξής του. Δεν ξέρω όμως, αν ζούσε σήμερα και έβλεπε την υποκρισία και την κακία που κυριαρχεί ανάμεσά μας τι θα έκανε.

Αρκετά όμως σας κούρασα με αυτά, ας έρθουμε στα δικά μας.

Στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας διάβασα ένα ωραίο και επίκαιρο σχόλιο του φίλου μου του Βαγγέλη Ζιαζιά για την ανυπαρξία προβολής της αρχαίας ΑΥΛΙΔΑΣ, και την μη αξιοποίηση της από τη σημερινή ΑΥΛΙΔΑ.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, μόνο που θα γίνω πάλι λίγο αιχμηρός. Θα του θυμίσω απλά ότι για να πάει κάποιος στο Ναό της Αρτέμιδος, πρέπει να περάσει από κάποιες βιομηχανίες, που τα αποτελέσματα από την χρήση τους είναι κουραστικό να τα επαναλάβω.

Θυμάμαι πάντως μικρός τον θείο μου, που όταν πήγαινε για κυδώνια και θαλασσινά έπαιρνε το. ..ταγάρι μαζί του. Τώρα;

Καλό είναι να μιλήσουμε κάποια στιγμή τη γλώσσα της Αλήθειας σε αυτό τον τόπο, γιατί όσο εθελοτυφλούμε μόνο κακό κάνουμε και ειδικά για τις επόμενες γενιές από τη δική μας (εκτός αν η δωρεά αθλητικού υλικού για την ομάδα του χωριού σβήνει την καταστροφή που συντελείται στις ακτές μας). Επίσης σίγουρα αξίζουν στον κ. Βισβίνη πολλά συγχαρητήρια για την προβολή της αρχαίας ΑΥΛΙΔΑΣ, άλλωστε είχα την τιμή να τον έχω και καθηγητή στο Γυμνάσιο, αλλά τον ίδιο ζήλο θα ήθελα να έχει για την ανάδειξη των όποιων προβλημάτων και προώθηση λύσεων για αυτά της σημερινής ΑΥΛΙΔΑΣ.

Τυχαία προχθές, έπεσε στα χέρια μου το διαφημιστικό των εκδηλώσεων του καλοκαιριού του 99΄και ειλικρινά μελαγχόλησα όταν διάβασα το μήνυμα του κ. Δημάρχου μας που έλεγε ότι «επιτέλους» η ΑΥΛΙΔΑ βγαίνει από την πολιτιστική αφάνεια τόσων χρόνων με την πραγματοποίηση των εκδηλώσεων που γίνονται με την βοήθεια των κατά τόπους πολιτιστικών συλλόγων.

Δύο χρόνια μόλις μετά μπορεί κάποιος αντικειμενικά να μου πει πόσοι πολιτιστικοί σύλλογοι λειτουργούν στα 4 χωριά (διαμερίσματα) του Δήμου μας;

Ταυτόχρονα το δυσάρεστο είναι ότι το μόνο σίγουρο που διογκώθηκε είναι η ευκολία με την οποία η νεολαία μας προμηθεύεται ναρκωτικά στην περιοχή μας. Είναι κοινό μυστικό, είπαμε ως πότε θα εθελοτυφλούμε;

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν άνθρωποι ικανοί που μπορούν να βοηθήσουν στο να ξεκολλήσει η νεολαία μας από αυτή την παθητικότητα που την έχουν ρίξει κάποιοι έντεχνα.

Κάπου όπως και αυτοί έχουν πικραθεί και αηδιάσει από προηγούμενες προσπάθειες που είχαν γίνει και τελείωσαν άδοξα.

Εγώ ελπίζω όμως ότι θα σηκωθεί το κύμα της δημιουργίας και θα παρασύρει στα βράχια ότι «σαβούρα» βρει μπροστά του για να καθαρίσει η θάλασσα. Τα μηνύματα που έχω αυτό δείχνουν, άλλωστε είπαμε «η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Το χειρότερο βέβαια είναι ότι άνθρωποι που έπρεπε να δραστηριοποιηθούν περισσότερο για το κοινό καλό έχουν «κουρνιάσει» εξισορροπώντας σε πρόσκαιρα ατομικά οφέλη. Κρίμα! Αλλά στο τέλος θα φορέσουν πάλι το ύφος του κριτή εκ του ασφαλούς και θα κρίνουν επί παντός επιστητού χωρίς βέβαια κόστος.

Τέτοια εποχή ήταν που πέρισυ έγραψα αυτό το περιβόητο άρθρο «Τα ταπεράκια», που δημιουργήθηκε τόσος ντόρος από κάποια κυρία. Μετά από 10 άρθρα που θίγω τόσα προβλήματα δεν είδα οποιαδήποτε αντίδραση. Δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω. Ευχαριστώ για άλλη μία φορά τον εκδότη της εφημερίδας που μου δίνει το βήμα να επικοινωνώ μαζί σας.
Αλέξανδρος Σταματίου